Zuid-Limburg is de sluiting van de mijnen nog altijd niet economisch te boven gekomen. Omgeven door prachtige heuvels en bossen vind je er troosteloze achterstandswijken. Drugshandel, het geweld er omheen, alcoholmisbruik en een typisch ons-kent-ons-sfeertje worden op rauwrealistische manier geportretteerd in Gluckauf. Regisseur van Heugten heeft de realiteit zo indringend mogelijk over willen brengen, dus inclusief dialect dat voor een flink deel uit Duits bestaat. Het portretteren van deze mensen is goed gelukt. Je wordt er niet blij van.

Ook de innige band tussen de criminele vader Lei en zoon Jeffrey is omgeven door tragiek. Jeffrey is groot geworden omgeven door handel in gestolen goed en lijkt het aardig voor elkaar te hebben met z’n eigen wiethandeltje aan huis. Vader Lei heeft grotere plannen met hem en tegensputteren heeft weinig zin. Want Lei mag dan een pauper en een loser zijn, hij is wel een pauper die niet tegengesproken wil worden. Knap gespeeld drama door grotendeels onbekende acteurs, wat een voordeel is want je wordt niet afgeleid door bekende gezichten. De enige bekende acteur is Johan Leysen. Hij komt uit Hasselt (Belgisch Limburg), dus het dialect instuderen kostte hem vast weinig moeite. Goeie film, maar het laatste stuk doet er qua drama net een schepje teveel bovenop.

Dit jaar is er een themaprogramma met surrealistische films, getiteld Really? Really.

De vrouwelijke manager van een rockbandje mist haar verloren aanloophond Cooch nog steeds. Als ze op straat een man aantreft die door fikse mishandeling zijn geheugen heeft verloren neemt ze hem mee naar huis, lapt hem op en noemt hem, jawel, Cooch. De zwijgzame kerel blijkt over zangtalent te beschikken. Komt dat even goed uit! In een misdaadkomedie mogen dingen onwaarschijnlijk toevallig zijn. Het verhaal heeft vaart, humor en een hele waaier aan leuke typetjes. De film geeft ook een aardig inkijkje in het Japanse grotestadsleven, met eetstalletjes, zwervers en groezelige cafeetjes. So far so good.

Wat wel wat afleidt is het matige acteerwerk van de vrouwelijke hoofdpersoon, die nogal inconsequent en ongeloofwaardig op andere mensen reageert. Ze is ook nogal vaak in beeld, helaas. De bandleden en gangsters zijn veel beter geslaagd. Maar wat alles vooral weer goed maakt zijn de liveopnames van de band. Eerst in het oefenhok, later op het podium. De ondertiteling van de suikerzoete liefdesliedjes is hilarisch. Het zal een cultuurverschil zijn, maar de teksten, melodietjes en beeldspraak zijn zoeter dan Italopop. Dat contrasteert nogal met hoe de bandleden eruit zien. En alles op een serieuze manier gebracht (of is het toch ironie?), eerst door een soort drag queen, later opzij geschoven door onze antiheld, the amnesia man. De koddige uitdossing en malle pasjes van het koor doen wel een beetje denken aan Aki Kaurismäki’s Leningrad Cowboys, maar dan in een andere setting. Camp, cult en erg grappig. Ondertussen ontrafelt de gastvrouw stukje bij beetje het duistere verleden van haar aanloopzanger. Dat had ze beter niet kunnen doen.