Als je op de dag zelf nog een film wilt zien die je niet hebt gereserveerd...

De gereformeerde Fred leidt een vreugdeloos leven. Orde, regelmaat en eenzaamheid is wat de klok slaat. Voetballen hoor je in zijn dorpje op zondag niet te doen. Fred's interieur is in 50 tinten bruin. Alles is beheerst gefilmd, zonder franje, met muziek van Bach. Diederik Ebbinge kennen we van de Vliegende Panters. Met Ton Kas ook nog in de hoofdrol van Fred verwacht je een film vol onderkoelde humor. Mis! Inspiratie lijkt eerder gehaald te zijn uit de ongemakkelijkheid van de films van van Warmerdam en Kaurismäki. Vooral de uitgebeende dialogen zijn erg goed. Zodra een niet pratende vreemdeling Fred's leven binnen wandelt, verandert alles. Deze Theo (René van 't Hof) gedraagt zich vreemd. Zo doet hij graag dieren na, wat ongepland uitmondt in optreden op kinderfeestjes. Hoe gek Theo zich ook uitdost, echt grappig wordt het nooit. Zijn gedrag roept vooral vragen op, die beetje bij beetje beantwoord worden.

Het geduld wordt in de eerste helft nogal op de proef gesteld, maar hoe meer je te weten komt over Fred's verleden, hoe beter de film wordt. Porgy Franssen zet ook erg overtuigend Fred's onverdraagzame buurman neer. En Ariane Sluter is simpelweg altijd goed. Matterhorn is een geraffineerd verteld drama dat ondanks het trage tempo genoeg verrassende wendingen heeft om tot het eind de spanning vast te houden. En ten slotte, die berg in de titel staat er ook niet voor niets.

Ook de betere TV-serie is nu vertegenwoordigd in een eigen programma.

Wat tijd over voor of na uw geplande film in Cinerama? Ga dan eens in die leren fauteuil hangen in de web lounge in de foyer en kijk met de koptelefoon op naar I Hate Being Single. In acht afleveringen van 10 minuten volgen we hipster Rob en zijn relatieperikelen in Brooklyn NY. De types lijkt wel wat op die in Portlandia, maar waar die serie door te vet aangezette meligheid vaak juist niet grappig is, pakt schrijver en hoofdrolspeler, de komiek komiek Rob Michael Hugel, het beter aan.

De genante situaties die Rob zelf veroorzaakt hebben een hoog Larry David-gehalte (Curb Your Enthusiasm). Realistisch, herkenbaar, sneu, maar ook subtiel. Waag het niet om Rob een hipster te noemen; hij zal het meteen ontkennen. Hij heeft immers geen muziekinstrument en een fiets? Meteen krijgt hij door een vriend een oud keyboard in de handen gedrukt dat op weg was naar de charity shop. “For you, because you need it.” Grappig toeval is dat hij uiterlijk wel wat lijkt op een jongere versie van (ook Joods) Micha Wertheim. Als je al fan was van Flight of the Conchords is deze serie een must see. De afleveringen worden elke dinsdag online geplaatst op deze site .

Oer-Nederlandse lulligheid lijkt favoriet bij de betere Nederlandse film. De benauwde spruitjesluchtsfeer in Van Warmerdam's films is trendsettend geweest. Ook de serie Hertenkamp was een voorbeeld van smaakvolle lulligheid. De Ontmaagding doet qua sfeer aan die laatste wel wat denken. Het gezin van End is een verzameling sneue types. Nerdpuber Eva nog het meest (natuurlijk met bril en sukkelig T-shirt). Vader (Ton Kas) werkt in een frikadellenfabriek, moeder (Jacqueline Blom) beleeft het leven als één lange baaldag. En de zonen hebben ook zo hun problemen. Prima geacteerd, al zijn de rollen nogal ééndimensionaal.

De toon wordt meteen gezet: dit wordt lachen! Gortdroge dialogen, herkenbaar puberleed en panfluitmuziek. Maar tegelijk dringen zich vragen op: Waarom komt een Duitse scholier bij een Nederlands gezin logeren om Engels te oefenen? Daarvoor ga je toch naar Engeland? Waarom knijpt Eva, die duidelijk gek is op haar konijn, het beest plots dood? In het scenario zitten wat ongeloofwaardigheden die afleiden. Dat is jammer, want er zitten ook briljante scenes in. Zeer wisselende film. Aan de styling en de fotografie is veel zorg besteed (werkelijk prachtig), soms meer dan aan de dialogen. De typetjes zijn nogal karikaturaal, maar soms gedragen ze zich juist heel realistisch. De film zwalkt een beetje heen en weer tussen kunstzinnige stylering en realisme, drama en komedie. Maar je verveelt je geen moment.

Deze film werd het niet, maar wel een andere Rotterdamse productie: Ari Deelder's debuut Toegetakeld door de liefde. De film laat zich simpel samenvatten in deze trefwoorden: Writersblock, veel bier, veel sigaretten, veel whisky, liefdesverdriet, jaloezie, jazz elpees, huurachterstand, Rotterdam en heel veel zelfmedelijden. De verhaallijn, gebaseerd op het boek van Aat Ceelen, is minimaal. Dit romantische portret van de getormenteerde schrijver Arie die langzaam afglijdt naar de goot moet het ook niet van een plot hebben, maar van sfeer. Een oer-Rotterdamse retrosfeer.

Er is veel aandacht gestoken in de jaren vijftig-styling, de kunstzinnige verbeelding van Arie's in drank gedrenkte nachtmerries, gekke decors, interieurs en de muziek. Dat heeft een half gelukte film opgeleverd. Raymond Thiry is een overtuigende Arie. De roodharige tramconductrice Sonja (Anna Hermanns) als zijn object van begeerte is zeker oogstrelend. Helaas sleept het verhaal zich traag voort, zonder dat Arie ook maar één keer iets out of character doet. Nouja vooruit, hij slaat zijn huisbaas (Hans Dagelet) plots tegen de vlakte. Maar hij blijft een plat soort stripfiguur; je gaat niet echt met hem meeleven. Dat ligt zeker niet aan Thiry's acteertalent; dat zit wel snor. Maar de voorspelbare cliché's van de zelfkantliteratuur gaan op den duur vervelen. Heeft Bukowski niet al navolgers genoeg gehad?

Voor Rotterdammers is het wel een leuke quiz: raden waar alle scènes opgenomen zijn. Natuurlijk ontbreken de hardcore bruine café's niet: Voigt, Willens & Wetens en De Schouw (met fijne bijrol van Raymonde de Kuiper als kroegtijgerin). Gelukkig maken de expressief getekende animaties tussendoor en de kolderieke nachtmerrie-scenes veel goed. En de mannenkoren! Kortom: een veelbelovend debuut barstensvol goede smaak, maar graag iets meer aandacht voor een goed verhaal met ietsje meer spanning de volgende keer.

De voorpret begon al met het doornemen van de Volkskrantbijlage vol ultrakorte film-omschrijvingen: