Na een week filmfestival ruikt Cinerama 7 al aardig naar slechte adem en oud zweet; een prima atmosfeer dus voor een Duitse low-budget-pooierfilm. Hotte Im Paradies is vermakelijk tijdverdrijf voor doorgewinterde festivalgangers die niet verleid hoeven te worden met mooie decors of gelikte cinematografie. De semi-documentaire speelfilm werd voor televisie gemaakt door routinier Dominik Graf, die dit jaar in Rotterdam geëerd wordt met een retrospectief.

Volgens IMDb stamt Hotte Im Paradies uit 2003, wat onwaarschijnlijk lijkt als je de achterhaalde kostuums en decors bekijkt. Prostitutie mag dan het oudste beroep ter wereld zijn, maar blijkbaar is niets zo tijdgebonden als de smaak van pooiers. Lachen dus, niet alleen om foute kapsels en interieurs, maar ook om het botte gedrag van hoofdfiguur Hotte en zijn collega’s.

Hotte, opkomend souteneur in Berlijn, oogt als een gebruinde detective uit een jaren ’80-serie. In de voice-over bestookt hij ons met dooddoeners als ‘je moet hard werken voor een lui leven’ en andere pooier-logica. Vrouwen die voor hem de straat op moeten stelt hij gerust met de belofte ‘werken in de goot is leven in de hemel’.

Hotte houdt zich aan de ongeschreven regels van zijn clubje criminelen: met geld moet je smijten anders verlies je vertrouwen, en af en toe moet je je tanden laten zien anders word je vergeten. Maar het belangrijkste is dat je blijft lachen en niets laat merken van je sores. ‘Alles tutti?’, grijnst Hotte terwijl hij zijn grootste vijand op de schouders klopt en 1000 euro toeschuift. Ondertussen staan de bodyguards met honkbalknuppels klaar voor het geval hij niet betaalt.

We zien hoe Hotte flink geld verdient en weer verliest met de onberekenbare blondine Jenny, hoe hij blindvaart op zijn ‘hoofdvrouw’ Rosa en hoe hij kapster Elvira het hoerenleven inlokt. Dat het fout met hem afloopt weten we al uit de proloog, wat allerminst bezwaarlijk is. Hotte Im Paradies is vlot en amusant moralisme, met de aantekening dat de videokwaliteit ouderwets oogt en dat de weinig subtiele camerabewegingen vaak knullig overkomen. Vanavond de laatste kans voor festival-diehards, daarna verdwijnt de film waarschijnlijk weer in de vergetelheid.

Ben Wheatley was vorig jaar met Kill List verantwoordelijk voor de festivalkneiter van dat IFFR. Dit jaar geldt de wet van de remmende voorsprong: je weet dat je van Sightseers geen Kill List 2 moet verwachten, maar toch stelt de film enigszins teleur. Het is oerdegelijke Britse comedy met enkele bloederige momenten. Het script is volgens de IFFR info van de hoofdrolspelers en ja, die zijn erg goed op elkaar ingespeeld: Chris de balorige geweldenaar, muurbloempje Tina en vooral Tina's superdominante moeder. En als parodie op de lulligheid van toerisme-in-eigen-land werkt Sightseers beslist. Voor wie geen genoeg kan krijgen van slapstick a la Bottom met extra nepbloed kan de film niet stuk, maar het is geen uitzonderlijke cinema.

Duidelijke titel, duidelijke film. Iedereen schmiert zich een slag in de rondte: agenten zijn superstoer, boeven kijken boos of gedragen zich als idioten (vooral als ze van hun handelswaar hebben gesnoven).
Chinese drugsbende vervoert een partij amfetaminen maar krijgt al snel problemen met de politie en een ontploft laboratorium. Kogelballetten en woeste achtervolgingen? Check. Onderling wantrouwen, verraad en paranoia? Check. Komische noot op z'n tijd? Check. De kleurrijkste personages zijn de doofstomme gangsterbroers en de gearresteerde spijtoptant Timmy Choi die op z'n minst vijfvoudig dubbelspel lijkt te spelen.

Er zijn films die aanvankelijk vooral een leuke binnenkomer lijken in een programma dat nog veel betere films in petto lijkt te hebben, maar die naarmate het festival vordert, een steeds grotere plaats in je hart veroveren - vooral in de context van de andere films. Zulke films groeien in je herinnering, omdat ze zich buiten elk kader plaatsen en een genre op zich vormen. Blancanieves is zo’n film. Het is een geslaagde ode aan de zwijgende film, compleet met tussentitels en zwaar aangezette gezichtsexpressies. De aandacht voor het detail is groot; niet alleen doen de belichting en het camerawerk geheel authentiek aan, ook bijvoorbeeld de make-up van de vrouwen is met groot perfectionisme gedaan. Dat op zich maakt de film niet uniek: met regelmaat worden er zulke geslaagde odes aan de silent movies gemaakt.

Maar de film combineert meerdere elementen op een originele, organische manier: Blancanieves situeert het verhaal van Sneeuwwitje naar Spanje in de jaren 20 van de vorige eeuw, tegen de achtergrond van het stierenvechten. Regisseur Pablo Berger weet zijn film met brille aan de juiste kant van kitsch te houden door op slimme wijze met de conventies van het sprookje te spelen, en de balans tussen kitchensink-drama en zwarte humor constant te bewaren. De film heeft het vermogen om oprecht te ontroeren, en daarbij ook nog een paar kleine verrassingen in de mouw. Blancanieves is inmiddels van de tweede naar de derde plaats op de publiekspoll verstoten, en het is onwaarschijnlijk dat hij nog zal winnen, maar het zou verdiend zijn.

Balabanovs films gaan vaak over het vermogen van het Russische volk om alle malheur lijdzaam te ondergaan, maar hier is iedereen het beu. Een muzikant, een 'bandiet' die in de openingsscène zonder met zijn ogen te knipperen vier mensen neerknalt, zijn oude vader, zijn makker en een jong hoertje dat ze onderweg oppikken, allemaal gaan ze naar een mythische plek, waar 'het geluk' op ze wacht in een verlaten kerkje. Dat klinkt als volks bijgeloof en dat is het natuurlijk ook, maar dat maakt het niet minder waar! Zeker in het jaar 2012, waarin de wereld volgens de Maya-kalender dient te vergaan, heb je weinig te verliezen.

Het reisgezelschap is tamelijk kleurrijk; nadat iedereen voorgesteld is, wordt Me Too ronduit surrealistisch. Naast de tandem cynisme-esoterie is daar ook die typische zwarte humor. Het gelukbrengende kerkje bevindt zich in een gebied waar een eeuwige nucleaire winter heerst, maar vrouwen kunnen er alleen zonder kleren komen. De jonge prostituee laat zich er niet door weerhouden. Balabanov zelf is ook te zien in een kleine bijrol(!) Niet zo gewelddadig als bijvoorbeeld Cargo 200 of Brat 2, maar daarom niet minder meeslepend. En een goede road movie gaat vergezeld van fijne muziek; zo ook hier.

Kent u die van die Koreaanse regisseur die de stap naar Hollywood waagde? Dat had hij beter niet kunnen doen. De verwachtingen rond Park Chan-Wook slotfilm waren hooggespannen, maar worden wat mij betreft niet ingelost. De Zuid-Koreaan, die met gewelddadige wraakfilms als Sympathy For Mr. Vengeance en Old Boy moderne filmgeschiedenis schreef, prefereert in zijn psychologishe thriller Stoker vorm boven inhoud. Het eerste halfuur is dat nog een sterk punt van de film (zo is de titelsequentie werkelijk prachtig gefilmd en vindingrijk getypografeerd), maar na verloop van tijd werkt Parks barokke stijl op de zenuwen. Het scenario, van ene Wentworth Miller, is nauwelijks van een hoger nivea dan dat van een woensdagavondthriller: elke als verrrassend bedoelde wending met zwaailichten wordt aangekondigd. Nadat vader Richard Stoker bij een ongeval om het leven is gekomen trekt oom Charlie (Matthew Goode) in bij weduwe Evelyn en haar dochter India. Die ruikt direct nattigheid, terwijl Evelyn als een blok voor hem valt. Wie ís uncle Charlie? Wat heeft hij met de dood van paps van doen? En is India wel zo afkerig van hem?

Wie er voor kiest een psychologische thriller te maken komt er niet onderuit om het zwaartepunt op de acteursregie te leggen. En daar faalt Chan-Wook: de dialogen zijn houterig en onnatuurlijk, elk woord wordt met nadruk uitgesproken. Het zou kunnen dat het ligt aan een taalbarrière tussen regisseur en acteurs, maar het kan ook een bewuste keuze zijn - denk aan het nuffige oeuvre van François Ozon. Wat verder stoort is dat de acteurs, op de frisse hoofdrolspeelster Mia Wasikowska na, een staaltje typecasting van jewelste zijn. Mathew Goode is zó overduidelijk een snake charmer, dat elke zweem van ambivalentie in de kiem wordt gesmoord. En bij Nicole Kidman in de rol van dommige ma Stoker vraag je je maar één ding af: is zó veel botox nog medisch verantwoord? Aan het eind van de film, als het misdaadverhaaltje netjes afgerond is, neemt de film voor het eerst een ‘onverwachte’ wending, maar de kijker vraagt zich af: waarom?

Stoker heet een eerbetoon te zijn aan Hitchcocks Shadow of a Doubt. Dat is ironisch: die film was één van Hitchcocks weinige mislukkingen vanwege het door de studio aangepast einde, waarin Joseph Cotten nu juist niet de moordenaar bleek die hij al die tijd wel móest zijn. Maar het was nog altijd een betere film dan Stoker, dat binnen Parks oeuvre een laffe indruk maakt.

Pinochet moest in 1988 afstand doen van de absolute macht na een referendum. We volgen de de reclamejongen, ooit gevlucht naar de VS maar dan weer terug in Chili, die door het linkse kamp werd ingehuurd om hun campagne vorm te geven. De uitslag is bekend, dus de aandacht is verlegd - naast de propagandatruuks die werden in gezet - naar zijn prive-leven: hij probeert zijn ex-vrouw weer voor zich te winnen, maar daarvoor is het te laat. Geen wonder dat hij niet in de feestvreugde zal delen. Als reconstructie is No adequaat (de eerste computerspelletjes, de eerste magnetron, lullige jaren-80-kapsels) maar het politieke kat-en-muisspel laat je niet op het puntje van je stoel zitten door de wat afstandelijke regie. De scène waarin de huishoudster Pinochets zware jongens het hoofd biedt, is wat dat betreft een (te) zeldzaam spannend moment.

Alexey, een sappelende pizzakoerier op het platteland vindt per toeval een SIM-kaart die leidt tot een klus voor een huurmoordenaar in Moskou. Met het geld zou hij een levensreddende operatie voor zijn zieke vader kunnen betalen. De vraag 'wat zou jij doen?' komt echter niet zo snel op, want hij heeft nog wat besognes waar we lang naar kunnen raden. Zijn ondergeacteerde rol weerspiegelt dan ook de gevoelsarme omgeving waarin Alexey zich beweegt. Goed opletten dus voor wie zijn beweegredenen te weten wil komen. De landerige sfeer zit toch regelmatig wat in de weg van wat een echt geslaagd psychologisch drama had kunnen zijn.