Als je op de dag zelf nog een film wilt zien die je niet hebt
gereserveerd...
David Verbeek
29-01-2013 17:00 Doelen Jurriaanse Zaal
In How to describe a cloud zien we een jonge Chinese vrouw en haar
vanwege een tumor blind geworden moeder, die beweert over een zesde zintuig
te beschikken. Liling is hippe dingen gaan studeren in Taipeh, terwijl haar
broer achterbleef op het eiland om voor de moeder te zorgen. De animositeit
tussen hen is dan ook vanzelfsprekend.
Films hebben over het algemeen een vervelende afkeer van wetenschap (prettige uitzondering op dit IFFR is het curieuze GFP Bunny )
Vanwege ons diepgewortelde frankensteincomplex legt de wetenschappelijke visie het steevast af tegen het 'spirituele'. Voeg daarbij het thema van de (berouwvolle) terugkeer naar het platteland en je zet je als kijker schrap, maar het valt allemaal wonderwel mee. De jonge regisseur geldt als een opkomend talent en dat is niet voor niets: alles is opvallend fijnzinnig in beeld gebracht zonder grote gebaren. Het gevreesde conflict tussen skepsis en bijgeloof blijft uit. Zowel de betonnen stad als de ruige kust zien er prachtig uit en het acteertempo wordt nergens te stroperig. Toch had er meer gemaakt kunnen worden van de schuchter ontluikende relatie tussen Liling en Chen, een middelbare sciencefictionillustrator(!) die zich met biofictie bezighoudt. Beide personages waren er interessant genoeg voor geweest. De film is naar verluidt voor zeer weinig geld gemaakt, waardoor je het abrupte en onbevredigende einde wel door de vingers wil zien.
Films hebben over het algemeen een vervelende afkeer van wetenschap (prettige uitzondering op dit IFFR is het curieuze GFP Bunny )
Vanwege ons diepgewortelde frankensteincomplex legt de wetenschappelijke visie het steevast af tegen het 'spirituele'. Voeg daarbij het thema van de (berouwvolle) terugkeer naar het platteland en je zet je als kijker schrap, maar het valt allemaal wonderwel mee. De jonge regisseur geldt als een opkomend talent en dat is niet voor niets: alles is opvallend fijnzinnig in beeld gebracht zonder grote gebaren. Het gevreesde conflict tussen skepsis en bijgeloof blijft uit. Zowel de betonnen stad als de ruige kust zien er prachtig uit en het acteertempo wordt nergens te stroperig. Toch had er meer gemaakt kunnen worden van de schuchter ontluikende relatie tussen Liling en Chen, een middelbare sciencefictionillustrator(!) die zich met biofictie bezighoudt. Beide personages waren er interessant genoeg voor geweest. De film is naar verluidt voor zeer weinig geld gemaakt, waardoor je het abrupte en onbevredigende einde wel door de vingers wil zien.
Richard Raaphorst
28-01-2013 22:15 Cinerama 1
Er zijn van die films die je bij voorbaat zó leuk wilt vinden dat ze eigenlijk alleen maar kunnen tegenvallen. Frankenstein's Army is zo'n film. De film is voortgekomen uit het Worst Case Scenario-project van regisseur Richard Raaphorst, waar we lang, lang geleden uitgebreid over berichtten in Zone 5300. Het project, over Nazi-zombies op de Waddeneilanden, is na vele omzwervingen, via Amerika en Japan, blijven steken in development hell. Raaphorst verloor zelfs de rechten over het oorspronkelijke scenario, maar zijn visie en de uitzinnige ontwerpen voor de zombies bleven. Frankenstein's Army verplaatst de actie naar de frontlinies in Rusland, waar een peloton soldaten stuit op het zwarte schaap van de familie Frankenstein (de immer geweldige Karel Rooden), dat bezig is een leger op te bouwen uit gevallen Duitse en Russische soldaten. De steampunkmonsters, enhanced met drilboren, propellors, cirkelzagen, sloophamers en andere moordwapens, zien er geweldig uit, en het is duidelijk dat menige soldaat de eindstreep niet zal halen - op bloederige wijze uiteraard. Hier is Raaphorst op zijn best.
Wat echter niet helpt is dat het scenario van John Mitchel te mager is om 80 minuten te dragen, en dat de dialogen vanwege de Duitse en Russische acteurs voor 80% onverstaanbaar zijn. Dringend advies voor het festival: ondertiteling, graag, óók bij 'Engelstalige' producties (zie Kill List vorig jaar)! Daarnaast heeft Raaphorst geprobeerd het beperkte budget te verhullen door gebruik te maken van het 'found footage'-genre en de hele film lang flink met de camera te schudden. Dat is jammer, want een klein budget is geen schande, en we hadden die monsters wel wat beter willen zien (géén CGI, waarvoor hulde!), zónder het risico van een epilepsie-aanval. Ondanks al die bezwaren is er gelukkig genoeg te genieten voor de genreliefhhebber, voor wie de film uiteindelijk ook bedoeld is. En er valt genoeg te lachen: de gereedschapskist op benen is nu al een van de meest memorabele scènes van het IFFR.
Andreas Johnsen
28-01-2013 16:30 Luxor
Ik heb net zo veel verstand van de Deense rapscene als van
competitievoetbal in Angola, dus ze kunnen mij van alles wijsmaken. Zo zou
het heel goed kunnen dat de rapper Kidd aka Nicholas Westwood écht
bestaat, en dat-ie zich echt in één jaar tijd van nobody naar
superster en weer terug heeft ontwikkeld. Dat-ie écht op Roskilde
heeft gestaan (die beelden zien er erg authentiek uit), dat-ie écht
in de Deense DWDD zat, en dat-ie zich écht heeft misdragen op een
VIP-party. Dat zijn carrière écht een uit de hand gelopen
grap was die door het - volgens hem kritiekloze - publiek té serieus
werd genomen, een hype die nooit als hype bedoeld was. Maar het zou ook
kunnen dat we à la Spinal Tap en Flight of the
Conchords grandioos bij de neus worden genomen. Wel toevallig namelijk
dat er een camera bij was op alle cruciale momenten in de carrière
van de sympathieke jonge rapper. Ook op alle genante momenten. En dat zijn
er nogal wat. Kidd aan de cocaïne, Kidd kotsend boven de wasbak, Kidd
die zijn geduld met zijn publiek verliest. In Denemarken kunnen ze deze
documentaire ongetwijfeld op de juiste waarde schatten (ik bedoel maar,
André Hazes was tenslotte ook echt), maar u en ik blijven verwonderd
achter.
Diederik Ebbinge
LantarenVenster 1
De gereformeerde Fred leidt een vreugdeloos leven. Orde, regelmaat en
eenzaamheid is wat de klok slaat. Voetballen hoor je in zijn dorpje op
zondag niet te doen. Fred's interieur is in 50 tinten bruin. Alles is
beheerst gefilmd, zonder franje, met muziek van Bach. Diederik Ebbinge
kennen we van de Vliegende Panters. Met Ton Kas ook nog in de hoofdrol van
Fred verwacht je een film vol onderkoelde humor. Mis! Inspiratie lijkt
eerder gehaald te zijn uit de ongemakkelijkheid van de films van van
Warmerdam en Kaurismäki. Vooral de uitgebeende dialogen zijn erg goed.
Zodra een niet pratende vreemdeling Fred's leven binnen wandelt, verandert
alles. Deze Theo (René van 't Hof) gedraagt zich vreemd. Zo doet hij
graag dieren na, wat ongepland uitmondt in optreden op kinderfeestjes. Hoe
gek Theo zich ook uitdost, echt grappig wordt het nooit. Zijn gedrag roept
vooral vragen op, die beetje bij beetje beantwoord worden.
Het geduld wordt in de eerste helft nogal op de proef gesteld, maar hoe meer je te weten komt over Fred's verleden, hoe beter de film wordt. Porgy Franssen zet ook erg overtuigend Fred's onverdraagzame buurman neer. En Ariane Sluter is simpelweg altijd goed. Matterhorn is een geraffineerd verteld drama dat ondanks het trage tempo genoeg verrassende wendingen heeft om tot het eind de spanning vast te houden. En ten slotte, die berg in de titel staat er ook niet voor niets.
Het geduld wordt in de eerste helft nogal op de proef gesteld, maar hoe meer je te weten komt over Fred's verleden, hoe beter de film wordt. Porgy Franssen zet ook erg overtuigend Fred's onverdraagzame buurman neer. En Ariane Sluter is simpelweg altijd goed. Matterhorn is een geraffineerd verteld drama dat ondanks het trage tempo genoeg verrassende wendingen heeft om tot het eind de spanning vast te houden. En ten slotte, die berg in de titel staat er ook niet voor niets.
Ook de betere TV-serie is nu vertegenwoordigd in een eigen programma.