Als je op de dag zelf nog een film wilt zien die je niet hebt gereserveerd...

In How to describe a cloud zien we een jonge Chinese vrouw en haar vanwege een tumor blind geworden moeder, die beweert over een zesde zintuig te beschikken. Liling is hippe dingen gaan studeren in Taipeh, terwijl haar broer achterbleef op het eiland om voor de moeder te zorgen. De animositeit tussen hen is dan ook vanzelfsprekend.
Films hebben over het algemeen een vervelende afkeer van wetenschap (prettige uitzondering op dit IFFR is het curieuze GFP Bunny )
Vanwege ons diepgewortelde frankensteincomplex legt de wetenschappelijke visie het steevast af tegen het 'spirituele'. Voeg daarbij het thema van de (berouwvolle) terugkeer naar het platteland en je zet je als kijker schrap, maar het valt allemaal wonderwel mee. De jonge regisseur geldt als een opkomend talent en dat is niet voor niets: alles is opvallend fijnzinnig in beeld gebracht zonder grote gebaren. Het gevreesde conflict tussen skepsis en bijgeloof blijft uit. Zowel de betonnen stad als de ruige kust zien er prachtig uit en het acteertempo wordt nergens te stroperig. Toch had er meer gemaakt kunnen worden van de schuchter ontluikende relatie tussen Liling en Chen, een middelbare sciencefictionillustrator(!) die zich met biofictie bezighoudt. Beide personages waren er interessant genoeg voor geweest. De film is naar verluidt voor zeer weinig geld gemaakt, waardoor je het abrupte en onbevredigende einde wel door de vingers wil zien.

Er zijn van die films die je bij voorbaat zó leuk wilt vinden dat ze eigenlijk alleen maar kunnen tegenvallen. Frankenstein's Army is zo'n film. De film is voortgekomen uit het Worst Case Scenario-project van regisseur Richard Raaphorst, waar we lang, lang geleden uitgebreid over berichtten in Zone 5300. Het project, over Nazi-zombies op de Waddeneilanden, is na vele omzwervingen, via Amerika en Japan, blijven steken in development hell. Raaphorst verloor zelfs de rechten over het oorspronkelijke scenario, maar zijn visie en de uitzinnige ontwerpen voor de zombies bleven. Frankenstein's Army verplaatst de actie naar de frontlinies in Rusland, waar een peloton soldaten stuit op het zwarte schaap van de familie Frankenstein (de immer geweldige Karel Rooden), dat bezig is een leger op te bouwen uit gevallen Duitse en Russische soldaten. De steampunkmonsters, enhanced met drilboren, propellors, cirkelzagen, sloophamers en andere moordwapens, zien er geweldig uit, en het is duidelijk dat menige soldaat de eindstreep niet zal halen - op bloederige wijze uiteraard. Hier is Raaphorst op zijn best.

Wat echter niet helpt is dat het scenario van John Mitchel te mager is om 80 minuten te dragen, en dat de dialogen vanwege de Duitse en Russische acteurs voor 80% onverstaanbaar zijn. Dringend advies voor het festival: ondertiteling, graag, óók bij 'Engelstalige' producties (zie Kill List vorig jaar)! Daarnaast heeft Raaphorst geprobeerd het beperkte budget te verhullen door gebruik te maken van het 'found footage'-genre en de hele film lang flink met de camera te schudden. Dat is jammer, want een klein budget is geen schande, en we hadden die monsters wel wat beter willen zien (géén CGI, waarvoor hulde!), zónder het risico van een epilepsie-aanval. Ondanks al die bezwaren is er gelukkig genoeg te genieten voor de genreliefhhebber, voor wie de film uiteindelijk ook bedoeld is. En er valt genoeg te lachen: de gereedschapskist op benen is nu al een van de meest memorabele scènes van het IFFR.

Ik heb net zo veel verstand van de Deense rapscene als van competitievoetbal in Angola, dus ze kunnen mij van alles wijsmaken. Zo zou het heel goed kunnen dat de rapper Kidd aka Nicholas Westwood écht bestaat, en dat-ie zich echt in één jaar tijd van nobody naar superster en weer terug heeft ontwikkeld. Dat-ie écht op Roskilde heeft gestaan (die beelden zien er erg authentiek uit), dat-ie écht in de Deense DWDD zat, en dat-ie zich écht heeft misdragen op een VIP-party. Dat zijn carrière écht een uit de hand gelopen grap was die door het - volgens hem kritiekloze - publiek té serieus werd genomen, een hype die nooit als hype bedoeld was. Maar het zou ook kunnen dat we à la Spinal Tap en Flight of the Conchords grandioos bij de neus worden genomen. Wel toevallig namelijk dat er een camera bij was op alle cruciale momenten in de carrière van de sympathieke jonge rapper. Ook op alle genante momenten. En dat zijn er nogal wat. Kidd aan de cocaïne, Kidd kotsend boven de wasbak, Kidd die zijn geduld met zijn publiek verliest. In Denemarken kunnen ze deze documentaire ongetwijfeld op de juiste waarde schatten (ik bedoel maar, André Hazes was tenslotte ook echt), maar u en ik blijven verwonderd achter.

De gereformeerde Fred leidt een vreugdeloos leven. Orde, regelmaat en eenzaamheid is wat de klok slaat. Voetballen hoor je in zijn dorpje op zondag niet te doen. Fred's interieur is in 50 tinten bruin. Alles is beheerst gefilmd, zonder franje, met muziek van Bach. Diederik Ebbinge kennen we van de Vliegende Panters. Met Ton Kas ook nog in de hoofdrol van Fred verwacht je een film vol onderkoelde humor. Mis! Inspiratie lijkt eerder gehaald te zijn uit de ongemakkelijkheid van de films van van Warmerdam en Kaurismäki. Vooral de uitgebeende dialogen zijn erg goed. Zodra een niet pratende vreemdeling Fred's leven binnen wandelt, verandert alles. Deze Theo (René van 't Hof) gedraagt zich vreemd. Zo doet hij graag dieren na, wat ongepland uitmondt in optreden op kinderfeestjes. Hoe gek Theo zich ook uitdost, echt grappig wordt het nooit. Zijn gedrag roept vooral vragen op, die beetje bij beetje beantwoord worden.

Het geduld wordt in de eerste helft nogal op de proef gesteld, maar hoe meer je te weten komt over Fred's verleden, hoe beter de film wordt. Porgy Franssen zet ook erg overtuigend Fred's onverdraagzame buurman neer. En Ariane Sluter is simpelweg altijd goed. Matterhorn is een geraffineerd verteld drama dat ondanks het trage tempo genoeg verrassende wendingen heeft om tot het eind de spanning vast te houden. En ten slotte, die berg in de titel staat er ook niet voor niets.

Ook de betere TV-serie is nu vertegenwoordigd in een eigen programma.