Maandagavond is de afsluiting van Mind The Gap Nights, geheel gewijd aan een van de opvallendste verschijningen binnen de Rotterdamse popscene: Harry Merry. In de Maasstad geniet de in geen enkel vakje te stoppen multi-instrumentalist een stevige cult-aanhang, maar met de rest van Nederland wil het nog niet zo vlotten, Europese en Amerikaanse tours ten spijt. Met zijn oudmodische kapsel, matrozenpak en bizarre songs is Harry Merry natuurlijk te excentriek, te outsider-ig voor Matthijs van Nieuwkerk & Co, maar wellicht niet voor u.

Om 21:20 is de eerste vertoning van Here is Harry Merry(40 min.), een filmportret door Joke Olthaar
22:00 Q&A Harry en Joke door Peter Fengler
22:15 Here is Harry Merry (reprise)
En om 23:00 Harry Merry live

Voor de gekste inzendingen kijkt men op het IFFR naar de Japanse titels en ja hoor, we hebben hier een Asperger-meisje dat obsessief onderzoek doet naar genetische eigenschappen. De film opent met het ontleden van een kikker. Later moeten de hamster en de goudvis er aan geloven en zelfs ook haar eigen moeder. Mama is nogal een zeurkous en verslaafd aan cosmetische chirurgie, dus erg vinden we het niet. Een andere opmerkelijke verschijning is de zwaar gepiercete eigenares van een tattooshop. Kloon-experimenten, lichtgevende dieren, autisme, schoolpesterijen, DNA, identiteit, virtualiteit en body modifications worden bijeengegooid tot een smakelijk hapje. Met een verrassend toetje, want het wicht blijkt allengs haar onderzoek een stuk serieuzer uit te voeren dan Dr. Frankenstein of de Rael-sekte, die hier ook terloops aan bod komt.

Oer-Nederlandse lulligheid lijkt favoriet bij de betere Nederlandse film. De benauwde spruitjesluchtsfeer in Van Warmerdam's films is trendsettend geweest. Ook de serie Hertenkamp was een voorbeeld van smaakvolle lulligheid. De Ontmaagding doet qua sfeer aan die laatste wel wat denken. Het gezin van End is een verzameling sneue types. Nerdpuber Eva nog het meest (natuurlijk met bril en sukkelig T-shirt). Vader (Ton Kas) werkt in een frikadellenfabriek, moeder (Jacqueline Blom) beleeft het leven als één lange baaldag. En de zonen hebben ook zo hun problemen. Prima geacteerd, al zijn de rollen nogal ééndimensionaal.

De toon wordt meteen gezet: dit wordt lachen! Gortdroge dialogen, herkenbaar puberleed en panfluitmuziek. Maar tegelijk dringen zich vragen op: Waarom komt een Duitse scholier bij een Nederlands gezin logeren om Engels te oefenen? Daarvoor ga je toch naar Engeland? Waarom knijpt Eva, die duidelijk gek is op haar konijn, het beest plots dood? In het scenario zitten wat ongeloofwaardigheden die afleiden. Dat is jammer, want er zitten ook briljante scenes in. Zeer wisselende film. Aan de styling en de fotografie is veel zorg besteed (werkelijk prachtig), soms meer dan aan de dialogen. De typetjes zijn nogal karikaturaal, maar soms gedragen ze zich juist heel realistisch. De film zwalkt een beetje heen en weer tussen kunstzinnige stylering en realisme, drama en komedie. Maar je verveelt je geen moment.

Barmedewerker zijn tijdens het iFFR, dat waren nog eens tijden...

Puffend en steunend worstelt een walrus van een kerel zich door een incoherent verhaal waarin ook een doofstomme zoon en een gekidnapte fotografe rondlopen. Het openingsshot van de rug van de amechtige dikkerd, bezaaid met tevreden bloedzuigers is veelbelovend. Na vijf minuten zakt de film voorgoed in.

Een Roemeens jongetje dat van huis wegloopt, dat klinkt als een onvervalste tranentrekker, maar sentimenteel wordt deze film verrassend genoeg niet. De Matei uit de titel heeft het moeilijk (hij wordt opgevoed door zijn hardhandige grootvader, zijn ouders zijn afwezig, school is vervelend) maar hij is zeker geen domme jongen die simpelweg niet wil deugen: hij heeft een passie voor biologie en weet alles van insecten. Als hij op zijn zwerftocht inbreekt in een natuurkundig museum leidt dat tot een hoopgevende wending.

Vrouw kruipt uit een op zijn dak liggende auto en blijft de volgende 90 minuten in een Nederlands-Hongaars niemandsland tussen leven en dood dwalen. Op zich een bekend filmisch gegeven, maar een fluisterende voice-over legt het ons nog eens voor de zekerheid uit: 'Ben ik dood? Ik bevind me in een gebied tussen leven en dood'. Verder gebeurt er niet zoveel, maar wát er gebeurt, wordt ook door diezelfde fluisterende voice-over beschreven. Op een gortdroge manier, niet een poëtische - waardoor de laatste kans op een enkel waarderingssterretje verkeken is.