Het was een hype in het nieuws afgelopen week: criminaliteit onder vrouwen en meisjes is flink toegenomen in Nederland. Wat ons in dat opzicht nog staat te wachten laat regisseur Harmony Korine doorschemeren in Spring Breakers, zijn frisse doch gewelddadige comeback na het ongenietbare Trash Humpers.

Die laatste film draaide om oude, kreunende mannetjes, gefilmd in korrelig ‘night vision’. In de nieuwe Korine zien we alleen maar jonge, halfnaakte lijven in extatische kleuren over het scherm bewegen, op een soundtrack van vette dubstep-pop.

Vier meiden vervelen zich te pletter in hun studentenflatje, terwijl hun vrienden zich te buiten gaan in de zon tijdens de Spring Break-vakantie. Het geld is op, dus een reisje zit er niet in. Na het nodige gelurk aan een waterpijp komen de vier op het idee om een overval te plegen. De schaars geklede, gebivakmutste Britney Spears-fans met waterpistool ontpoppen zich als keiharde gangsters, wat tijdens hun wilde strandtrip opgemerkt wordt door een echte bendeleider.

Deze witte rapper met gouden tanden verklaart hen tot soulmates. Dat lijkt eerst bizar, maar wordt naderhand logisch: net als de gangster verlangen de tienermeiden naar niets anders dan puur hedonisme en gaan daarvoor tot het uiterste. Geen wonder als je opgevoed bent op een dieet van mixdrankjes, booty music en eindeloos shoppen.

Met het onderwerp meisjes en criminaliteit had Korine kunnen verzanden in ondraaglijk realisme. In plaats daarvan blijft Spring Breakers pure fantasie, lichtvoetig in beeld gebracht en losjes gemonteerd. Uiteindelijk wil Korine niemand sturen of de les lezen met deze film en tegelijk wordt er tussen de regels door heel veel gesuggereerd. Tel dat op met de hilarische rol van James Franco als de gangsterkoning en je hebt een geweldige bioscoopervaring, mits je bestand bent tegen een flinke dosis expliciete scènes in alle categorieën waar de kijkwijzer voor waarschuwt.

Nazi-zombies, het was een tof idee. En in 2004 was er een toffe trailer, waar Zone 5300 over berichtte: Worst Case Scenario. Het had ook een toffe film moeten worden, maar die zou in Hollywood in "development hell" vastlopen. Intussen ging het Noorse Dead Snow aan de haal met het idee van de ondode nazi's. Maar tekenaar-regisseur Richard Raaphorst is een volhouder: hij herschreef de actie naar een het decor van het oostfront van WW II en schetste de meest uitzinnige monsters die een Nederlandse filmmaker ooit maakte.
De eerste helft van Frankenstein's Army lijkt - verrassend genoeg - meer op een serieuze oorlogsfilm dan de splatterorgie die je zou verwachten. Ook vreemd: het gebruik van de hand-held camera die normaal voor een documentaire-achtig realisme moet zorgen, werkt hier juist vervreemdend; we hebben het immers over de jaren veertig. Maar goed, een troepje Russische soldaten is op pad gestuurd om een geheim nazi-laboratorium binnen te dringen. Eenmaal binnen komt het met de splatterorgie ruimschoots in orde. De monsters die het abattoir bewaken zijn natuurlijk kolderiek van ontwerp, maar zorgen niettemin regelmatig voor geslaagde schrikmomenten - en dat is knap.
En Dr. Frankenstein? Die heeft een hoogst orginele methode ontwikkeld om het conflict tussen nazisme en communisme op te lossen.

Quasi-documentaire over een commune van neo-hippies die met een provocatief soort porno-performance geld willen inzamelen voor het tropisch regenwoud. Ja, er wordt aandoenlijk gefilosofeerd over vrijheid en expliciet geneukt voor de camera. Reuze alternatief allemaal, maar ze zijn ook wel erg overtuigd van het eigen gelijk. Als een soort NGO reist het gezelschap af naar het Amazonegebied. Echter, het uur der waarheid zal een koude douche blijken als de groep oog in oog staat met de Indios wier belangen ze menen te behartigen, want die hebben een heel concreet probleem: armoede. Wat moeten ze met de vage seksuele moraal van zo'n stel aangewaaide welvaartskinderen?