Martha Colburn is niet zomaar animatiefilmer, maar Super 8-performer en collagekunstenaar van wereldklasse. Felix Kubin maakt niet zomaar electro, maar eerder een kruising tussen Mozart en Kraftwerk. Zaterdagavond vinden ze elkaar op IFFR in een kleurrijke audiovisuele explosie in WORM.

Onder de noemer More Than Film presenteert het IFFR dit jaar haar randprogramma met talkshows, mediakunst en performances, in samenwerking met Rotterdamse culturele instellingen van de Arminiuskerk tot de Joey Ramone Gallery. Van donderdag tot en met maandag sluit WORM af op het podium met Mind the Gap, programma’s met kruisbestuivingen tussen livemuziek en beeld.

Onze aanrader van Mind the Gap, of van More Than Film, of eigenlijk van het hele filmfestival is het optreden op zaterdag van collage-filmmaker Martha Colburn (rechts) en geestverwante electro-musicus Felix Kubin (onder). Ergens voor 9/11 sierden zij al de pagina’s van Zone 5300 en sindsdien werden ze steeds bekender; Kubin bracht het tot de cover van maandblad The Wire, gezaghebbend op het gebied van elektronische muziek, en onlangs kwam Nederland 2 zelfs langs in het New Yorkse atelier van Colburn.

Dat Martha Colburns filmkunst tot bloei kwam in ‘Trashtown U.S.A.’ Baltimore is goed te zien aan haar wilde collages van uitgeknipte en bewerkte afbeeldingen van bijvoorbeeld skeletten, huismoeders met tandpastaglimlach, indianen, soldaten, crystal meth-junks en ander white trash-ongedierte, over elkaar heen buitelend als een soort psychedelische wajangpoppen. Goed voorbeeld is haar videoclip Big Bug Attack/Groscher Lauschangriff (2002) voor Felix Kubin, drie minuten vol rondkrioelende insecten, waarbij het jeukgevoel nog eens versterkt wordt door de wiebelende synthesizers van Kubin.

Felix Kubin bestookt de wereld vanuit Hamburg met schijnbaar chaotisch, doch virtuoos spel op elektronische orgels en andere toetsenborden. De zelfbenoemde ‘whirlwind wizard of the ivories’ met een voorliefde voor Russische ruimtevaart en Arjan Ederveen-sketches heeft bovendien het talent om heftige beats te maken met simpele ingrediënten als ruisklanken en fluittonen. Daarbij klinkt het behoorlijk catchy, alsof Kraftwerk en Aphex Twin geheime partituren van Mozart ontdekt hebben.

Nederland is een logische ontmoetingsplaats voor de twee kunstenaars; Kubin bezocht de AKI in Enschede en Colburn volgde de Rijksakademie in Amsterdam. Beiden zijn ook goede bekenden bij WORM. Niet meer dan logisch dus dat ze te gast zijn op deze avond vol Elektronica en Dubtechno, met aanvullende optredens van Marcus Fjellström en Deadbeat.

Yorick van Wageningen zet een imposante penoze-klootzak neer, Eric Schreurs heeft zichtbaar plezier in zijn (verder niet relevante) bijrolletje, de fotografie is schitterend en ach, eigenlijk sluit ik me gewoon aan bij de lovende kritieken. Toch was de strip beter: de verplaatsing van de handeling van de Randstad naar Dokkum voelde daarin logischer. Ook de stoplap van de paranormale gaven van maar liefst twee hoofdpersonen zit enigszins in de weg bij de verfilming.

Deze film werd het niet, maar wel een andere Rotterdamse productie: Ari Deelder's debuut Toegetakeld door de liefde. De film laat zich simpel samenvatten in deze trefwoorden: Writersblock, veel bier, veel sigaretten, veel whisky, liefdesverdriet, jaloezie, jazz elpees, huurachterstand, Rotterdam en heel veel zelfmedelijden. De verhaallijn, gebaseerd op het boek van Aat Ceelen, is minimaal. Dit romantische portret van de getormenteerde schrijver Arie die langzaam afglijdt naar de goot moet het ook niet van een plot hebben, maar van sfeer. Een oer-Rotterdamse retrosfeer.

Er is veel aandacht gestoken in de jaren vijftig-styling, de kunstzinnige verbeelding van Arie's in drank gedrenkte nachtmerries, gekke decors, interieurs en de muziek. Dat heeft een half gelukte film opgeleverd. Raymond Thiry is een overtuigende Arie. De roodharige tramconductrice Sonja (Anna Hermanns) als zijn object van begeerte is zeker oogstrelend. Helaas sleept het verhaal zich traag voort, zonder dat Arie ook maar één keer iets out of character doet. Nouja vooruit, hij slaat zijn huisbaas (Hans Dagelet) plots tegen de vlakte. Maar hij blijft een plat soort stripfiguur; je gaat niet echt met hem meeleven. Dat ligt zeker niet aan Thiry's acteertalent; dat zit wel snor. Maar de voorspelbare cliché's van de zelfkantliteratuur gaan op den duur vervelen. Heeft Bukowski niet al navolgers genoeg gehad?

Voor Rotterdammers is het wel een leuke quiz: raden waar alle scènes opgenomen zijn. Natuurlijk ontbreken de hardcore bruine café's niet: Voigt, Willens & Wetens en De Schouw (met fijne bijrol van Raymonde de Kuiper als kroegtijgerin). Gelukkig maken de expressief getekende animaties tussendoor en de kolderieke nachtmerrie-scenes veel goed. En de mannenkoren! Kortom: een veelbelovend debuut barstensvol goede smaak, maar graag iets meer aandacht voor een goed verhaal met ietsje meer spanning de volgende keer.

Ooit was het ondenkbaar om je IFFR te beginnen met een zombiefilm, maar de aaibaarheidsfactor van de rondwandelende doden is inmiddels dusdanig toegenomen dat het in 2013 zomaar kan. Geen geweldadigheden hier; Halley is een typische, trage arthousefilm over een eenzame kerel zonder eigenschappen. Je vraagt je af of er een groot verschil is met hoe hij tijdens zijn leven was. Een suf baantje in de beveiliging, thuis kijkt hij tv en poetst het servies. Dat hij in staat van ontbinding verkeert, weet hij nog aardig te camoufleren voor zijn omgeving, maar de kijker wordt getrakteerd op smerige close ups van maden die met een pincetje uit de huid worden getrokken en meer van dat fraais. Hoe en waar onze man is overleden en belangrijker nog: waarom hij niet echt dood gaat, blijft - u raadt het - vaag. De duistere ambient drones maakten wat dat betreft (hoewel ik een liefhebber ben) weinig goed aan het voorspelbare scenario: is masturberen een verstandig idee als je in staat van ontbinding verkeert? Juist.