Kaspar Hauser blijft een fascinerend geval van een wolfskind: opgegroeid in een afgesloten ruimte zonder menselijk contact, met als enig speelgoed een houten paardje. Deze film probeert even weinig impulsen te genereren als Hausers jeugd en dat lukt. Nul sterren.

Naschrift: ik had het kunnen weten. Op het IFFR van vorig jaar was er ook al zo'n Kaspar Hauser film. D'oh!