De redactie van Zone 5300 volgt Richard Raaphorst al sinds zijn geslaagde George Romero/Lucio Fulci-hommage Zombi 1 (1995), die hij in zijn kunstacademietijd voor een Nuts en een Cola maakte met zijn vrienden. Daarna ging Raaphorst, een begaafd tekenaar, vooral als storyboarder aan de slag voor o.a. Brian Yuzna. Voor die laatste hij ontwierp in 2003 - geheel ongevraagd weliswaar - de fraaie begintitels van Beyond Re-Animator, waarna meer werk voor Yuzna en anderen volgde (Raaphorsts begintitels bleken bijna zonder uitzondering beter dan de films zelf). Maar Raaphorsts grote liefde ligt bij filmmaken zelf. Na het jammerlijk stranden van de feature film Worst Case Scenario (over de productieproblemen rond deze film schreven we in 2004 uitgebreid in Zone - die film over de strijd tussen voetbalhooligans en gedrochtelijke nazizombies op een Waddeneiland hadden we maar wat graag gezien!) kwam Raaphorst ineens met twee shorts: Woensdag Gehaktdag en Popo. Vooral die laatste, over een sinistere doch tragische clown gespeeld door Victor Löw, gooide hoge ogen op festivals.

En toen… goed nieuws! Op het IFFR draait een nieuwe short van Richard ‘Flats Braadworst’ Raaphorst: The Rocketeer, met Stephan Evenblij en Pauline Greidanus. De plot: Marc, een maniakale verzamelaar van Star Wars-merchandise, stuit op eBay op het ultieme collector’s item, de Boba Fett Fire Rocketeer. Hoe ver gaat een verzamelaar om zijn collectie compleet te krijgen? Raaphorst kennende gaat dat vermoedelijk héél ver. De short is morgen zaterdag 4 februari nog te zien in het verzamelprogramma Made in Rotterdam om 17.30 in Lantaren Venster 3. Het programma is momenteel uitverkocht, maar bij de last minute-service zijn nog altijd niet opgehaalde tickets in de aanbieding tegen de halve prijs. En anders is het filmpje hopelijk in april tijdens Imagine te zien.



Nog méér goed nieuws: Raaphorst is momenteel bezig met de productie van Frankenstein’s Army, een feature film die, afgaand op de titel, wel eens wat elementen uit Worst Case Scenario zou kunnen bevatten. Voor wie een handje wil helpen: producent Riverpark Film doet aan crowdfunding en biedt het publiek de kans speelfilms te financieren en mee te delen in de winst, voor maar € 6 per maand. Meer info op nnfp.nl.

Wie 'IFFR' en 'thriller' in één adem noemt weet dat Hollywood hier ver buiten de deur wordt gehouden, dus verwacht geen geromantiseerd beeld van de Mexicaanse drugsoorlog in Miss Bala. De titel (bala betekent kogel) verwijst naar de missverkiezingen in de Mexicaanse deelstaat Baja California, dat wel een leuke ambassadrice gebruiken om de aandacht van al dat drugsgeweld af te leiden. Laat de jonge Laura nou juist tijdens de voorbereidingen van die verkiezingen door een uiterst ongelukkig toeval een speelbal worden in de bloederige oorlog tussen een bendeleider en de DEA. De film toont hoe geen van de betrokken partijen schone handen heeft, de organisatie van de verkiezing en de generaal die ten strijde trekt tegen de bendes inbegrepen (de enige uitzondering is een Amerikaanse DEA-agent die na hevige martelingen en met de dood voor ogen zijn collega’s niet verraadt). En dat mag in onze ogen misschien allemaal erg overdreven lijken, zeker in vergelijking met de onschuld van de onfortuinlijke Laura, het levert een beklemmende, spannende en naargeestige film op, die terecht vergeleken wordt met Traffic. Maar waar die laatste nog enige hoop bood, ziet het er in Miss Bala uiterst somber uit voor de toekomst van Mexico.

3D is al jaren het nieuwe toverwoord, en ook het IFFR ontkomt daar niet aan. Was er een aantal jaren geleden al een vertoning van Hitchcocks zelden geziene 3D-print van Dial M For Murder, nu is er de eerste 3D-Tiger-competitiefilm A Fish. Hitchcock had het destijds niet zo op die nieuwerwetse gimmick en leverde een paar plichtmatige 3D-effecten in een film die vooral klassiek werd door het doortimmerde scenario en het stevige acteerwerk. Na 20 minuten vergat je dat je naar een 3D-film zat te kijken. Want dat is de makke van het gros van de 3D-films: door al dat effectbejag ben je je er als kijker ontzettend van bewust dat het niet echt is wat je ziet, terwijl je eigenlijk ongemerkt een wereld ingetrokken moet worden. En verrek, wie A Fish ziet, zal die ouwe Alfred H gelijk moeten geven: het debuut van Park Hong-Min zou meer gebaat zijn geweest bij een goed scenario. Hoewel sommige 3D-effecten leuk zijn gevonden (het autoraampje in de beginscène bijvoorbeeld), ziet het er soms hoofdpijnverwekkend uit en voegt het hoegenaamd niets toe aan het verhaal over een tamelijk onsympathieke professor die op zoek is naar zijn vrouw, die sjamaan is geworden op een eilandje. De zoektocht wordt doorsneden met niet terzake doende scènes van twee kibbelende vissers in een dobberend bootje. Als puntje bij paaltje komt, blijkt dat we naar een tergend trage Koreaanse update van The Sixth Sense hebben zitten kijken.
Hong-Min had méér moeten doen met de pratende vis uit de titel: die acteerde tenminste alsof zijn leven ervan af hing.

Noem me bevooroordeeld, maar ik ben in het algemeen niet zo'n fan van Tiger Awards-competitiefilms: te politiek correct, verantwoord en vaak gewoon niet goed genoeg. Tokyo Playboy Club en Four Suns (over die tweede later meer) stellen echter niet teleur. Tokyo Playboy Club is een Japanse lowbudgetfilm zoals we die wel vaker hebben gezien: opportunistische losers, stuntelende gangsters, een dosis zwarte humor en een scheut grafisch geweld. In een verlopen nachtclub ontmoeten we de kruiperige eigenaar, zijn slonzige rechterhand en drie giechelige dansmariekes die vermoedelijk zo uit de schoolklas zijn geplukt. De gebeurtenissen gaan een tandje sneller wanneer een oude vriend van de eigenaar opduikt, die het binnen de kortste keren aan de stok heeft met de lokale gangsters, type Peppi en Kokki. Het scenario is op een prettige manier onvoorspelbaar, met personages en verhaallijnen die halverwege opduiken of verdwijnen, maar alles valt op het einde netjes op zijn plaats. Meest memorabele scène: het ongelukje met de elektrische tepelklemmen op de hotelkamer. Dat de som der delen uiteindelijk minder memorabel uitvalt dondert niet: voor wie van gezellige Japanse gekkigheid houdt, zijn dit twee welbestede uurtjes.

De voor zijn Ignatz-reeks met een Eisner Award bekroonde Italiaanse striptekenaar en cartoonist Gipi (Gianni Pacinotti) verfilmde een strip van collega Giacomo Monti, Nessuno mi farà del male. Het resultaat, een soort David Lynch-in-Italië, mag geslaagd genoemd worden. Luca, ober in een bingorestaurant (een perfecte rol van de met een intense tronie gezegende Gabriele Spinelli), is een eenzame man met mysogyne trekjes, wiens enige vriend de travestiet/prostituee Roberta is. Hij heeft desalniettemin een oogje op zijn buurvrouw en is de enige die doorheeft dat haar vriend een rasechte creep is. Dat de aliens op het punt staan te landen op aarde doet Luca hoegenaamd niets, hij is immers zelf een alien tussen de aardlingen. De komst van de aliens, de klassieke witte mensachtigen met grote zwarte ogen, vindt grotendeels op de achtergrond plaats, hoewel de onverwachte relatie tussen Luca’s bejaarde vader en een vrouwelijke alien iets van de motivatie van de aliens blootgeeft en de katalysator blijkt van de onthulling van een groot geheim dat de reden is van Luca's houding jegens vrouwen. De humor ten spijt deelt Gipi hier en daar een aantal rake klappen uit. Dat de aftiteling te vroeg lijkt te komen, is uiteindelijk alleen bezwaarlijk voor hen die élk los eindje verbonden willen zien. Na Joan Sfarr en Javier Mariscal is er met Gipi wederom een interessante stripmaker/regisseur opgestaan.

Hieronder: fragment uit de oorspronkelijke graphic novel van Giacomo Monti.

Het zou heel gemakkelijk (zoals collega Marcel Ruijters dat noemt) een processiemars hebben kunnen worden: vers stel (hij is wees en getekend door het leven, zij kreeg heel jong een kind) stort zich naïef in een veel te ambitieus horeca-avontuur, waarna het van kwaad tot erger gaat. Wanneer zij in Canada een nieuwe baan accepteert en vervolgens van de aardbodem verdwijnt, blijft hij achter met het kind. De rol van stiefvader is onze Yann niet op het lijf geschreven, en botte sociale werkers, loan sharks en louche huisjesmelkers maken het er ook al niet makkelijker op. Aan het eind zal Yann een ander mens zijn. In die neerwaartse spiraal is gelukkig ook ruimte voor lichtere momenten en zelfs ouderwetse suspense. Zij die vrezen voor slechts weer zo'n opeenstapeling van naargeestigheid kunnen dus gerust zijn. Een film met een hart en de potentie van een publieksfavoriet.

Het is niet alleen het samenleven van zwart en blank waar veel voormalige blanke heersers in Zuid-Afrika moeite mee hebben; ook 'moffies', oftewel flikkers, worden door hen niet gelust. En als je dan zélf een moffie bent van de generatie van voor de afschaffing van de Apartheid, dan heb je het wel héél moeilijk. Houtfabrikant François van Heerden lijdt onder a) zware innerlijke conflicten, b) een crush op zijn jonge neef Chris en c) een kort lontje, en dat blijkt een fatale combinatie. Regisseur Hermanus werkt met intense hoofdrolspeler Deon Lotz (een dappere rol) naar de onvermijdelijke conclusie toe. Geen opgewekte film, wat een bezoeker de opmerking 'Er had van mij wel wat meer humor in gemogen' ontlokte. Een beetje gelijk had hij wel. Niet vanwege de comic relief, maar omdat tragedie nog harder aankomt wanneer je het het minste verwacht.