Wie van L' ultimo terrestre spannende sciencefiction verwacht, zal bedrogen uitkomen. Van de enige alien die ruimschoots in beeld komt, wordt slechts verwacht dat ze de Italiaanse mama speelt: lekker koken, het huis aan kant en niet moeilijk doen als de man des huizes 's avonds laat met een stuk in de kraag thuis komt.
Verder is dit voornamelijk een portret van een eenzame kerel die zich alleen door andere outsiders (transseksuele hoeren) geaccepteerd weet. De oorzaak van zijn moeizame gang door het leven doet Freud's botjes rammelen.
Vreemde, prettig onvoorspelbare film, zij het een tikje te traag.

De laatste aardling, science fiction op z'n Italiaans. Luca ontwijkt het liefst iedere blik (vooral die van vrouwen), is ober in een bingohal, rijdt een betrouwbare auto en gaat regelmatig naar de hoeren. Een ideale pispaal voor zijn collega's dus. Terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over de aanstaande landing van buitenaarde wezens, blijft hij in zijn eigen wereldje, waar niemand hem pijn kan doen. Totdat de buitenaardse wezens ook bij hem een doorbraak veroorzaken.



De film is een bewerking van de graphic novel Nessuno mi farà del male van Giacomo Monti, brengt goed acteerwerk en rake karakteriseringen, vol met wrang-grappige scenes die deze film ver uit tillen boven de gemiddelde stripverfilming.

De voor zijn Ignatz-reeks met een Eisner Award bekroonde Italiaanse striptekenaar en cartoonist Gipi (Gianni Pacinotti) verfilmde een strip van collega Giacomo Monti, Nessuno mi farà del male. Het resultaat, een soort David Lynch-in-Italië, mag geslaagd genoemd worden. Luca, ober in een bingorestaurant (een perfecte rol van de met een intense tronie gezegende Gabriele Spinelli), is een eenzame man met mysogyne trekjes, wiens enige vriend de travestiet/prostituee Roberta is. Hij heeft desalniettemin een oogje op zijn buurvrouw en is de enige die doorheeft dat haar vriend een rasechte creep is. Dat de aliens op het punt staan te landen op aarde doet Luca hoegenaamd niets, hij is immers zelf een alien tussen de aardlingen. De komst van de aliens, de klassieke witte mensachtigen met grote zwarte ogen, vindt grotendeels op de achtergrond plaats, hoewel de onverwachte relatie tussen Luca’s bejaarde vader en een vrouwelijke alien iets van de motivatie van de aliens blootgeeft en de katalysator blijkt van de onthulling van een groot geheim dat de reden is van Luca's houding jegens vrouwen. De humor ten spijt deelt Gipi hier en daar een aantal rake klappen uit. Dat de aftiteling te vroeg lijkt te komen, is uiteindelijk alleen bezwaarlijk voor hen die élk los eindje verbonden willen zien. Na Joan Sfarr en Javier Mariscal is er met Gipi wederom een interessante stripmaker/regisseur opgestaan.

Hieronder: fragment uit de oorspronkelijke graphic novel van Giacomo Monti.