Alps verwijst regelmatig met details (dat met stickers beplakte bed!) naar zijn voorganger Dogtooth, de onbetwiste kneiter van het IFFR van 2010. De hoofdrolspeelster is ook dezelfde: Aggeliki Papoulia. En wederom wordt er geacteerd alsof men niet kan acteren. De premisse is simpel en bepaald niet onorgineel: een kleine groep mensen leent zich ertoe, pas overledenen na te spelen teneinde het verwerkingsproces van de nabestaanden te verzachten. Dit doet men dus op amateuristische wijze. Maar wel wordt er binnen de club van de vrouwen (door de mannen) absolute perfectie en toewijding geëist. Het zal wel een satirisch commentaar op de Griekse maatschappij zijn, maar ondergetekende slaagde er geen moment ook maar iets van betrokkenheid bij de personages op te brengen: waar sloven die meiden zich nu eigenlijk voor uit? Ergo: de deceptie van dit jaar.

Vier mensen, een gymnaste, haar trainer, een ambulancerijder en een verpleegster vormen een geheim genootschap dat zich 'de Alpen' noemt en zichzelf verhuurt om de rol van de overleden geliefde te spelen, om mensen te helpen bij hun rouwverwerking. Dat dit deformerende rollenspel ook niet voor henzelf zonder gevolgen blijft, is eigenlijk al meteen duidelijk. Maar hoe loopt dit af?



Wie de vorige film van Lanthimos heeft gezien, Dogtooth, weet zich op bekend terrein: emotieloos geacteerde dialogen, sadistische mannen die commanderen en masochistische vrouwen die deze behandeling gelaten ondergaan, alles om in het gevlei te komen. Deze zwartgallige kijk maakt dat de de film wel heel erg op z'n voorganger lijkt, ondanks de geheel andere setting.