'Doe eens gek', dacht de maker, en leukte zijn rammelende 'Sixth Sense'-achtige plotje op met een subplot van een stel vissers die een pratende vis kelen. Nog niet tevreden besloot hij er nog een dimensie aan toe te voegen, want met 3-D krijgt al dat saaie Koreaanse gedreutel vast meer diepgang. Als een ware Swedish Chef laat Park zien dat hij niet voor één gat te vangen is. Iemand nog een donut?

3D is al jaren het nieuwe toverwoord, en ook het IFFR ontkomt daar niet aan. Was er een aantal jaren geleden al een vertoning van Hitchcocks zelden geziene 3D-print van Dial M For Murder, nu is er de eerste 3D-Tiger-competitiefilm A Fish. Hitchcock had het destijds niet zo op die nieuwerwetse gimmick en leverde een paar plichtmatige 3D-effecten in een film die vooral klassiek werd door het doortimmerde scenario en het stevige acteerwerk. Na 20 minuten vergat je dat je naar een 3D-film zat te kijken. Want dat is de makke van het gros van de 3D-films: door al dat effectbejag ben je je er als kijker ontzettend van bewust dat het niet echt is wat je ziet, terwijl je eigenlijk ongemerkt een wereld ingetrokken moet worden. En verrek, wie A Fish ziet, zal die ouwe Alfred H gelijk moeten geven: het debuut van Park Hong-Min zou meer gebaat zijn geweest bij een goed scenario. Hoewel sommige 3D-effecten leuk zijn gevonden (het autoraampje in de beginscène bijvoorbeeld), ziet het er soms hoofdpijnverwekkend uit en voegt het hoegenaamd niets toe aan het verhaal over een tamelijk onsympathieke professor die op zoek is naar zijn vrouw, die sjamaan is geworden op een eilandje. De zoektocht wordt doorsneden met niet terzake doende scènes van twee kibbelende vissers in een dobberend bootje. Als puntje bij paaltje komt, blijkt dat we naar een tergend trage Koreaanse update van The Sixth Sense hebben zitten kijken.
Hong-Min had méér moeten doen met de pratende vis uit de titel: die acteerde tenminste alsof zijn leven ervan af hing.