Voorafgaand aan de vertoning van zijn nieuwste film Le Havre nemen Aki Kaurismäki en schrijfster Natasja van den Berg plaats voor een inleidend gesprek. Tenminste, dat was de bedoeling. Kaurismäki is duidelijk lazarus en gedraagt zich bijzonder obstinaat, neemt naast de klaargezette stoel plaats en steekt een sigaret op. Zijn sjagrijn inspireert hem tot ontregelende wisecracks. Ingewijden weten dat Finnen doorgaans een grafhekel hebben aan small talk (ook al hangt men er het kaartje 'big talk' aan).

Zij: You are a famous Finnish film director...
Hij: Why are you insulting me!?

En zo gaat het van kwaad naar erger, zelfs als een bezoeker (waarschijnlijk een fan) op diens verzoek een biertje is gaan halen voor de hooggeëerde gast. Het is alsof je naar een sketch van Wim T Schippers zit te kijken. Arme Natasja. Op een gegeven moment valt het woord 'torture', en niet geheel ten onrechte. Het volk begint zelfs te morren: Start the film! Go away! Ben ik een slecht mens als ik in de lach schiet bij de sabotage van zo'n obligate babbel? De film zelf maakte overigens minder indruk: een aardige driesterren-film met een perfecte art direction (ofwel de esthetiek van briefkaarten uit het jaar toebak) maar de satirische boodschap is teveel als een lang uitgesponnen grap om tot het eind te blijven boeien.