Meneer Noun heeft vele verhalen en mysteries, maar praat vooral graag over koetjes en kalfjes met zijn buurvrouw, de jonge Anna. Lijkt te beginnen als een documentaire, gaat daarna over op een lyrisch epistel, waarna het van veraf te voorspellen noodlot toeslaat. Daarna wijst meneer Noun aan Anna de schuldige aan, als een soort Ti-Ta-Tovenaar uit het hiernamaals. In het begin wel aardig, maar naarmate de film vordert slaat de potsierlijkheid toe. Aan het eind worden alle verhaallijntjes keurig uitgelegd.

Film begint in de beste traditie van een Engels sociaal-realistisch drama: kijvende wijven, slechte huwelijken, wiebelcamera, onverstaanbaar dialect, gemaakt met geld van UK Film Council.
Totdat Jay samen met z'n SAS-kompaan Gal besluit om nog één hit job te doen, om zich daarna uit het wereldje terug te trekken. Dat hun slachtoffers iedere keer opgelucht reageren als ze de dood in de ogen staren is al een voorbode dat er meer aan de hand is, en ook het gedrag van Jay wordt steeds irrationeler. Halverwege kantelt de film in een occulte orgie van geweld (denk aan Eyes Wide Shut), die de kijker flink aan het puzzelen zet om het plot nog te begrijpen.
Dat is het grootste probleem met deze film: er zijn genoeg aanwijzingen naar wat nog komen moet, maar die niet ingelost worden, en andersom gebeurt er later veel dat niet te rijmen is met het voorgaande. Zo lijkt het er op een gegeven moment op dat we naar de droom van Jay kijken, maar dat wordt niet duidelijk, en is ook niet op een andere manier ergens uit af te leiden.
Zo blijft de kijker achter met het gevoel dat de plotgaten werkelijk plotgaten zijn, en dat doet, naast het onverstaanbare dialect, nodeloos afbreuk aan de hele film. Wat betreft de verstaanbaarheid: volgende keer gewoon ondertitelen.

Laura schrijft zich met haar vriendin in voor de miss Baja California-verkiezing. Om dit te vieren gaan ze naar een feestje dat al snel ontaardt in een moordpartij. Laura kan wegkomen, maar gaat op zoek naar haar vermiste vriendin voor wie ze het ergste vreest. Dit leidt haar recht in de armen van de daders, en zo wordt ze gedwongen om hand- en spandiensten te verrichten voor de drugsmaffia. Haar eigen impulsieve keuzes daarin trekken haar steeds verder omlaag in het moeras van de Mexicaanse drugsoorlog, waarin zowel het nietsontziende geweld als de nietsontziende corruptie regeren.
Het komt niet al te vaak voor dat er voor een dragende hoofdrol gekozen wordt voor een niet al te snugger personage, maar hier draagt het bij aan de beklemmende wetmatigheid van het plot.

Film in de traditie zoals die door Traffic of Gomorra is gevestigd: fictie ingebed in rauw realisme, dit keer van de Mexicaanse drugsmaffia.