De legende van Kaspar Hauser naverteld in een moderne jasje: Kaspar spoelt aan op een strand en wordt gevonden door de Sheriff, die hem opvoedt tot techno-DJ. Dit alles in een vorm die lijkt op Electroma van Daft Punk, met een dosis La Strada van Fellini.



Tot zover het goede nieuws. Zoals iedereen weet is het geen goed idee om Vincent Gallo een rol in je film te geven. Dat hij in deze prent een dubbelrol heeft, betekent dat hij van de regisseur een vrijbrief heeft gekregen om de helft van de film te verpesten met zijn ego. Het resterende deel compenseert dit niet: die mist souplesse en finesse. Een omstandigheid die de pompende franse techno van Vitalic niet goed kan maken.

Om het filmprogramma heen zijn nog tal van randverschijnselen georganiseerd. Sommige zo subtiel dat je er nooit achter was gekomen als je pagina 32 van de Volkskrant-festivalbijlage niet heel goed had gelezen.

Als de Servische etters uit Clip rijke, verveelde Amerikaanse pubers waren geweest, dan hadden ze ongetwijfeld deze prank uitgehaald - de preoccupatie met filmen en gefilmd worden is dezelfde. Met zeer antipathieke personages en een wiebel- of verborgen camera is met name het eerste halfuur doorbijten. Het beoogde slachtoffer is een meisje met een niet geheel stabiele reputatie. Natuurlijk lopen niet alle vernederende practical jokes zoals gepland en gaandeweg ontstaat er een interessantere dynamiek, waarbij het meisje steeds ongeremder raakt (door de drugs die haar ongemerkt zijn toegediend) en wel eens de overhand zou kunnen krijgen. Dat het met veel geweld eindigt, is vanaf het begin duidelijk.

Alps verwijst regelmatig met details (dat met stickers beplakte bed!) naar zijn voorganger Dogtooth, de onbetwiste kneiter van het IFFR van 2010. De hoofdrolspeelster is ook dezelfde: Aggeliki Papoulia. En wederom wordt er geacteerd alsof men niet kan acteren. De premisse is simpel en bepaald niet onorgineel: een kleine groep mensen leent zich ertoe, pas overledenen na te spelen teneinde het verwerkingsproces van de nabestaanden te verzachten. Dit doet men dus op amateuristische wijze. Maar wel wordt er binnen de club van de vrouwen (door de mannen) absolute perfectie en toewijding geëist. Het zal wel een satirisch commentaar op de Griekse maatschappij zijn, maar ondergetekende slaagde er geen moment ook maar iets van betrokkenheid bij de personages op te brengen: waar sloven die meiden zich nu eigenlijk voor uit? Ergo: de deceptie van dit jaar.

Vier mensen, een gymnaste, haar trainer, een ambulancerijder en een verpleegster vormen een geheim genootschap dat zich 'de Alpen' noemt en zichzelf verhuurt om de rol van de overleden geliefde te spelen, om mensen te helpen bij hun rouwverwerking. Dat dit deformerende rollenspel ook niet voor henzelf zonder gevolgen blijft, is eigenlijk al meteen duidelijk. Maar hoe loopt dit af?



Wie de vorige film van Lanthimos heeft gezien, Dogtooth, weet zich op bekend terrein: emotieloos geacteerde dialogen, sadistische mannen die commanderen en masochistische vrouwen die deze behandeling gelaten ondergaan, alles om in het gevlei te komen. Deze zwartgallige kijk maakt dat de de film wel heel erg op z'n voorganger lijkt, ondanks de geheel andere setting.

De laatste aardling, science fiction op z'n Italiaans. Luca ontwijkt het liefst iedere blik (vooral die van vrouwen), is ober in een bingohal, rijdt een betrouwbare auto en gaat regelmatig naar de hoeren. Een ideale pispaal voor zijn collega's dus. Terwijl de hele wereld zich zorgen maakt over de aanstaande landing van buitenaarde wezens, blijft hij in zijn eigen wereldje, waar niemand hem pijn kan doen. Totdat de buitenaardse wezens ook bij hem een doorbraak veroorzaken.



De film is een bewerking van de graphic novel Nessuno mi farà del male van Giacomo Monti, brengt goed acteerwerk en rake karakteriseringen, vol met wrang-grappige scenes die deze film ver uit tillen boven de gemiddelde stripverfilming.

De voor zijn Ignatz-reeks met een Eisner Award bekroonde Italiaanse striptekenaar en cartoonist Gipi (Gianni Pacinotti) verfilmde een strip van collega Giacomo Monti, Nessuno mi farà del male. Het resultaat, een soort David Lynch-in-Italië, mag geslaagd genoemd worden. Luca, ober in een bingorestaurant (een perfecte rol van de met een intense tronie gezegende Gabriele Spinelli), is een eenzame man met mysogyne trekjes, wiens enige vriend de travestiet/prostituee Roberta is. Hij heeft desalniettemin een oogje op zijn buurvrouw en is de enige die doorheeft dat haar vriend een rasechte creep is. Dat de aliens op het punt staan te landen op aarde doet Luca hoegenaamd niets, hij is immers zelf een alien tussen de aardlingen. De komst van de aliens, de klassieke witte mensachtigen met grote zwarte ogen, vindt grotendeels op de achtergrond plaats, hoewel de onverwachte relatie tussen Luca’s bejaarde vader en een vrouwelijke alien iets van de motivatie van de aliens blootgeeft en de katalysator blijkt van de onthulling van een groot geheim dat de reden is van Luca's houding jegens vrouwen. De humor ten spijt deelt Gipi hier en daar een aantal rake klappen uit. Dat de aftiteling te vroeg lijkt te komen, is uiteindelijk alleen bezwaarlijk voor hen die élk los eindje verbonden willen zien. Na Joan Sfarr en Javier Mariscal is er met Gipi wederom een interessante stripmaker/regisseur opgestaan.

Hieronder: fragment uit de oorspronkelijke graphic novel van Giacomo Monti.

Adequaat portret van de twee meest geslaagde sterrenwichelaars van de afgelopen eeuw: Jung en Freud, en de vrouw die zich tussen hen in bewoog, Sabina Spielrein. Het is misschien even wennen, Cronenberg die een praatfilm aflevert, maar de keuze voor het onderwerp ligt ook wel voor de hand voor wie zich de therapiesessies uit The Brood voor de geest haalt.
Spielreins vader had losse handen, wat haar tot een neurotische, masochistische vrouw maakte, maar wel een met een buitengewoon scherp verstand. Vandaar dat ze van Jungs patiënt zijn minnares en later collega-psychiater werd. Een interessant personage dus, maar helaas is Keira Knightleys interpretatie van 'hysterie' nogal hollywoodiaans en duurt het een zeker een half uur voordat ze het Russische accent onder de knie heeft.
A Dangerous Method biedt geestige dialogen maar blijft wel veilig binnen de lijntjes. Echter, het blijkt dat de traditionele methode nog altijd een betere film oplevert dan een halfbakken spreekbeurt als Shock Head Soul.

Zweterig kammerspiel over het zelfreinigend vermogen van het Israelische leger dat in dit geval zijn doel voorbij eh, schiet. Anna onderzoekt het gebruik van onnodig geweld van de ene collega-militair, maar is niet 100% de rechtschapenheid zelf, want ze heeft een affaire met een andere collega die vlak voor zijn huwelijk staat. (ja, praktisch de hele film lang blijven we in die benauwde kantoorruimtes) Anna's volharding leidt tot een dramatische ontwikkeling. Sterk spel, prettig low-budget, maar uiteindelijk toch geen opzienbarende conclusie.

De film is kort (22 minuten), het oordeel ook: Eraserhead op speed! Geweldig!

Haast u: hij wordt nog één keer vertoond, in het onderdeel Tiger Awards Competition for Short Films 6,maandag om 12:15 in LV 3!

De denkbeelden van de schizofrene jurist en schrijver Daniel Paul Schreber(1842-1911) zijn fascinerend in hun originaliteit. God blijft uit veiligheidsoverwegingen in de hemel, omdat de liefde van de mensen voor hem een zo grote aantrekkingskracht uitoefent, dat deze Hem niet meer zou loslaten. Bijgevolg heeft God slechts te maken met de zielen van overledenen en begrijpt hij niet wat levende mensen drijft. In een latere fase van zijn psychose verbeeldde Schreber dat hij zich in een vrouw moest veranderen om als de laatste op aarde een nieuw mensenras te baren. Dit maakt nieuwsgierig naar een film over de man, toch?

De film is een typisch geval van een geweldig uitgangspunt en een beroerde uitwerking. Met visie en cinematografische middelen hád er een meesterwerk over schizofrenie uit kunnen komen á la Repulsion, maar hier is geen enkele keuze gemaakt. Het is een hybride tussen speelfilm en documentaire, met als resultaat acteurs die weinig te doen hebben (Schreber en zijn vrouw Sabine blíjven maar lieve woordjes tegen elkaar keuvelen) en experts die in historische kostuums zijn gehesen om hun oordeel te geven. Ook de - kitscherige - CGI zit er flink naast. Als Schreber één obsessie had is het wel God de Vader (juist, eigenlijk zijn eigen vader, een sadistische tiran cq wetenschapper) maar wat hier de hoofdrol krijgt, is wat hier de Writing Down Machine heet, een vondst die de art direction triomfantelijk uit de kast heeft getrokken om voortdurend over het scherm te laten dansen. Vergelijk het met het rubberen monster aan de bar uit Cronenbergs verfilming van The Naked Lunch en je hebt een idee van de overbodigheid.