We volgen de jonge Alex Kosov alias 'Koss' en zijn opkomst als pro-gamer, van een internetcafe ergens in Oekraine tot aan de wereldkampioenschappen Quake in Los Angeles, totdat onze held zich realiseert dat dit wereldje van kindmannen-met-oogkleppen van een onmetelijke saaiheid is en dat hij toch eigenlijk moeders advies om naar de universiteit te gaan had moeten opvolgen. Een identiteitscrisis is het logische gevolg. Alles wordt met stijf kitchensink-realisme in beeld gebracht; dat Amerikaanse heroiek volstrekt afwezig is, mag sympathiek zijn, maar saai is een beter predikaat.
Je kunt maar beter studeren dan de hele dag zitten Quaken. Oleg Sentsov kan zo bij de NCRV aan de slag.

Het zou heel gemakkelijk (zoals collega Marcel Ruijters dat noemt) een processiemars hebben kunnen worden: vers stel (hij is wees en getekend door het leven, zij kreeg heel jong een kind) stort zich naïef in een veel te ambitieus horeca-avontuur, waarna het van kwaad tot erger gaat. Wanneer zij in Canada een nieuwe baan accepteert en vervolgens van de aardbodem verdwijnt, blijft hij achter met het kind. De rol van stiefvader is onze Yann niet op het lijf geschreven, en botte sociale werkers, loan sharks en louche huisjesmelkers maken het er ook al niet makkelijker op. Aan het eind zal Yann een ander mens zijn. In die neerwaartse spiraal is gelukkig ook ruimte voor lichtere momenten en zelfs ouderwetse suspense. Zij die vrezen voor slechts weer zo'n opeenstapeling van naargeestigheid kunnen dus gerust zijn. Een film met een hart en de potentie van een publieksfavoriet.

Het is niet meer dan een vlekje op de wereldkaart, maar in de films van Bouli Lanners is Wallonië een onmetelijk landschap van rivieren, moerassen, bossen en weilanden vol vergrijsde dorpjes, autokerkhoven en lege caravans. Lanners’ vorige film Eldorado was al een roadmovie Amerikaanse stijl, waarin een klunzig duo de weg kwijt raakt in een schijnbaar eindeloze autorit naar de grens.

In Les Géants gaat het om drie prepuberale mennekes, waarvan er twee in de steek gelaten zijn in het huis van wijlen grootvader. Met het pistool van opa, een zak wiet en een auto staan ze klaar om de wereld te veroveren, maar na een dag of wat is geld en benzine op. Dan maar het huis doorverkopen aan De Os, de plaatselijke dealer die met zijn Poolse handlangers de boel leeghaalt en als wietplantage inricht.

De jochies worden afgescheept met een fooi, waarop ze als een soort post-crisis-Kameleonvaarders op survivaltocht langs leegstaande vakantiehuisjes trekken, de haren gebleekt in een poging onherkenbaar te blijven. Het verhaal van Les Géants wordt prachtig in beeld gebracht, maar de tragische en komische momenten wisselen elkaar bijna plichtmatig af waardoor het gedrag van de boefjes met de gouden hartjes voorspelbaar wordt.

Nog te zien op ma 30-1 (LV 1, 9:30)

Ellende komt nooit alleen: vrouw verliest na een slippertje met een vriend van haar man eerst de hak van haar schoen, daarna haar tas en wordt meteen daarop bruut verkracht door drie politieagenten. Dat noopt tot een tegenreaktie, die in haar geval atypisch is: als eerste sloopt ze vakkundig de hypocrisie van haar huwelijk en haar vriendenkring, en vervolgens zoekt ze een van haar verkrachters op om te ontdekken of er zoiets bestaat als echte liefde, en de vraag of je die kan vinden als je doelbewust het lot opzoekt en de gevolgen daarvan lijdzaam ondergaat. Meestal leiden dit soort slachtofferrollen tot larmoyante idiotie, hier niet.

Briljant onderkoeld geacteerd, met een paar memorabele scenes: eerdergenoemde 'feest'-toespraak (denk aan Festen), de aangifte op het politiebureau, en een bloedstollende orale bevrediging in een ranzige lift.

Geen film voor shiny happy people.

De IFFR site schrijft: "Martin (Willem Dafoe) wordt door een mysterieus biotechbedrijf naar de Tasmaanse wildernis gestuurd om de laatste Tasmaanse tijger te vinden. De eenzame expedities in het onherbergzame landschap dwingen hem de realiteit van zijn werk onder ogen te zien, met dramatische gevolgen."

Represntatief voorbeeld van de vaker gehanteerde Austrlische praktijk om de film meer export-cachet te geven door er een Hollywoodacteur in te zetten. En Willem Dafoe acteert zich kranig door dit warrige script, over een indringer die de lokale status quo verstoort, in dit geval tussen ecologische activoerders en de houthakkersindustrie. De gebruikte ingredienten zijn verder: een snufje Deliverance, een beetje sociaal-realistisch drama, a love angle, en die Tasmaanse tijger dus. Wel aardig zijn de wildernisscenes, bijvoorbeeld hoe Dafoe een wallabie vangt en slacht.

(Niet verwarren met die andere film The Hunter, die dit jaar ook op het festival draait.)

Kom, een mopje Blue Movie om in de sfeer te komen:



Wat betreft 'Snuff': obscure cult van het genre 'Kom met je waldhoorn tussen mijn Alpen'. Voortijdig de zaal verlaten.

Horror-regisseur neemt anno 1970 de vrije drugs en sekscultuur van de 1968-generatie op de hak met perverse sex-acts van het genre Reefer Madness meets Russ Meyer. Dat gaat een tijd goed, maar dan raakt de maker ook een beetje de draad kwijt, en vult de rest op met zijn eigen kijk op hoe een LSD-trip er uit ziet (denk aan: lijkt op horror). Toen brak de film, het einde heb ik niet afgewacht.

met als voorfilm Vereda tropical: een bijzonder vermakelijk filmpje over de sexuele relaties die een man heeft met zijn fruit, en de openhartige gesprekken die hij daarover voert met een vriendin.

Pubermeisje Izumi vindt een portemonnee met daarin 300.000 yen, en leent meteen de helft uit. Vervolgens pakken haar vriendinnen het geld af ('geef terug!') en vervolgens wordt besloten om de portemonnee terug te geven aan de eigenaar. De vergelijking op de IFFr-site met 'A bout de souffle' is eenvoudig te maken: schijnbare terloopsheden leiden van het een tot het ander. Typisch Japans: door de argeloze onschuld van de hoofdpersonen lijkt het alsof we hier met een kinderfilm van doen te hebben, en ook lijkt de film geen (maatschappelijk) thema te hebben. Maar de film heeft eigenlijk vele thema's die als stoffering dienen voor een traditioneel coming-of-age verhaal van onze hoofdpersoon. Keurig werk, niet spectaculair.

Twee huurmoordenaars (ex-commando's) gaan door dik en dun, steunen elkaar bij huwelijksproblemen en nemen vervolgens een klus aan die niet alleen te groot zal blijken (dát zie je aan komen) maar ook een afdaling in bizarre horror met een onverwachte en perverse dimensie. Meer verklappen zou zonde zijn, doodzonde.
Het is misschien wat corrupt om al te beweren een festivalkneiter te pakken te hebben als in de hele film een onverstaanbaar plat Engels (Iers, schijnt het) wordt gesproken, maar gaandeweg leggen de dialogen het af tegen bloed en beukwerk.
Ondertiteling zou een sympathieke geste zijn geweest aan het publiek dat immers een kaartje heeft gekocht.

Overigens leek de film heel even een écht slachtoffer gemaakt te hebben, toen de vertoning werd stopgezet en er om een dokter werd geroepen. De lucht in de uitverkochte zaal was inderdaad erg benauwd.

Voorafgaand aan de vertoning van zijn nieuwste film Le Havre nemen Aki Kaurismäki en schrijfster Natasja van den Berg plaats voor een inleidend gesprek. Tenminste, dat was de bedoeling. Kaurismäki is duidelijk lazarus en gedraagt zich bijzonder obstinaat, neemt naast de klaargezette stoel plaats en steekt een sigaret op. Zijn sjagrijn inspireert hem tot ontregelende wisecracks. Ingewijden weten dat Finnen doorgaans een grafhekel hebben aan small talk (ook al hangt men er het kaartje 'big talk' aan).

Zij: You are a famous Finnish film director...
Hij: Why are you insulting me!?

En zo gaat het van kwaad naar erger, zelfs als een bezoeker (waarschijnlijk een fan) op diens verzoek een biertje is gaan halen voor de hooggeëerde gast. Het is alsof je naar een sketch van Wim T Schippers zit te kijken. Arme Natasja. Op een gegeven moment valt het woord 'torture', en niet geheel ten onrechte. Het volk begint zelfs te morren: Start the film! Go away! Ben ik een slecht mens als ik in de lach schiet bij de sabotage van zo'n obligate babbel? De film zelf maakte overigens minder indruk: een aardige driesterren-film met een perfecte art direction (ofwel de esthetiek van briefkaarten uit het jaar toebak) maar de satirische boodschap is teveel als een lang uitgesponnen grap om tot het eind te blijven boeien.