De Australische cinema blinkt uit in geweldadige portretten van bajesklanten: Ghosts Of The Civil Dead en Chopper zijn uitstekende voorbeelden, waarbij je op het puntje van je stoel blijft zitten. Hail probeert het wel maar blijft in de achterhoede steken, ondanks de intens ongure kop van Danny Jones die net als zijn vrouw Leanne zichzelf speelt.
Het script is simpel. Dat mag, mits het geen richtingloze indruk maakt en dat is hier meer dan eens het geval. Man komt uit gevangenis. Terug bij zijn vrouw is man voor even gelukkig. Zuipen, roken, flikflooien, ouwehoeren, winkeldiefstalletjes. Baantje in een garage, dat geeft hoop. Maar dan: dealer komt langs, vrouw dood. Man wil wraak. Het tumult in Danny's hoofd wordt verbeeld met artistieke experimenteerfilmerij, met wisselende resultaten: het zwevende paard is een echt WTF-moment, maar de abstracte beelden gaan op den duur vervelen, net als het hoofdpersonage.