De denkbeelden van de schizofrene jurist en schrijver Daniel Paul Schreber(1842-1911) zijn fascinerend in hun originaliteit. God blijft uit veiligheidsoverwegingen in de hemel, omdat de liefde van de mensen voor hem een zo grote aantrekkingskracht uitoefent, dat deze Hem niet meer zou loslaten. Bijgevolg heeft God slechts te maken met de zielen van overledenen en begrijpt hij niet wat levende mensen drijft. In een latere fase van zijn psychose verbeeldde Schreber dat hij zich in een vrouw moest veranderen om als de laatste op aarde een nieuw mensenras te baren. Dit maakt nieuwsgierig naar een film over de man, toch?

De film is een typisch geval van een geweldig uitgangspunt en een beroerde uitwerking. Met visie en cinematografische middelen hád er een meesterwerk over schizofrenie uit kunnen komen á la Repulsion, maar hier is geen enkele keuze gemaakt. Het is een hybride tussen speelfilm en documentaire, met als resultaat acteurs die weinig te doen hebben (Schreber en zijn vrouw Sabine blíjven maar lieve woordjes tegen elkaar keuvelen) en experts die in historische kostuums zijn gehesen om hun oordeel te geven. Ook de - kitscherige - CGI zit er flink naast. Als Schreber één obsessie had is het wel God de Vader (juist, eigenlijk zijn eigen vader, een sadistische tiran cq wetenschapper) maar wat hier de hoofdrol krijgt, is wat hier de Writing Down Machine heet, een vondst die de art direction triomfantelijk uit de kast heeft getrokken om voortdurend over het scherm te laten dansen. Vergelijk het met het rubberen monster aan de bar uit Cronenbergs verfilming van The Naked Lunch en je hebt een idee van de overbodigheid.