Sociale ellende, dat hoef je niet per se in de schaduw van wegroestende staalfabrieken te Luik of Charleroi te filmen. In de Ardennen kan ook. Het prachtige nazomerlicht over de groene heuvels lijkt het lot van drie in de steek gelaten puberjongens te bespotten. Mama komt niet meer opdagen, van papa is al helemaal geen sprake en het geld is op. Het moment waarop de jongens het huis voor een appel en een ei verkopen aan de dorpsdealer is hartverscheurend en doet in de verte denken aan Werner Werzogs Stroszek(1977). Toch zijn er ook zeer humoristische uitbarstingen. De jongens acteren uitstekend, maar het einde aan hun processiemars (als in: van de regen in de drup) komt abrupt en maakt van Les Géants toch net iets teveel een lach-en-een-traanverhaal dan een echte festivalkneiter.