Wie van L' ultimo terrestre spannende sciencefiction verwacht, zal bedrogen uitkomen. Van de enige alien die ruimschoots in beeld komt, wordt slechts verwacht dat ze de Italiaanse mama speelt: lekker koken, het huis aan kant en niet moeilijk doen als de man des huizes 's avonds laat met een stuk in de kraag thuis komt.
Verder is dit voornamelijk een portret van een eenzame kerel die zich alleen door andere outsiders (transseksuele hoeren) geaccepteerd weet. De oorzaak van zijn moeizame gang door het leven doet Freud's botjes rammelen.
Vreemde, prettig onvoorspelbare film, zij het een tikje te traag.

Wie 'IFFR' en 'thriller' in één adem noemt weet dat Hollywood hier ver buiten de deur wordt gehouden, dus verwacht geen geromantiseerd beeld van de Mexicaanse drugsoorlog in Miss Bala. De titel (bala betekent kogel) verwijst naar de missverkiezingen in de Mexicaanse deelstaat Baja California, dat wel een leuke ambassadrice gebruiken om de aandacht van al dat drugsgeweld af te leiden. Laat de jonge Laura nou juist tijdens de voorbereidingen van die verkiezingen door een uiterst ongelukkig toeval een speelbal worden in de bloederige oorlog tussen een bendeleider en de DEA. De film toont hoe geen van de betrokken partijen schone handen heeft, de organisatie van de verkiezing en de generaal die ten strijde trekt tegen de bendes inbegrepen (de enige uitzondering is een Amerikaanse DEA-agent die na hevige martelingen en met de dood voor ogen zijn collega’s niet verraadt). En dat mag in onze ogen misschien allemaal erg overdreven lijken, zeker in vergelijking met de onschuld van de onfortuinlijke Laura, het levert een beklemmende, spannende en naargeestige film op, die terecht vergeleken wordt met Traffic. Maar waar die laatste nog enige hoop bood, ziet het er in Miss Bala uiterst somber uit voor de toekomst van Mexico.

Operateur van een achterafbioscoop die binnen een paar dagen zal sluiten, is niet alleen filmfreak, maar heeft ook een nachtelijke obsessie met vrouwen die oorbellen dragen. Die moeten ze bij hem inleveren. Omdat dat niet vrijwillig gaat, pleegt menigeen dat niet na te kunnen vertellen. Natuurlijk heeft dit te maken met een verstoorde moederbinding, wat zou het anders kunnen zijn?
Conventionele horrorfilm die niet echt spannend wil worden, maar onderhoudend is hij wel.

Een hete zomer in een pools boerendorp, waarin een plotselinge verdwijning een cascade van bizarre en gewelddadige handelingen in gang zet. Artistieke filmerij (wiebelende camera, opzettelijk foute kadrering, spaarzame dialogen) doet het altijd goed in het art-housecircuit maar trekt in deze de kijker moeizaam mee in het raadspelletje naar het plot. En dat is jammer, want dat zou (normaal uitgewerkt) best goed kunnen zijn. Maar ja, alles om te voorkomen dat je in het verhaal meegaat, want uiteindelijk zijn het allemaal enge boerenkinkels en moet de kijker weer voor voyeur spelen.
Ik doe een gok: de makers komen uit de stad.

'Doe eens gek', dacht de maker, en leukte zijn rammelende 'Sixth Sense'-achtige plotje op met een subplot van een stel vissers die een pratende vis kelen. Nog niet tevreden besloot hij er nog een dimensie aan toe te voegen, want met 3-D krijgt al dat saaie Koreaanse gedreutel vast meer diepgang. Als een ware Swedish Chef laat Park zien dat hij niet voor één gat te vangen is. Iemand nog een donut?