De sympathieke man die de winkeldiefstal van je dochter sust, blijkt een veel succesvollere collega, die daarna en passant ook wat aan je slechte huwelijk wil gaan doen. En dat in de wereld van de tropische viswinkels, alwaar niet enkel vissen aan de vissen worden gevoerd. De sympathieke man is de zeer succevolle vishandelaar Murata, die de schlemielige Shamoto meesleurt in de onfrissere kant van zijn zakenpraktijken, die tot gevolg kunnen hebeben dat er wel eens een schuldeiser in de sushi eindigt. Daarna gaat het volledig over de top, en buitelt de ene wending over de andere... Het blijft tot het eind natuurlijk een verrassing hoe Shamoto de relatie met zijn gezin wil verbeteren. Dat daarbij niet aan een therapeutische sessie moet worden gedacht maar aan heel veel bloed, dat spreekt bijna voor zich.

Verfrissende film van Sono Sion, maar vertrouwd in het Japanse idioom waarin niet alleen de bad guys dood moeten, maar zulks heel egalitair voor iedereen moet gelden.

Spaanse kunstpaus filmt zijn fantasietjes van zich af en laat twee spoken op reis gaan naar Finisterre, want daar kunnen ze weer mens worden. Het idee van de spoken is van de dochter van de regisseur, het idee dat de spoken Russisch spreken van de regisseur zelf, omdat 'het zo'n muzikale taal is'. Traagheid van beelden lijkt het doel, voorspelbaarheid het resultaat.

De leegheid van een Hollywoodleven wordt de hoofdpersoon wel heel erg duidelijk als hij een paar dagen met zijn dochter van 11 zit opgescheept. De uitvoering doet wel heel erg aan Lost in Translation denken, ten koste van de originaliteit. Ook mist de film markante karakters, waardoor het allemaal wat abstracts krijgt. De dochter steelt de show.

Verrassend dwingend drama (Australische films hebben hun eerste indrukken meestal niet zo mee) over een criminele familie die in een spiraal van bloedwraak met en tegen de politie terecht komt. De jongste (klein-)zoon heeft de meeste wil om dit verstikkende noodlot te ontvluchten, maar dat wordt niet zo gewaardeerd door de rest van de familie. Gevolg: niet iedereen overleeft het. Met een prachtige rol voor Jacki Weaver als de mater familias die wel zeer ver gaat om haar zonen uit de gevangenis te houden.

Low-budgetfilm over een low-budgetmotel langs de Amerikaanse Route 66. Terwijl de andere gasten zich bezighouden met seks, drugs & geweld (of een combinatie daarvan), klaagt een amerikaanse familie zich om de afwezigheid van Disney Channel. Dit terwijl ze de kosten al hadden gedrukt door de beide kinderen zonder te betalen naar binnen te smokkelen. De andere bewoners zetten ondertussen hun werkzaamheden voort, of maken zich op voor een wilde nacht. Ondertussen stapt men af en toe de verkeerde deur binnen met alle gevolgen van dien...

De verwikkelingen en zijpaden worden op een sympathieke manier in het verhaal verweven; de cameravoering helpt hier ook aan mee (ook al is het gefilmd op video, wat hier het juiste goedkope korrelige effect geeft).

Domme gangsters veroorzaken ongelukken, bij henzelf en bij anderen. Hilariteit alom, maar wel voornamelijk van het Joep-meloen gehalte, en het plot lijdt ook aan zinloos geweld. Soms werkt zulks, hier niet. Film duurt 75 minuten, na 60 minuten hield uw recensent het wel voor gezien.

Goedhals gaat met een lading meel op weg, en verdwaalt in een dorp op het Russische platteland, alwaar aan iedere bewoner wel een steekje los is. Maar dat wordt hem al snel hardhandig duidelijk. Het begin van vele verwikkelingen gedreven door de gierigheid en de wraakzuchtigheid van de bewoners. Een film waar de politieagenten niet alleen pornoblaadjes lezen maar deze overtrekken op doorzichtig papier om ze te figuurzagen. Laat je niet op het verkeerde been zetten door het trage en onderkoelde tempo van de film en de spelers, maar let op de subtiele detaillering van iedere scéne en geniet ook van de subplots.

Dat deze film geïnspireerd lijkt door eerdere filmfestivalkneiters als Calvaire (2005) of Cargo 200 (2008) is geen diskwalificatie, integendeel.

Middelbare scholieren waarvan de vriendschap op de proef wordt gesteld in de laatste zomervakantie na het eindexamen; dat thema hebben we dit festival al eerder gezien. Alhier is de couleur locale lekker skaten, een beetje jackass, halve liters Jelen Pivo en heel veel puberaal geoudehoer. Wat iedere potentiële spanning snel doet wegvloeien. Het weinige wat er gebeurt, gebeurt ook bij de hangplek bij u om de hoek.

Zoals de stereotiepe roman gaat over de worstelingen van een schrijver met z'n writers block, filmt deze filmer zijn eigen existentiele problemen van zich af. Niet doen, want het resultaat is allesbehalve spontaan. De beslommeringen van de hoofdpersoon vervelen snel.

De vriendinnen Heidi en Milena moeten besluiten wat te doen na hun eindexamen. Betrekken ze een appartment in het dorp, of trekt Heidi toch naar de grote stad om haar studie geneeskunde aan te vangen? Verhaal over claustrofobie: de valleien zijn claustrofbisch, de huizen zijn claustrofobisch en de relaties die de meisjes hebben met elkaar of met anderen zijn ook claustrofobisch. Het is iets met die bergen; daar verdwijnt ook wel eens een geit -- terwijl er helemaal geen wolven zitten.

Keurig verzorgd minimalistisch drama, wat precies de benodigde tijd neemt om het verhaal te vertellen; er zit geen scène teveel in. De benauwdheid spat van het scherm af.

Lees ook wat Marinus hier al over schreef

Hoe maak je een cultfilm: gestileerd zwart-wit, gestileerde dialogen, gestileerde rollen/karakters. Gestileerde soundtrack, swingend van achtergondruis tot harde gitaarmuziek. Tot zover niets nieuws. Wat wel nieuw is, is de totale onnavolgbaarheid van het script en een zeer beroerd geacteerde hoofdrol. Wat al een riskante onderneming was, is hierdoor compleet mislukt.

De autobiografie van Nicolae Ceausescu, verteld aan de hand van een complatie van propagandafilms tijdens zijn hele regime van 1966 tot aan zijn dood in 1989. Fascinerend materiaal, van Nicolae en zijn vrinden: Brezhnev, Honecker, Mao, Kim il Sung: staatbezoeken over en weer, met de bijbehorende bonhomie die zelfs Brezhnev doet ontdooien. (Denk aan: Albert Mol, aangeschoten.) Bezoeken aan volle winkels, toegezongen worden op z'n verjaardag, een potje volleybal en op berenjacht (berenjacht Ceaucescu-style: je hangt een dood paard aan een boom en gaat wachten op de eerste beer).

Samen met Nixon in parade door Boekarest; in de open koets door de straten van Londen (al waar de lokale bioscoop 'Deep Throat' op de marquee heeft staan); de zoveelste 1-mei parade; bouwplannen voor het presidentiele paleis. Geleidelijk aan wordt de grootheidswaan hoger, en komen we dichter bij de einddatum.

3 Uur lang voer voor liefhebbers van geschiedenis: fenomenale beelden van een tijd die nooit meer terugkomt, of: eigenlijk ook nooit bestaan heeft. Het is maar hoe je het bekijkt.

Leuke film om mee wakker te worden, deze film-remake van 'Denjin Zaboga' een Japanse TV-serie uit de jaren 70. De geheim agent Daimon moet met zijn transformerende karate-motorfiets Zaborger vele robotvijanden bestrijden, ook hier! Doctor Who op z'n Japans: een film waarin iedereen vrolijk tussen goed en kwaad wervelt, en de typische manier om weer tot leven te komen is om je slechte ik te laten sterven. De Samoerai-robot blijkt een varkenssnuit te hebben om het DNA van zijn slachtoffer mee op te zuigen, de American Footballende robotmeisjes vallen aan met gevaarlijke voetbalbommen en natuurlijk ook met hun twee sterke pluspunten. Er is uiteraard een een finale met een robot van 25 verdiepingen hoog.

De aankleding van de film komt precies overeen met die van de TV-serie, wat een nogal goedkope indruk geeft. Maar we zijn hier in Japan, waar precieze namaak nogal eens een hommage aan het origineel is. Met opzet dus!


Fragment uit de originele TV-serie. Oplettende kijkers zien waar de makers van The Transformers leentjebuur hebben gespeeld.

'Drie weken later' na de vernietigende aardbeving in Chili van vorig jaar. Wat in de tekst van het festival (zie link boven), omschreven wordt als een 'visuele meditatie op de nasleep van de ramp', is vooral een saai en in slechte kwaliteit vastgelegde(*) serie van beelden over de schade, met een enkele registratie van de mensen/overlevenden die in een rustig tempo de troep opruimen. De enige 'ontwikkeling' is de overgang van gefilmde aardbevingsschade naar gefilmde tsunamischade, maar dat zal wel met de door de maker afgelegde route te maken hebben. Gelukkig na een uurtje afgelopen anders een nul.

(*) een aiphoon geeft betere beelden, ook op een scherm van 10 bij 7m.