De grootste verrassing van deze surprisefilm was eigenlijk hoe ongelooflijk veilig en gewoontjes deze keuze is voor een festival als het IFFR.

Een echtpaar heeft moeite met de rouwverwerking rond de dood van hun zoontje. Zij (Nicole Kidman) wil eigenlijk alle pijnlijke herinneringen aan hem uitwissen, inclusief de hond die betrokken was bij het ongeval; hij (Aaron Eckhart) houdt vast aan het verleden met videofilmpjes en praatgroepen. Terwijl vooraanstaande Amerikaanse critici over elkaar buitelen met superlatieven ("I knew what the movie would be about, but I was impressed by how it was about it." - Roger Ebert), vroeg ik me af waarom het in grote Amerikaanse films altijd weer zulke onwerkelijk mooie mensen zijn die dergelijke drama's overkomen. Het botoxhoofd van Kidman en het afgetrainde lichaam van Eckhart: die perfect onderhouden uiterlijken moeten misschien de enorme onderliggende pijn maskeren, maar geloofwaardig zijn ze niet. Daarom is de film waarschijnlijk ook zo donker gefotografeerd ("dit is echt heavy shit, mensen, vergeet dat niet!"), tot op het punt dat mijn ogen er pijn van deden.

Enkele geslaagde verlichtende humoristische momenten en een uitstekende performance van Dianne Wiest als Nicole's moeder (goed voor de eerste ster) ten spijt, is Rabbit Hole voorspelbaar en glad; zowat elke scène, elke handeling van de personages is volgens het boekje. Niks geen 'technical challenge' (Ebert), maar een colouring by numbers; het verhaal is al vaker en veel beter verteld. Dat de 'dader' een uiterst gevoelige en creatieve jongen blijkt die naar verlossing zoekt is ook al geen verrassing. Dat hij strips tekent dan weer wel.

De tweede ster gaat naar de strip waaraan de film zijn titel ontleent: die ziet er intrigerend en fijn getekend uit en is zo te zien door een echte stripmaker in elkaar gezet. Díe strip had ik eigenlijk veel liever gezien dan de film.