Lees ook wat Marinus hier al over schreef

Hoe maak je een cultfilm: gestileerd zwart-wit, gestileerde dialogen, gestileerde rollen/karakters. Gestileerde soundtrack, swingend van achtergondruis tot harde gitaarmuziek. Tot zover niets nieuws. Wat wel nieuw is, is de totale onnavolgbaarheid van het script en een zeer beroerd geacteerde hoofdrol. Wat al een riskante onderneming was, is hierdoor compleet mislukt.

De onbekende Franse filmmaker F.J. Ossang werd zaterdagavond in het zonnetje gezet met een vertoning plus interview in Luxor, dat vol zat met nietsvermoedende bezoekers die a) de sfeer van het filmfestival wilden opsnuiven, b) geen kaartje konden krijgen voor een andere film, en/of c) zich hadden laten misleiden door de catalogus, die Ossangs nieuwste film Dharma Guns omschrijft als ‘een meesterwerk dat zich onder onze ogen ontvouwt, in een verbluffende slow motion van overduidelijkheid, aan de zijden van Nosferatu en Vampyr.’ Velen verlieten voortijdig de zaal, waarschijnlijk vanwege het onbegrijpelijke plot van deze trage, in zwartwit geschoten gothic-SF-potpourri. De catalogustekst mag dan ook gerust met een korrel zout genomen worden.

F.J. Ossang, exponent van de post-punkgeneratie, maakt fraaie surrealistische beelden met minimale special effects, waarbij hij zich laat inspireren door literaire culthelden; Dharma Guns refereert bijvoorbeeld aan Jack Kerouac, William Burroughs en H.P. Lovecraft. Het gaat mis zodra Ossang zijn beelden laat bewegen. Door een houterige hoofdrolspeler en dito montage komt Dharma Guns niet tot leven en bereikt Ossang nooit het door hem zo gewenste gevoel van droom en illusie. Scènes worden soms onbedoeld lachwekkend, maar ook die momenten zijn schaars dus er is zelfs geen sprake van leedvermaak. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat deze prefab-cultfilm ooit een echte cult-following zal krijgen.

Draait nog op ma 31-1, Pathé 7 en di 1-2, LantarenVenster 5.