Spaanse kunstpaus filmt zijn fantasietjes van zich af en laat twee spoken op reis gaan naar Finisterre, want daar kunnen ze weer mens worden. Het idee van de spoken is van de dochter van de regisseur, het idee dat de spoken Russisch spreken van de regisseur zelf, omdat 'het zo'n muzikale taal is'. Traagheid van beelden lijkt het doel, voorspelbaarheid het resultaat.

De leegheid van een Hollywoodleven wordt de hoofdpersoon wel heel erg duidelijk als hij een paar dagen met zijn dochter van 11 zit opgescheept. De uitvoering doet wel heel erg aan Lost in Translation denken, ten koste van de originaliteit. Ook mist de film markante karakters, waardoor het allemaal wat abstracts krijgt. De dochter steelt de show.

Palm Top Theater is een kastje met spiegels dat je op je iPhone of iPod plaatst, waardoor je een 3D-kijkdoos creëert. Het Rotterdamse medialab V2_ nodigde kunstenaars en mediastudenten uit om animatiefilms te maken voor het systeem.

In de exporuimte van V2_ zijn tien met Palm Top Theater uitgeruste iPods te bekijken, met kleurrijke filmpjes gemaakt door talenten van diverse Europese academies. Verder zijn er vijf iPads en een flatscreen-tv met grotere ‘kijkdozen’ waarop films van bekende kunstenaars draaien.



Het principe van Palm Top Theater is een in drieën opgedeeld scherm, dat door spiegels samengevoegd wordt tot één uit drie lagen opgebouwd beeld. Klinkt ingewikkeld? Bekijk dan de demo-filmpjes of volg de link naar V2_ voor video’s van de expo.



Palm Top Theater is onderdeel van het XL-programma van IFFR, waarin 40 extra locaties rondom het filmfestival vernieuwende cinema-evenementen en -expo's presenteren.

Verrassend dwingend drama (Australische films hebben hun eerste indrukken meestal niet zo mee) over een criminele familie die in een spiraal van bloedwraak met en tegen de politie terecht komt. De jongste (klein-)zoon heeft de meeste wil om dit verstikkende noodlot te ontvluchten, maar dat wordt niet zo gewaardeerd door de rest van de familie. Gevolg: niet iedereen overleeft het. Met een prachtige rol voor Jacki Weaver als de mater familias die wel zeer ver gaat om haar zonen uit de gevangenis te houden.

Heavy metal op de marimba is het onwaarschijnlijke onderwerp van Las Marimbas del Infierno, een kruising tussen speelfilm en documentaire uit Guatemala. Regisseur Julio Hernández Cordón koos drie uiterst verschillende personen uit zijn omgeving: een lijmsnuivende zwerfjongere, een huisarts annex heavy-metallegende en een depressieve marimbaspeler. Alleen de bizarre situatie waarin hij ze plaatst is verzonnen, waardoor de film iets krijgt van een sociaal experiment.

De marimba, de met stokken bespeelde tafel met houten plankjes, is het traditionele volksinstrument van Guatemala. Toch is er maar weinig werk voor marimbaspelers. Don Alfonso wordt bedreigd door afpersers en komt met marimba op straat te staan. Hij vindt onderdak bij lijmsnuiver Chiquilin. Die kent huisarts Blacko, ooit een succesvol heavy-metalgitarist. Samen zien ze een gat in de markt: metalmuziek met marimba.

Las Marimbas del Infierno is een ode aan mensen die projecten realiseren die ondenkbaar zijn in landen als Guatemala, zegt Cordón. Net als de drie hoofdfiguren moest de regisseur bedriegen en stelen om zijn doel te bereiken; gehuurde filmapparatuur doorverkopen, bijvoorbeeld, of subsidies aanboren die voor andere projecten waren bedoeld. De film werd een festivalhit, waardoor Cordón veel recht kon zetten. In Guatemala zelf, waar jaarlijks maar een enkele speelfilm gemaakt wordt, zorgde zwerver Chiquilin voor een stunt door de prijs voor beste acteur te winnen op het landelijke filmfestival.

Cordón maakte een sympathieke film, waarin hij door slimme montage en camerastandpunten zijn 'acteurs' overtuigend realistisch in beeld brengt. Er zijn genoeg hilarische momenten, bijvoorbeeld wanneer dames van middelbare leeftijd medische hulp weigeren van Blacko vanwege zijn lange haar. Of wanneer Chiquilin zonder kennis van zaken subsidie probeert los te peuteren in een veel te groot kostuum. Daarbij blijft de tragiek voelbaar. De film lijkt een pleidooi voor het afwijken van de norm, vooral als de norm armoede is.

Previous episodes: http://www.zone5300.nl/special/iffr2011/robert_van_raffe/ (start at the bottom of the page).



1. Matthijs? I think you are losing it. / This is fun!
2. I'm wondering who his guest will be tonight. I hope it's not that horrible Yvon Jaspers*.
3. That's weird.
4. It's as if he's coming closer!
5. MATTHIJS!? What are you doing in Rotterdam? / Eh. That's Rutger Wolfson.
6. The director of the festival! / Ah. (To be continued...)
* Yvon Jaspers is a very famous TV "personality" in The Netherlands.

Een lange zit van tweeëneenhalf uur van vier Japanse spookverhalen door evenzoveel regisseurs, waarvan eerder melancholie dan griezelen verwacht moet worden. Er komen geen vrouwen met lange natte haardossen in voor, zo wordt er door Ochiai Masayuki bij het inleidende praatje op luchtige toon vermeld. En inderdaad, wie bloederige J-horror verwacht, zal bedrogen uitkomen; er vloeit nog geen druppel. The Arm is het meest grotesk, over een man die de arm van zijn geliefde leent, en op een gegeven moment deze voor zijn eigen rechterarm inruilt. Het is ero-guro van het meest kuise soort, en de digitale filmtechnieken maken de sfeer zeer onwerkelijk. The Whistler is wellicht het zwakste deel, ondanks het oogstrelende camerawerk dat we van Tsukamoto gewend zijn. De horror is de eenzaamheid van twee ongetrouwde zusters (waarvan een op sterven ligt), maar de afstandelijke, zeer esthetische benadering staat enige inleving nogal in de weg - misschien werkt het beter voor Japanners. The Nose is een traditioneel wreed sprookje over een boeddhistische priester met een afzichtelijke gok, die van de boeren een Elephant Man-behandeling krijgt. The Days after gaat over rouwverwerking en staat nog het verst af van wat je bij spookverhalen verwacht. Een stel ziet de geest van een op eenjarige leeftijd overleden zoon meegroeien, tot de band zeven jaar later begint te verslappen. De sfeer is niet bepaald een horrorverhaal, eerder de verstilde esthetiek van een Yasujirō Ozu.

Aangenaam dubbelproject van een Zweedse eeneiïge tweeling, die tien jaar lang door hun oom zijn gefilmd. Normale puberproblemen komen voorbij, maar er is een extra dimensie: Gustav is van normaal postuur, maar zijn broer Oskar lijdt aan dwerggroei. Oskar is de rebelse van de twee, maar is aan het eind van de film, als de tienerjaren bijna voorbij zijn, meer volwassen dan zijn broer. Ook de production values groeien met de film mee. Wat begint als een knoedel homevideo's, eindigt als een mooi geënsceneerd portret.

Mexico is een gevaarlijk land en Cuidad Juárez is de gevaarlijkste stad ter wereld, met een misselijkmakend aantal moorden (waarvan vele op vrouwen). Hoe dat komt, wordt hier haarfijn uit de doeken gedaan door een sicario ofwel huurmoordenaar in dienst van de narcos, die als een schoolmeester met een kladblok in de hand zijn carrière weergeeft. Zonder opsmuk, zonder gevoelens te tonen - tot hij komt bij het moment waarop ook voor hem, na jaren van ontvoeren, moorden en martelen een grens was bereikt.
Er bijven nogal wat psychologische vragen onbeantwoord (waarom de sicario als enige uit een gezin van 13 ervoor koos om voor de drugscartels te gaan werken en hoe later zijn gezin reageerde op zijn positie) maar we moeten het doen met wat men 'de banaliteit van het kwaad' noemt. En dat is ruimschoots voldoende, want het draaien van deze documentaire was dus ook bepaald niet zonder gevaar: de geïnterviewde heeft een prijs van een kwart miljoen op zijn hoofd staan, zo is in de aftiteling te lezen.

Voor een meeslepende documentaire heb je niet meer nodig dan een hotelkamer en een man met een goed verhaal. En wát voor een verhaal! El Sicario, een gewezen hitman/kidnapper in dienst van de Mexicaanse drugskartels, doet in detail uit de doeken hoe hij zijn carrière begon en eindigde, en wat hij allemaal in die tijd heeft uitgevroten. We krijgen alles te horen: het aantal slachtoffers dat hij op zijn geweten heeft (meer dan 500!), de betrokkenheid van de Mexicaanse overheid, de rol die politieacademies spelen in het werven van kartelleden. Je moet jezelf af en toe even in de arm knijpen om je ervan te overtuigen dat dit geen fictie is maar werkelijkheid.

El Sicario, die elke dag vreest voor zijn leven, is onherkenbaar in beeld gebracht, maar we horen wél zijn eigen stem; het gaasnet dat hij over zijn hoofd draagt is een slim substituut voor scrambling en geeft hem voldoende expressiemogelijkheden - de man is zelfs niet te beroerd om zijn daden zo nu en dan nog eens na te spelen. Maar regisseur Rosi's grote meesterzet is de dummy die hij El Sicario heeft toegespeeld. Daarin illustreert de hitman zijn exposities met droedels en diagrammen: niet alleen geeft dat een extra visuele dimensie aan de film, het helpt de man ook om zijn gedachtes op gang te houden (El Sicario stond erop zijn verhaal gewoon te vertellen, in plaats van te werken met vraag en antwoord).

El Sicario schijnt een intelligent en voorkomend mens te zijn, die volgens de regisseur bijvoorbeeld ook dokter had kunnen worden als de omstandigheden anders waren geweest. Zelden kwam Het Kwaad zo voelbaar dichtbij als in dit nietsverhullende portret van een, in de woorden van Rosi, 'human being'.

Previous episodes: http://www.zone5300.nl/special/iffr2011/robert_van_raffe/ (start at the bottom of the page).



1. Are you OK?
2. HUH!? Yes. Yes. Off course. Fabulous.
3. I'm just seeing a little...
4. Caleidoscopic? / WOW!
5. I think I'm receiving a TV-signal with this thing! Cool!
6. TV? / Hey! It's Matthijs van Nieuwkerk*! "This is The world turns onnn!"**

*A famous talkshowhost in The Netherlands.
** The show is called De wereld draait door, which literally means The world turns on - it's an expression. I guess in English one would say As the world turns.