Het hardwerkende, keurig geboende Japan is ver weg in deze lowbudget gangsterfilm; het zal de langdurige crisis zijn waarin het land verkeert. Uitgesproken gruizig is het decor, losers met lullige baantjes en onhandige drugdealers bepalen de cast. Het verhaal is niet veel méér dan een anecdote over een zak met drugsgeld die door een toevallige passant gevonden wordt. Plus nog enkele toevalligheden, die door het algemene sympatieke karakter van de film niet storend zijn. Met 75 minuten aan de korte kant, maar Japanse gangsterfilms willen nogal eens door langgerekt geslenter kopje-onder gaan, dus dat pakt juist goed uit.

Van een gevangeniseiland wil je alleen maar weg; meestal is het de eeuwige rebel die de ontwikkelingen naar een uitbarsting leidt, maar deze Noorse productie over een jeugdgevangenis in 1915 houdt de uit Amerikaanse voorbeelden bekende plotontwikkeling op een afstand, al scheelt het qua heroiek soms niet veel (vandaar dat de film naast de kneiter-waardering van vijf sterren grijpt). Bittere kou, een hypocriete directeur, de zelfmoord van een van de jongens en 'onuitsprekelijke handelingen in de wasruimte' leiden heel, heel langzaam tot een uitbraak. Over een hardvochtig regime gesproken: de jongens zijn -soms voor kleine vergrijpen- voor onbepaalde tijd gestraft, iets wat op huiveringwekkende wijze getoond wordt met de stalknecht die er als jochie belandde, maar inmiddels van middelbare leeftijd is.

Terzijde: anders dan in Essential Killing zien we hier wél een van de helden met een blijvend beschadigd been door de sneeuw strompelen. Zo hoort het!

Goedhals gaat met een lading meel op weg, en verdwaalt in een dorp op het Russische platteland, alwaar aan iedere bewoner wel een steekje los is. Maar dat wordt hem al snel hardhandig duidelijk. Het begin van vele verwikkelingen gedreven door de gierigheid en de wraakzuchtigheid van de bewoners. Een film waar de politieagenten niet alleen pornoblaadjes lezen maar deze overtrekken op doorzichtig papier om ze te figuurzagen. Laat je niet op het verkeerde been zetten door het trage en onderkoelde tempo van de film en de spelers, maar let op de subtiele detaillering van iedere scéne en geniet ook van de subplots.

Dat deze film geïnspireerd lijkt door eerdere filmfestivalkneiters als Calvaire (2005) of Cargo 200 (2008) is geen diskwalificatie, integendeel.

Middelbare scholieren waarvan de vriendschap op de proef wordt gesteld in de laatste zomervakantie na het eindexamen; dat thema hebben we dit festival al eerder gezien. Alhier is de couleur locale lekker skaten, een beetje jackass, halve liters Jelen Pivo en heel veel puberaal geoudehoer. Wat iedere potentiële spanning snel doet wegvloeien. Het weinige wat er gebeurt, gebeurt ook bij de hangplek bij u om de hoek.

Als je een film van 192 minuten uitkiest raden we aan op te letten of de zaal in kwestie wel goede stoelen heeft.

Russische films proberen vaak de zinloosheid van het bestaan te bewijzen; Truce is hierop geen uitzondering. We volgen de lotgevallen van de jonge vrachtwagenchauffeur Egor. Een goeie kerel, zo leren we van alle bijfiguren die de revu passeren. Hij bekommert zich om zijn kameraad Quasimodo (inderdaad een aartslelijke jongen). De wereld is echter slecht en je kunt er alleen maar door besmet worden, alsof je een truck zonder wielen uit de modder probeert te trekken. En dus doet hij mee met het martelen van de dief die Egors oom van een smak geld beroofd heeft, en het stelen van hoogspanningslijnen - iets waarbij hij (uiteraard) bijna het leven bij inschiet. De cast is redelijk kleurrijk en de vertolking van Egor maakt indruk, maar de plot van Truce is toch te richtingloos om bevredigend te zijn.

Leuke service voor de thuisblijvers: elke dag zet het IFFR een titel uit het Bright Future-programma online, die gratis te bekijken is voor 24 uur. Vandaag is dat Qarantina van Oday Rasheed, een Iraans drama over een familie die beneden een huurmoordenaar komt te wonen. Tot het einde van het festival is er elke dag een nieuwe film.

1. What a vague film!
2. YEAH! Who's idea was it to go and see this one! / Euh...
3. It's not MY fault this film is so bad! / You know what I don't understand? There are a lot of people in here that think this movie is AB-SO-LUTELY fantastic.
4. That's probably because they're alll wearing this insanely thick black spectacles!
5. (Yep, another joke about the black spectacles!) / OFF COURSE! That's why they see more in this film than we do! It's like 3-D!


1. We've got to get our hands on a pair of those glasses! It shouldn't be too hard. Intellectuals are allowed to walk around unattended during the IFFR.
2. LOOK THERE IS ONE!
3. ROAR!
4. POW!
5. Huh!
6. Hey, can I try those on? / Sure. But be careful. They have progressive addition lenses. / WOW.

Van de maker van Citizen Dog, een van de festivalkneiters van het IFFR 2006 (maar ook van het tegenvallende The Unseeable) is deze ode aan een tv-serie die in eigen land een ongekend succes was. Bent u echter geen Thai, dan is de kans groot dat dit superheldenverhaal in de tweede helft danig gaat vervelen. De Red Eagle is een Batman-achtige gemaskerde wreker die in het jaar 2013 de politie, de nucleaire lobby en het machtigste onderwereldkartel van Thailand tegenover zich vindt. De actiescènes zijn met veel visuele flair gedaan en dat is Sasanatieng ook wel toevertrouwd, maar de kijker moet ook een rammelend scenario vol clichés verdragen, plus af en toe verbijsterend slecht acteerwerk - ook al is dat heel misschien als pastiche bedoeld. Ja, ook de alles verklarende flashback is van de partij: onze held en de superschurk van dienst, de eveneens gemaskerde Black Devil, kennen elkaar van een geheime militaire operatie uit het verleden - de stoplap der inspiratieloze schrijvers.
Naar verluidt was de regisseur na de opnamen het spektakelgenre beu. Dat verbaast niet echt.

NL International is een programma met uitzonderlijke video- en filmkunst uit Nederland, geselecteerd door Eye Film Instituut en NIMk (Nederlands Instituut voor Mediakunst). De korte films misstaan niet op het IFFR, want ze zijn verhalend, hebben kop en staart en zijn goed te volgen.

Hoogtepunt 1: de dystopische techno-animatie The Origin of Creatures van Floris Kaayk, waarin na een ramp losse menselijke ledematen bijeen komen om een nieuw onderkomen te bouwen. Dat lijkt onsmakelijk maar dat is het niet, en het is technisch erg fraai. Een intrigerende kleine film van een veelbelovende jonge filmmaker.

Hoogtepunt 2: Birth of a Nation van Daya Cahen, een beeldreportage uit het trainingskamp van Poetins meisjesleger; cadetten vanaf 11 jaar uitgedost met bloemen, vlechtjes en Kalasjnikovs; de extremisten van de toekomst. Wij wisten niet dat het bestond, maar nee, dit is geen hoax. Cahen infiltreerde in het kamp en wist zelf de meisjes te drillen voor de camera. Schijnbaar vertederend, maar vooral beangstigend.

Uitsmijter van NL International is de explosieve animatiefilm Brothers of Metal, waarin Arno Coenen uitpakt met een visuele ode aan alle heftige heavy metalstromingen, van thrash tot black en erger. De film heeft een klein Zone-tintje: Coenen maakte de film op basis van fake-songteksten en -slogans van onze eigen Marinus de Ruiter, waarin het - net als in echte metalsongs - draait om de primitieve oerdriften van de mens.

Vanavond te zien in LantarenVenster 2 om 18.00 uur

(afb. boven: Birth of a Nation, afb. onder: Brothers of Metal)