Dado en Miguel zijn Filipijnse gastarbeiders in Taiwan. Het zijn tegengestelde karakters; de een is een tobber, de ander een flierefluiter en geen van beiden is bijzonder snugger. Het eerste half uur is een sociaal-realistisch immigrantenportret met aandoenlijke liefdesproblemen zoals we uit de Britse cinema kennen. Daarna wordt deze thematiek verlaten en belanden we in een lauwe komedie over een gevonden luxe sofa die het duo naar hun bescheiden appartement probeert te verslepen, maar denk hierbij niet teveel aan Laurel & Hardy of Beavis & Butthead. Zo grappig wordt het op geen stukken na.

Animal Kingdom is een heftig portret van een criminele Australische familie dat past in het gezelschap van Chopper, Romper Stomper en Ghosts of the Civil Dead. De openingscène hakt er al meteen in: Joshua, net 18 jaar, wacht op de ambulance voor zijn moeder die zojuist aan een overdosis is overleden. Intussen kijkt hij naar een infantiel tv-spelletje. De hele film zal het gaan over de onmogelijkheid om gevoelens te tonen, met name angst. Joshua's nieuwe onderkomen vindt hij bij zijn oma Janine, die een heel nest vol in verwarrende middelen handelende zonen heeft, die haar om haar geringe gestalte liefkozend 'Smurf' noemen. Stuk voor stuk enge ooms, maar elk met hun eigen psychopathische trekjes. Ook Janine mag er wezen vanwege haar haast incestueuze geknuffel.

Zoals gezegd regeert de angst, want de politie trekt het net rond de familie strakker aan en het duurt niet lang voor er doden aan beide kanten vallen, met Joshua er middenin. Wurgende spanning is het gevolg, met korte explosieve geweldsuitbarstingen. Guy Pierce is de besnorde agent die zich vaderlijk over Joshua probeert te ontfermen.

Een oostblok-western, die legt de accenten net even wat anders.

Zoals de stereotiepe roman gaat over de worstelingen van een schrijver met z'n writers block, filmt deze filmer zijn eigen existentiele problemen van zich af. Niet doen, want het resultaat is allesbehalve spontaan. De beslommeringen van de hoofdpersoon vervelen snel.

De vriendinnen Heidi en Milena moeten besluiten wat te doen na hun eindexamen. Betrekken ze een appartment in het dorp, of trekt Heidi toch naar de grote stad om haar studie geneeskunde aan te vangen? Verhaal over claustrofobie: de valleien zijn claustrofbisch, de huizen zijn claustrofobisch en de relaties die de meisjes hebben met elkaar of met anderen zijn ook claustrofobisch. Het is iets met die bergen; daar verdwijnt ook wel eens een geit -- terwijl er helemaal geen wolven zitten.

Keurig verzorgd minimalistisch drama, wat precies de benodigde tijd neemt om het verhaal te vertellen; er zit geen scène teveel in. De benauwdheid spat van het scherm af.

Lees ook wat Marinus hier al over schreef

Hoe maak je een cultfilm: gestileerd zwart-wit, gestileerde dialogen, gestileerde rollen/karakters. Gestileerde soundtrack, swingend van achtergondruis tot harde gitaarmuziek. Tot zover niets nieuws. Wat wel nieuw is, is de totale onnavolgbaarheid van het script en een zeer beroerd geacteerde hoofdrol. Wat al een riskante onderneming was, is hierdoor compleet mislukt.

De onbekende Franse filmmaker F.J. Ossang werd zaterdagavond in het zonnetje gezet met een vertoning plus interview in Luxor, dat vol zat met nietsvermoedende bezoekers die a) de sfeer van het filmfestival wilden opsnuiven, b) geen kaartje konden krijgen voor een andere film, en/of c) zich hadden laten misleiden door de catalogus, die Ossangs nieuwste film Dharma Guns omschrijft als ‘een meesterwerk dat zich onder onze ogen ontvouwt, in een verbluffende slow motion van overduidelijkheid, aan de zijden van Nosferatu en Vampyr.’ Velen verlieten voortijdig de zaal, waarschijnlijk vanwege het onbegrijpelijke plot van deze trage, in zwartwit geschoten gothic-SF-potpourri. De catalogustekst mag dan ook gerust met een korrel zout genomen worden.

F.J. Ossang, exponent van de post-punkgeneratie, maakt fraaie surrealistische beelden met minimale special effects, waarbij hij zich laat inspireren door literaire culthelden; Dharma Guns refereert bijvoorbeeld aan Jack Kerouac, William Burroughs en H.P. Lovecraft. Het gaat mis zodra Ossang zijn beelden laat bewegen. Door een houterige hoofdrolspeler en dito montage komt Dharma Guns niet tot leven en bereikt Ossang nooit het door hem zo gewenste gevoel van droom en illusie. Scènes worden soms onbedoeld lachwekkend, maar ook die momenten zijn schaars dus er is zelfs geen sprake van leedvermaak. Het is dan ook onwaarschijnlijk dat deze prefab-cultfilm ooit een echte cult-following zal krijgen.

Draait nog op ma 31-1, Pathé 7 en di 1-2, LantarenVenster 5.

De nieuwe Sofia Coppola, dus de verwachtingen zijn hooggespannen - ook bij mij, want ik behoor tot diegenen die Marie Antoinette wél een goede film vonden. Maar helaas, die verwachtingen worden niet ingelost.

Somewhere vertoont opvallende overeenkomsten met Lost In Translation, met dát verschil dat acteur Johnny Marco (Stephen Dorff) geen vreemdeling is in Japan, maar een alien in zijn eigen wereld van glitter, glamour en groupies. Coppola kopieert in een scène tussen Marco en een Italiaanse televisieploeg de beroemde scène uit Lost In Translation waarin Bill Murray een Suntori-reclame opneemt onder regie van een Japanse regisseur. Maar Dorff is geen Murray, en een ster van het kaliber Kirsten Dunst of Scarlett Johansson ontbreekt ook - weliswaar met reden, want het is de bedoeling dat we die leegte in het bestaan de pillenslikkende en narcoleptische Marco vóelen. Alle vrouwen in Marco’s leven zijn oppervlakkige passanten, wat geïllustreerd wordt in één van de treffendste en leukste scènes waarin twee inwisselbare blondjes een paaldans opvoeren voor een slapende Marco. De enige vrouw die invulling geeft aan zijn bestaan is zijn dochtertje Cleo (Elle Fanning), maar ook zij komt onvoldoende uit de verf (een aardje naar haar vaartje?).

Coppola gaf haar film een opzettelijk generiek karakter, wat nog eens wordt onderstreept door de titel en de naam Johnny Marco. Ze schiet haar doel wat mij betreft voorbij: ze slaapwandelt door haar eigen film zoals Marco op het feestje dat voor hem op zijn luxe hotelkamer wordt gehouden. Wat Coppola nou precíes met deze film wilde zeggen blijft uiteindelijk net zo onduidelijk als wat Murray aan het eind van Lost In Translation in Scarletts oor fluistert. Dat de commerciële filmwereld oppervlakkig en dom kan zijn, een aaneenschakeling van persjunkets en onenightstands die wordt bevolkt door Tom Cruise-achtige leeghoofden die op kistjes moeten staan? Stop de persen!