Lees eerst pagina 1 & 2


1. (Suspenseful music) / Dare I?
2. Give that to me! It was my idea! / Snatch
3. HAHA! Now everything will reveal itself to me! Themes, motifs, THE INTENTIONS OF THE DIRECTOR!
4. Quick! I better go see one of those pretenious pieces of crap! HAHAHAWOEHAHA!
5. CRASH!
6. Yes... I can see it! Everything is suddenly... clear to me. Argh. / (AUTCH.)

De director's cut die ik zag duurt 25 minuten langer dan de reguliere versie, wat het totaal op tweeënhalf uur bracht. Maar zó wervelend en vol visuele flair brengt Miike zijn zwaardvechtersepos op het scherm, dat het eerder als anderhalf uur voelde. Na een expositie die, sneller dan het oog kan volgen, de historische context van het verhaal uiteenzet - en waar niemand een jota van begreep (context schmontext) - werd er al gauw tot de overzichtelijke kern gekomen: er is een ongelooflijk sadistische slechterik, de broer van de Shaolin, die op de bloederigst mogelijke wijze uitgeschakeld dient te worden. Daartoe moeten de 13 samoerai uit de titel zich een weg hakken door een cordon van keizerlijk zwaardvoer in een drie kwartier durende, massale vechtscène, waarbij spectaculaire A-Team-achtige boobytraps niet geschuwd worden - met dát verschil dat ook een joviale bodycount hier uiteraard niet geschuwd wordt.

Welke scènes er precies extra waren aan deze director's cut kan ik niet zeggen, want ik heb de gewone versie niet gezien. Het kan zijn dat er wat extra hak- en splijtwerk ingemixt is, maar ik kan me ook goed voorstellen dat de scène waarin één van de samoerai, nadat hij diverse vrouwen tevergeefs heeft uitgewoond, zijn 'magnificent' lid uitprobeert op de burgemeester, de theaterversie niet heeft gehaald. Anderzijds: vergeleken met Miike-films als Visitor Q en Ichi The Killer was de bewuste scène nog best een toonbeeld van goede smaak en verfijnde humor.

Omdat Miike zelf niet bij de eerste internationale vertoning van zijn director's cut kon zijn, had hij een videoboodschap ter introductie opgenomen. Zó loyaal is zijn aanhang, dat hij een daverend applaus kreeg van een uitverkocht Luxor, nog vóór de tolk de boodschap aan het publiek had vertaald.

Zaterdag 5 februari zullen de cartoonjockeys Ckoe en Nozzman op het slotfeest van het International Film Festival Rotterdam in De Doelen live gaan schilderen. In drie verschillende zalen zullen ze op drie panelen van 2 bij 3 meter zich te buiten gaan aan visuele invallen, opgewekt door de fijne plaatjes van DJ Okkie, de mysterieuze DJ Gusztaf en Sytze en Arnold Scheepmakers. Deze laatsten draaien de tunes waarvan u zelf nog niet eens wist dat u ze wilde horen.

Elk uur wisselen Ckoe en Nozzman van zaal. In zaal 1 zullen ze iets gaan doen met het verleden, in zaal 2 iets met het nu en in zaal 3 iets met de toekomst. Het feest vindt plaats in de Doelen van 23:00 uur tot 02:00 uur. Het feest is op het moment van posten nog niet uitverkocht, maar het kan nu snel gaan, dus wees er op tijd bij.

Somewhere gaat eigenlijk nergens over. Toch heb ik me niet verveeld bij Sofia Coppola’s film over een Hollywood-hunk die zich 90 minuten lang gruwelijk verveelt. De zoveelste première, nog een feestje, weer een doelloos ritje in de Ferrari; meer dan een kiespijnlach kan er niet van af bij ons idool. Inwisselbare schoonheden frequenteren zijn hotelkamer, of hij laat er weer eens een blonde tweeling paaldansen. Nog maar een drankje dan. Zou Heath Ledger zich zo gevoeld hebben voordat hij zich van kant maakte?

Gelukkig heeft onze hunk een slim dochtertje (Elle Fanning), een grappige vriend (Chris ‘Jackass’ Pontius) en een anonieme dame aan de telefoon bij wie hij kan uithuilen. Alle begrip dus voor deze willoze schakel in propagandamachine Hollywood, in de ogen van velen nog steeds de top van de voedselketen. De mens blijft ook op dit niveau een treurig en koddig wezen, verzekert Sofia Coppola ons.

Net als haar succesfilm Lost in Translation heeft Somewhere een verleidelijk, hypnotiserend ritme, waarbij korte scènes en trage, meditatieve stukken elkaar afwisselen. Somewhere lijkt een tussendoortje, maar dan wel van iemand die goed observeert en weet waar ze het over heeft. Groot minpunt is Stephen Dorff; op zich is het logisch dat de hunk gespeeld wordt door een acteur die niet kan boeien, maar Dorffs gezicht kent toch te weinig standen om zo’n minimalistisch verhaal als Somewhere te dragen.

Nog te zien op vr 4-2, Pathé 7 en za 5-2, Cinerama 3.