Voor een meeslepende documentaire heb je niet meer nodig dan een hotelkamer en een man met een goed verhaal. En wát voor een verhaal! El Sicario, een gewezen hitman/kidnapper in dienst van de Mexicaanse drugskartels, doet in detail uit de doeken hoe hij zijn carrière begon en eindigde, en wat hij allemaal in die tijd heeft uitgevroten. We krijgen alles te horen: het aantal slachtoffers dat hij op zijn geweten heeft (meer dan 500!), de betrokkenheid van de Mexicaanse overheid, de rol die politieacademies spelen in het werven van kartelleden. Je moet jezelf af en toe even in de arm knijpen om je ervan te overtuigen dat dit geen fictie is maar werkelijkheid.

El Sicario, die elke dag vreest voor zijn leven, is onherkenbaar in beeld gebracht, maar we horen wél zijn eigen stem; het gaasnet dat hij over zijn hoofd draagt is een slim substituut voor scrambling en geeft hem voldoende expressiemogelijkheden - de man is zelfs niet te beroerd om zijn daden zo nu en dan nog eens na te spelen. Maar regisseur Rosi's grote meesterzet is de dummy die hij El Sicario heeft toegespeeld. Daarin illustreert de hitman zijn exposities met droedels en diagrammen: niet alleen geeft dat een extra visuele dimensie aan de film, het helpt de man ook om zijn gedachtes op gang te houden (El Sicario stond erop zijn verhaal gewoon te vertellen, in plaats van te werken met vraag en antwoord).

El Sicario schijnt een intelligent en voorkomend mens te zijn, die volgens de regisseur bijvoorbeeld ook dokter had kunnen worden als de omstandigheden anders waren geweest. Zelden kwam Het Kwaad zo voelbaar dichtbij als in dit nietsverhullende portret van een, in de woorden van Rosi, 'human being'.