Somewhere gaat eigenlijk nergens over. Toch heb ik me niet verveeld bij Sofia Coppola’s film over een Hollywood-hunk die zich 90 minuten lang gruwelijk verveelt. De zoveelste première, nog een feestje, weer een doelloos ritje in de Ferrari; meer dan een kiespijnlach kan er niet van af bij ons idool. Inwisselbare schoonheden frequenteren zijn hotelkamer, of hij laat er weer eens een blonde tweeling paaldansen. Nog maar een drankje dan. Zou Heath Ledger zich zo gevoeld hebben voordat hij zich van kant maakte?

Gelukkig heeft onze hunk een slim dochtertje (Elle Fanning), een grappige vriend (Chris ‘Jackass’ Pontius) en een anonieme dame aan de telefoon bij wie hij kan uithuilen. Alle begrip dus voor deze willoze schakel in propagandamachine Hollywood, in de ogen van velen nog steeds de top van de voedselketen. De mens blijft ook op dit niveau een treurig en koddig wezen, verzekert Sofia Coppola ons.

Net als haar succesfilm Lost in Translation heeft Somewhere een verleidelijk, hypnotiserend ritme, waarbij korte scènes en trage, meditatieve stukken elkaar afwisselen. Somewhere lijkt een tussendoortje, maar dan wel van iemand die goed observeert en weet waar ze het over heeft. Groot minpunt is Stephen Dorff; op zich is het logisch dat de hunk gespeeld wordt door een acteur die niet kan boeien, maar Dorffs gezicht kent toch te weinig standen om zo’n minimalistisch verhaal als Somewhere te dragen.

Nog te zien op vr 4-2, Pathé 7 en za 5-2, Cinerama 3.