De nieuwe Sofia Coppola, dus de verwachtingen zijn hooggespannen - ook bij mij, want ik behoor tot diegenen die Marie Antoinette wél een goede film vonden. Maar helaas, die verwachtingen worden niet ingelost.

Somewhere vertoont opvallende overeenkomsten met Lost In Translation, met dát verschil dat acteur Johnny Marco (Stephen Dorff) geen vreemdeling is in Japan, maar een alien in zijn eigen wereld van glitter, glamour en groupies. Coppola kopieert in een scène tussen Marco en een Italiaanse televisieploeg de beroemde scène uit Lost In Translation waarin Bill Murray een Suntori-reclame opneemt onder regie van een Japanse regisseur. Maar Dorff is geen Murray, en een ster van het kaliber Kirsten Dunst of Scarlett Johansson ontbreekt ook - weliswaar met reden, want het is de bedoeling dat we die leegte in het bestaan de pillenslikkende en narcoleptische Marco vóelen. Alle vrouwen in Marco’s leven zijn oppervlakkige passanten, wat geïllustreerd wordt in één van de treffendste en leukste scènes waarin twee inwisselbare blondjes een paaldans opvoeren voor een slapende Marco. De enige vrouw die invulling geeft aan zijn bestaan is zijn dochtertje Cleo (Elle Fanning), maar ook zij komt onvoldoende uit de verf (een aardje naar haar vaartje?).

Coppola gaf haar film een opzettelijk generiek karakter, wat nog eens wordt onderstreept door de titel en de naam Johnny Marco. Ze schiet haar doel wat mij betreft voorbij: ze slaapwandelt door haar eigen film zoals Marco op het feestje dat voor hem op zijn luxe hotelkamer wordt gehouden. Wat Coppola nou precíes met deze film wilde zeggen blijft uiteindelijk net zo onduidelijk als wat Murray aan het eind van Lost In Translation in Scarletts oor fluistert. Dat de commerciële filmwereld oppervlakkig en dom kan zijn, een aaneenschakeling van persjunkets en onenightstands die wordt bevolkt door Tom Cruise-achtige leeghoofden die op kistjes moeten staan? Stop de persen!