My Joy - Het slaperige Russische platteland vol tandeloze oude mannetjes blijkt hoe langer hoe meer een verzamelplaats van nare types. Deprimerende beginfilm zo vlak na het ontbijt.

Julien - Frans portret van zich stierlijk vervelende jongeren op het platteland. Omringd door korenvelden oefenen ze met de ghettoblaster de nieuwste technodansjes of doen een vechtcursus om ridder te worden (in volle Middeleeuwse uitrusting). Gaap!

New Jerusalem - Hoge verwachtingen ruimschoots waargemaakt: wat een mooie film! Will Oldham blijkt een dubbeltalent. Naast zingen in de neofolkband Palace Brothers en later als Bonnie Prince Billy heeft hij zich ook als acteur in de schijnwerpers gespeeld. Zijn rol in Old Joy was op het iFFR van 2007 al een hoogtepunt en ook deze hoofdrol is erg geslaagd. Hij speelt een automonteur die zich ontfermt over een zwaar depressieve Ierse collega. Hij probeert die er weer bovenop te helpen door vrij hardnekkig de liefde van God zijn kant op te sturen. Spirituele liefde kwam in Oldham’s muziek al regelmatig langs dus deze rol leek hem op het lijf geschreven. De Ierse Afghanistanveteraan, gespeeld door Colm O’Leary, is al even indrukwekkend. Weinig tekst, veel uitstraling. En natuurlijk zingt Oldham een gospelnummer bij de aftiteling.

A little closer - De jonge regisseur Matthew Petock maakt indruk met dit levensechte familieportret. Menselijk geworstel met intimiteit en de toch vrij optimistische toon houden elkaar goed in evenwicht. Levensechte en ontroerende scenes met jongens van 11 en 15 die hun sexuele onzekerheid achter bravoure verbergen. En een alleenstaande moeder heeft het ook niet makkelijk met zulke brokkenpiloten in huis. Fijne film.