Het is een bekend recept: twee personages worden gevolgd en zullen elkaar pas aan het eind treffen. Omdat er tot dat moment weinig opzienbarends gebeurt, valt te verwachten dat die ontmoeting dan ook van dramatische aard zal zijn om het geduld van de kijker te belonen. Zo ook in dit Griekse grotestadsbeeld, al zal misschien niet ieders geduld toereikend zijn.
We zien de ietwat roekeloze puber Haris (Harry, volgens de ondertiteling) en de met zich zelf in de knoop zittende politieman Vasili (Billy) met hun typerende bezigheden: Haris rommelt wat met een vriendinnetje, feest met zijn vrienden, is fanatiek aan het skaten en doet wat stomme dingen, zoals iedereen die ooit jong is geweest -maar geen nood, 'wasted' hoeft niet opgevat te worden als: dit wordt weer zo'n hip gedoe over jongeren die naar de klote gaan. De middelbare Vasili tobt over zijn huwelijk, zijn familie, zijn werk en de moeizame samenwerking met collega's, maar pakt uit levensangst geen enkel probleem goed aan. En intussen is het bloedheet.
Als je de zaal eenmaal verlaten hebt, winnen de filmtitel en de landerige sfeer aan betekenis, zeker als je de Griekse rellen van het afgelopen jaar in herinnering brengt.