Een oorlogsheld is met hersenbeschadiging teruggekeerd en stookt nu een appartementencomplex warm, terwijl zijn dochter zijn huis heeft ingepikt en de post-communistische maffia aan de lopende band lijken in zijn ovens dumpt. De stoker wordt gespeeld door Mikhail Skryabin die we herkennen als de lijdzame Vietnamees uit Cargo 200. Het is wederom een sardonische komedie, maar Balabanov heeft er in een minder geïnspireerde bui voor gekozen de film vol te proppen met niets-aan-de-hand-popdeuntjes, als contrast met de wreedheden die we voorgeschoteld krijgen. In Cargo 200 plaatste dat de handeling goed in een historisch kader; hier werkt het op de zenuwen.

Terwijl iedereen flink over de zeik is van moslimterrorisme zijn er nog genoeg andere bloedige conflicten die bijna geheel genegeerd worden door de rest van de wereld. De langlopende burgeroorlog op Sri Lanka is er zo een. Flying Fish laat zien hoe mannen machteloos moeten toezien hoe het regeringsleger hun vrouwen inpikt. Aan de andere kant worden ze afgeperst door de Tamil Tijgers. Helaas is dit zo'n typische arthousefilm met trage, zeer trage shots van de natuur en slapende dorpelingen. Na twee uur begint de film ineens aan een eindspurt en wordt er in een WTF-moment een soldaat expliciet gebobbitt .

Drexciya is een korte film, bestaande uit reeks slordige shots van een leeg zwembad ergens in Ghana. Als de soundtrack nu was geweest van de gelijknamige band*), dan waren die 12 minuten misschien geen verloren tijd.
Imagine, the Sky (ja, die komma hoort zo) is van hetzelfde laken een pak, maar dan gedraaid in een blindenschool in Sierra Leone, waar men de gang van zaken in een rechtzaal naspeelt. Lukrake montage en niemand zegt iets interessants. Waarmee we zowaar een doublebill van nulsterrenfilms te pakken hebben.

*)Drexciya is Detroit electro met een intrigerend concept, namelijk een soort Atlantislegende over zwangere Afrikaanse slavinnen die tijdens de overtocht naar Amerika overboord waren gegooid. Zie ook de nevenprojecten Lab Rat, Arpanet en Dopplereffekt.

Domme gangsters veroorzaken ongelukken, bij henzelf en bij anderen. Hilariteit alom, maar wel voornamelijk van het Joep-meloen gehalte, en het plot lijdt ook aan zinloos geweld. Soms werkt zulks, hier niet. Film duurt 75 minuten, na 60 minuten hield uw recensent het wel voor gezien.

Mark Hartley herhaalt zijn Not Quite Hollywood, ditmaal over exploitatiefilms gedraaid op de Filippijnen en ja, het is andermaal dolle pret. Men haalt herinneringen op aan die doldwaze draaidagen in de zweterige jungle waar het wemelde van reuzenkakkerlakken en waar de locale arbeidskrachten spotgoedkoop waren. Nee, van veiligheidseisen zoals wij die nu kennen was absoluut geen sprake, maar ach, Francis Ford Coppola of Werner Herzog kan men hetzelfde verwijten. En hoewel vrouwelijke actrices zonder uitzondering topless in beeld kwamen, opende de Filippijnse trash cinema de weg voor bijvoorbeeld een Pam Grier, en niet onbelangrijk, het concept van vrouwen als sterke heldinnen (al dan niet gewapend met machetes, machinegeweren en gifslangen). Hoe vaak zie je nu een film met vier zwarte vrouwen in de hoofdrollen, wordt niet onterecht opgemerkt. Nog zo'n merkwaardige, ongemakkelijke paradox: veel knokfilms hadden revoluties tegen fascistische dictators als onderwerp, maar werden mooi gedraaid in een land dat gerund werd door... een fascistische dictator. Ferdinand Marcos liet zijn leger zelfs hand- en spandiensten verlenen voor de gevechtscènes die wat hogere production values vereisten!

Met o.a. John Landis, Eddie Romero, Joe Dante, Pam Grier, Lee Ermey (het beledigingenkanon uit Full Metal Jacket!), Roger Corman natuurlijk, maar (gelukkig) geen Quentin Tarantino.

Wie tijdens het festival de oncontroleerbare behoefte voelt om zijn kennis over Oezbekistaanse familiedrama's, vergeten Chinese regisseurs uit het Mao-tijdperk of Waalse jaren-80-actiefilms met anderen te delen, maar daarbij in de foyer van Schouwburg of Doelen slechts glazig wordt aangestaard door zijn of haar vrienden of - erger nog - willekeurige voorbijgangers, kan op donderdagavond 3 februari terecht in de Beatburger bij de door WYSIWYG en Roodkapje georganiseerde ROT(T)TERDAM FilmQuiz onder leiding van quizmaster Vincent Cardinal, waar dit soort in het dagelijks leven schier overbodige kennis juist beloond wordt met bewonderende blikken, een daverend applaus en fantastische prijzen voor het winnende team, en waar tevens tegen schappelijke pijzen genoten kan worden van het overheerlijke en voedzame biologische Beatburger-filmmenu - een aanbod dat niet alleen geldt voor de winnaars maar ook voor de verliezers en het publiek - zodat er niet met een lege maag hoeft worden gestreden, want niets is zo fnuikend als afgeleid te worden door je eigen knorrende ingewanden of die van je teamgenoten, terwijl je wanhopig je geheugen afgraaft naar het antwoord op een vraag als 'Hoe heet in vredesnaam ook alweer die gek in die idiote cape en dat gepuntoorde masker op het plaatje hiernaast?'

FilmQuiz in De Beatburger (Meent 125): kosten 5 euro per team (max. 5 deelnemers per team). Inschrijving aan de deur vanaf 20.30 uur. Aanvang quiz: 21.00 uur.