Wat we niet in de Daily Tiger lazen (en ik was er zelf niet bij, maar ik heb dit uit zeer betrouwbare bron): tijdens de bekendmaking van de VPRO Tiger Awards 2010 greep jurylid Jeanne Balibar, in haar speech als woordvoerder van de jury, uitgebreid de gelegenheid om haar ergernissen te uiten. Zo had ze het niet kunnen vinden met haar medejuryleden: regisseurs Amat Escalante en Urszula Antoniak, voormalig directeur van het filmfestival van Singapore Philip Chea en de Oegandese acteur/muzikant Okello Kelo Sam. Bovendien had ze ook weing goeds over voor het IFFR zelf, dat naar haar zin te veel experimentele films programeerde in plaats van échte films. Héél professioneel van Jeanne. Omdat het toch een feestje was, speelde de Franse actrice/muzikante tot slot drie liedjes. Waarna ze afsloot met een liedje speciaal voor het IFFR: een improvisatie van varkensgeknor en keelgeluiden. Experimenteel, begrijpt u wel? Nee, de kans dat ze teruggevraagd wordt voor het IFFR is klein. De kans dat ze zo'n uitnodiging zou accepteren ook. Maar de gevolgen gaan verder dan het IFFR: als ik om het even welk festival was, zou ik me wel drie keer bedenken voor ik Mme Balibar uitnodigde als jurylid. Of is het toch allemaal, conform de titel van deze rubriek, slechts roddel en achterklap?

‘Park Chan-wook wordt niet vertoond op het IFFR, ís nooit op het IFFR vertoond geweest en zal ook nooit op het IFFR vertoond worden, want zijn films zijn te sadistisch.’ Dit schijnt ooit één van de programmeurs gezegd te hebben tegen een filmjournalist, van wie ik dit op mijn beurt gisteren weer hoorde.

Leest u het nog eens: de films van deze Zuid-Koreaanse regisseur, waaronder culthits als Old Boy en Sympathy for Lady Vengeance, zijn ‘te sadistisch’. En dat voor een festival waar gepatenteerde shockmeisters als Kim Ki-duk en Miike Takashi, beiden ook niet gestikt in hun eerste martelscène en verminking met vishaak of pianosnaar, jarenlang trouwe gasten waren. Wat is de ware reden? Heeft Park ooit eens een misstap op het IFFR begaan? Is hij zo’n gast die eerst je koelkast leegdrinkt en het daarna met je vrouw en/of hond doet? (Met die Koreanen weet je het nooit.) Heeft hij ooit eens iets vrouwonvriendelijks tegen Sandra de Hamer gezegd? Iets vrouwonvriendelijks gedaan? (Het blijft tenslotte een Koreaan.) Heeft een van de programmeurs nog een appeltje met hem te schillen? Wie het weet mag het zeggen…

Zondagavond in een vrijwel uitgestorven danszaal in de Schouwburg (een wat onwerkelijk aandoend groot verschil met de avond ervoor). De Jakhals maakt zijn entree. De frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, in wiens gezelschap wij ons bevinden, trekt zijn aandacht. De Jakhals maakt een mooie show van dat feestje der herkenning, waarbij hij zijn gezicht ten hemel richt en een soort flamenco-achtig dansje uitvoert in zijn strakke Italiaanse pak. Het ritueel heeft wel iets van een scène uit The Sopranos. Het enige wat er nog aan ontbreekt is dat De Jakhals er een langgerekt ‘Madoooonna’ uitfloept. In plaats daarvan posteert hij zich tussen mij en De Striptekenaar en de dames in het gezelschap. Enkele ogenblikken later zal hij de hand van een van de dames vastpakken zonder haar aan te kijken, wederom zijn gezicht naar boven richten en het dansje nog een keer doen.

De Jakhals klaagt ach en wee, met de theatrale gedrevenheid van de mobsters uit eerdergenoemde TV-serie. Het is het einde van het IFFR, Rotterdam, de wereld, zo’n lege danszaal. Niet genoeg volk om hem te bewonderen, is hij daarom helemaal naar de Schouwburg gekomen? De Jakhals heeft een ego dat bij zijn enorme lengte past, een ego met een eigen postcode, hij is niet geïnteresseerd in het gezelschap rond De Striptekenaar en nauwelijks in De Striptekenaar zelf. Wij, honden als wij zijn, laten De Striptekenaar achter met De Jakhals, om in de foyer van de Schouwburg een biertje te drinken met de rest van het Zone-team.

Daar komt ook de Striptekenaar de foyer binnen. Vulde het ego van De Jakhals soms inmidddels de hele lege danszaal?
‘Och,’ zegt De Striptekenaar een beetje beteuterd, ‘Hij had het ene stoere verhaal na het andere, en toen hij aan zijn vierde of vijfde wou beginnen, onderbrak ik hem om te zeggen dat ik dat he-le-maal niet erg vind dat-ie zo stoer is, omdat ik hem gewoon waardeer om wie hij is en niet om wat ‘ie is. En toen is ‘ie boos weggelopen. Terwijl ik het juist goed bedoelde.’

Eén ding is zeker: als het je lukt om je op je tenen te laten trappen door de frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, dan is je ego héél erg groot. Madoooonna!