In het inleidende praatje was van het Japans van de regiseeur twee woorden te verstaan: hard-boiled en film noir. Soo, de held van het verhaal verliest op jeugdige leeftijd zijn broertje aan een ciminele kidnapper. Op latere leeftijd gaat hij naar hem op zoek. Het begin van een turbulente thiller met een vrij conventioneel verhaal, en een onconventioneel aantal doden. Om in filmtermen te spreken: Face/Off meets Kill Bill Vol.1.

Man wordt wakker in een bolletjespyjama, maar dat is niet zijn grootste probleem. Want hoe komt hij die witte kamer uit? Ondertussen maakt ergens in Mexico iemand zich op voor een showworstelwedstrijd. Hoe deze twee verhaallijnen samenkomen is vooraf niet te raden, maar blijkt achteraf natuurlijk verrotte logisch. Tenminste, als je de fantasie van de maker hebt natuurlijk. Prettig fantasievol als de kleur van de pyjama.

Cultregisseur verfilmt ook eens een formulefilm met een formulescript en formule-acteurs. Agent werkt zich steeds meer in de nesten met corruptie en drugsgebruik, maar als in een blije high-schoolfilm worden al deze problemen in 1 korte scene rondom het einde afgewikkeld. Nicholas Cage 'speelt' Nicholas Cage; de kijker verveelt zich.

Wat begint als zwarte komedie wordt gaandeweg een Lynchiaans associatief drama, waarin we de onttakeling van Tony's succesvolle leven krijgen te zien. Helaas is de stijlbreuk niet goed voor de continuiteit, en worden goede scenes afgewisseld met niet zo terzake doende filmerij.

(Wél met de meest originele manier van hoe een onderbroek een einde aan iemands leven kan maken.)

Mads Mikkelsen begint de film als Eenoog, een zwijgende slaaf die gebruikt wordt als oefenobject voor nieuwe krijgers. Dat valt niet mee: de een krijgt bijvoorbeeld extra kieuwen, van de ander wordt de hersenpan gelicht. Totdat Mads zich weet te bevrijden en er ineens geen krijgers meer over zijn. Het begin van een trektocht, waarbij hij terechtkomt bij een tot het Christendom bekeerde groep Vikingen, om zich daar bij aan te sluiten. (Noot: deze waren net klaar met het brandschatten van een nederzetting: de karkassen van de mannen liggen nog na te smeulen en de vrouwen zijn naakt bijeengedreven voor de handel.) Ze gaan op zoek naar de heilige stad van het beloofde land, Jeruzalem, een reis die de groep per schip naar de nieuwe wereld voert. De titel is pas goed te begrijpen als we Wikipedia er even bij open slaan:

In de Noordse mythologie was het Walhalla een speciale hemel, voorbehouden voor de gesneuvelden in de strijd. Voor de Vikingen was het sneuvelen in de strijd de hoogste eer die een man kon halen; de angst om een natuurlijke dood te sterven was zo groot dat veel mannen zich op het sterfbed lieten doorboren met speren.

We kunnen hier alvast verklappen dat praktisch iedereen die gevreesde natuurlijke dood weet te ontwijken. De film is traag met statische dialogen, wat de bedoeling heeft om een mystieke sfeer op te wekken. Of dat werkt, daarover zullen de meningen verschillen, voor ondergetekende wel. Scenario is duidelijk geïnspireerd door Heart of Darkness van Joseph Conrad (denk aan: Apocalypse Now).

Horrorklassieker uit 1983 van David Cronenberg, die hiermee zijn maatschappijkritische visie op de nieuwe videocultuur wilde neerzetten. De maatschappijkritiek is gedateerd, de special effects zijn Cronenbergiaans knullig (er worden weer genoeg voorwerpen in op maat gemaakte gaten in mensen gestoken) maar de suspense blijft overeind. Leuk.

De IFFR-site zegt: "Bekroond en bejubeld, deze uiterst kalme, soms droogkomische, maar onweerstaanbare verhandeling over de grens tussen rechtshandhaving en rechtsgevoel."

Film die de fout maakt om teveel realiteit in het verhaal te introduceren. (Als mensen behoefte hadden aan realiteit gingen ze niet naar de film.) Te traag om boeiend te blijven.

Paranormale loodgieters komen bij de mensen thuis en helpen de lijken uit de kast. Totdat ze voor een moelijker klus worden ingezet, en hun eigen demonen tegenkomen. Film in het genre "wel aardig".

6 Scènes in twee delen. Deel 1: 5 kortere fragmenten van verschillende lokaties en wat er daar gebeurt (er vliegt een vliegtuig over, er waait een blaadje voorbij, stalen buizen worden geperst). Deel 2: statisch shot van een vierkante koeltoren die iedere 10 minuten een tribute aan de Twin Towers geeft door een explosie van stoom uit alle spleten en gaten te lossen. En dit dan 5 keer achter elkaar, terwijl het langzaam donker wordt.

Een conceptuele film is altijd een experiment, maar de 'verontrusting' die Benning wou laten zien is hier een raadsel. Je kan hoogstens hopen op fascinatie, die het fragment van de staalfabriek zeker heeft, maar 1 uur lang kijken naar een koeltoren, heet dat meditatie? Of loze pretentie?

Japanse reaktie op het Italiaanse Neo-Realisme, of anders gezegd: de eerste film (1963) in Japan die op deze manier de maatschappij afbeeldde. Film die belangrijker is (geweest) binnen Japan dan erbuiten. Eenieder die zijn Italiaanse klassiekers kent zal niet verrast worden, maar zal zich ook weer niet vervelen.

(Een film in de categorie: enkel-te-zien-op-het-IFFR-importeer-anders-de-dvd-zelf.)

'Pappa, wanneer mogen wij de tuin verlaten?'
"Als je volwassen bent.'
'Wanneer ben ik volwassen, pappa?'
'Als je hoektand uitvalt.'
'Hoektand? Links of rechts?'
'Dat maakt niet uit'
'Maar mag ik dan ook autorijden?'
'Nee, dat mag pas als je hoektand weer is aangegroeid.'

Wrange, groteske film over drie tieners die opgesloten in het ouderlijk domein totaal afgesloten worden van de buitenwereld en opgroeien in een door de ouders zorgevuldig in stand gehouden waanwereld. Waarin vader de stem van opa (Frank Sinatra) simultaan vertaalt in een preek over gehoorzaamheid aan de ouders. Een binnengesmokkelde videoband van Rocky IV brengt de status quo aan het wankelen.

Extreem consequent in zijn uitvoering opdat men zich niet kan identificeren met een van de personages. De kijker kan niets anders dan iedere extreme uiting van psychologisch geweld ondergaan. Het gelach in de zaal was voornamelijk schaapachtig.

Zoonlief bezwijkt voor de druk en bekent een moord aan de politie, maar moeder weet zeker dat hij onschuldig is! Het kruidenvrouwtje (en acupuncturiste zonder vergunning) zal niet rusten tot de onschuld van haar achterlijke zoon vast komt te staan. Daarbij is de kijker in een paar nauwkeurig-wrange scènes getuige van de dwangmatige liefde van moeder voor haar zoon. Het zal dan ook niet verbazen dat ook bij haar niet alles is wat het lijkt, en komen we pas na de nodige plotwendingen te weten wie de werkelijke moordenaar is. Koreaanse blockbuster-hit van de maker van The Host is wederom een goed geslaagde mix van suspense en melancholische humor.

Katholiek is zo gek nog niet. Subtiele film die bijna een studie is naar de absurde kanten van de pelgrimsindustrie in Lourdes, waar iedereen aan meedoet. Maar komen die dan nog voor, wonderen? En als God almachtig is, kan hij toch iedereen beter maken? De pastoor legt geduldig uit dat het al een heel wonder is als je je openstelt voor de heer, en je ziekte leert accepteren. Dan hervat hij zijn kaartspel.

Superieur afgewogen film, waar iedere scène precies op zijn plek past.

Mike Figgis ging in 1999 met vier videocamera's aan de gang en presenteert deze in een matrix van 4 live videostreams. In het begin chaotisch totdat de vier takes samen beginnen te komen op datzelfde kantoor van de Hollywood-producer, waarna de verwikkelingen snel gaan, en de satire voluit gaat. Larry Sanders meets Short Cuts.

Wat experimentele chaos lijkt, is het niet: de regisseur leidt je subtiel naar het juiste beeld door het geluid te versterken of juist af te zwakken.

Alsof je naar een Deense remake van La Prophète zit te kijken, totdat de volgende verschillen opvallen:

- Hier houdt men van knusse inrichting, en staan er kantoorplanten in de cellengang.
- Hier telt niet de strijd om de macht, maar wie het beste is in vivisectie. Als het proefkonijn kapot gaat neem je toch gewoon een nieuwe?

Claustrofobisch geweld als hobby, zo doet men dat in Denemarken. Het resultaat is beklemmend goed.

Man wordt wakker onder het bloed dat niet van hem blijkt te zijn. Hij heeft iets op zijn kerfstok maar we weten niet wat, en hij zelf ook niet meer, zo lijkt het. Hij is de 'aap' uit de titel, een botte rij-instructeur met een bluetooth-oortje in. Waarop hij steeds gebeld wordt terwijl hij op de vlucht is, ja voor wat? Deze radeloze angst wordt goed overgebracht door de hoofdrolspeler voor wie tijdens het maken van deze film het scenario zorgvuldig geheim werd gehouden. Het resultaat is een studie in blinde paniek, maar dat is helaas te weinig om boeiend te blijven.

Drugsverslaafde vader bouwt steeds meer schulden op en komt zo in de macht van de lokale politie. Al de sterotiepen van een ex-sovjet-staat zijn aanwezig: corruptie, zwakke mannen & sterke vrouwen, een failliete staat, clientelisme. De politie/penose kleedt zich nog immers volgens de laatste mode uit 1986 en het zoontje van de minister vindt al al die drugs mateloos spannend. Al deze zichzelf versterkende ellende is vervat in een film die zo onnadrukkelijk wordt gespeeld dat je af en toe vergeet wat er aan de hand is. Met zorg gemaakt.

Win-win lijkt realistisch maar is dat uiteraard niet; goede films draaien om het dilemma van de hoofdpersoon, en daarvoor worden details weggelaten. Dat het bankbedrijf als het grootse kwaad wordt neergezet en de hoofdpersoon als de jazzy goedheid zelve is is een overdrijving die mooi past bij zijn gemoedstoestand. We zitten uiteraard niet naar een documentaire te kijken, maar naar een met vaart gemaakte film, medegefinancierd door de NPS (dus binnenkort vast op teevee).

Ondergetekende wil de hoofdpersoon nog wel een adviesje geven. Powernaps op de plee: probeer niet te hard en neem een voorbeeld aan slapende chinezen. 5 tot 10 minuten en je bent weer helemaal het mannetje op kantoor.

Een andere favoriet van mij is de Canadese cinema. Het sterke van deze cinema is dat er bij het scenario nauwkeurig op wordt toegezien dat er geen grappen ten koste van het heersende sociaal-liberale politieke ideaal worden gemaakt. Iedere rechtgeaarde Canadese filmmaker weet gewoon dat subversieve boodschappen contrapoduktief zijn voor het land, en dat het land behoefte heeft aan bijvoorbeeld een gemoedelijke highschoolfilm in Montreal die de sociale cohesie bevordert. De enige neerbuigende opmerking die er doorheen glipt, is die over de bewoners van de provincie Ontario, maar daar kunnen we gerust van aannemen dat die niet als grap bedoeld was.

(Privé-moment van hilarium: de ene scholier vraagt aan de andere of de 'nieuwe film van Ken Loach' al in het lokale cineplex draait.)

De Australische cinema heeft altijd mijn warme belangstelling gehad, zeker nadat zij eind jaren 80 internationaal doorbrak met de TV-serie 'Neighbours'. We zien dezelfde warme menselijkheid terug in deze film, die als antiquarisch keerpunt uit 1986 gerestaureerd is en opnieuw uitgebracht. In Villa Kakelbont is het een dolle punkboel, met bandjes, muziek, Fosters & Victoria Beer, seks, drugs en muziek. En veel goedhartige lol! Dat men in Australië vroeger wel degelijk over de grens keek zie je direct terug in deze film, met duidelijke invloeden van o.a. Animal House en The Young Ones, maar dan zonder duidelijk doel en (eventueel kwetsende!) grappen (*). Een andere invloed is The Shining, voor het innovatieve gebruik van de Steadycam. Deze innovatie was waarschijnlijk zo kostbaar dat men van de nood een deugd heeft gemaakt en er zowat de hele productie mee heeft opgenomen.

Deze film lijkt nu aan de vergetelheid onttrokken, maar er zijn ook duidelijk invloeden aan te wijzen op andere films, en niet van de minste. Zo doet het innovatieve niet-kunnen-acteren van Michael Hutchence denken aan de hoofdrol van Jeremy Davies in The Million Dollar Hotel van Wim Wenders.

(*) Een belangrijk wezenskenmerk van de Australische cinema zijn de dialogen. Het fatsoenlijk verwoorden van een gedachte zou bij de toeschouwer zomaar het idee kunnen opbrengen dat dit een film voor de intellectuele elite is, iets wat ten zeerste moet worden voorkomen.

Opblaaspop komt tot leven en stelt zich de vraag wat liefde is, en hoe echte mensen met elkaar omgaan. Op haar ontdekkingstocht in de wereld van mensen komt ze er geleidelijk aan achter dat liefde en het hebben van een hart ook pijn kan doen, en dat dode mensen niet meer gerepareerd kunnen met een tubetje solutie (er komt raar rood spul uit zo'n mens).

Japanse hervertelling van Pinocchio, of beter: een adaptatie van het manga-verhaal wat hier aan ten grondslag ligt. Ongeveer zoals de Disney-versie zich verhoudt tot het origineel. Keurig verzorgde produktie, maar naast een mooie hoofdrol en een paar aardige details zit er helaas te weinig in deze film om echt te blijven boeien.

De vraag die Korine zichzelf stelde was: hoe breng ik afvalneukers in beeld? Nou, dat bleek eenvoudig: hij liet zijn spelers tegen American-sized kliko's oprijen. Zulks kenmerkt het hele project: de acteurs bij dit improvisatietheater werd blijkbaar gevraagd om steeds de meest gemakkelijke, botte of onbehouwen richting te kiezen. Het resultaat daarvan is erg saai: alsof je een film lang naar dronken mensen met maskers op zit te kijken. Ja, die maken geregeld wat kapot.

Korine heeft er geen verhaallijn ingestopt, en ook een spanningsboog ontbreekt: lui vandalisme geldt ook voor de manier waarop de film gemaakt is. Dat laat de vraag of deze voorstelling als doel heeft om de kijker uit frustratie zelf wat te laten slopen? (De bioscoopzaal, een buurman, een Sixt-auto...)

Erica bedrijft Febo-seks: ze trekt mannen in bed ongeveer als een frikandel uit de muur. En gooit daarna het papiertje achteloos weg. Dat zulk een achteloze houding een fikse inspanning vergt zien we als een van haar bedpartners het waagt om te vragen of ze nog even blijft. Zo komt de film langzaam op gang en komt Erica in contact met een van haar collega's, een veteraan die liever op zichzelf is, maar desondanks zijn drang om haar te willen beschermen niet kan onderdrukken. Zo probeert hij haar voorzichtig wat eigenwaarde te geven, en lijkt ze te kiezen voor hem. Dan komt een aap uit het verleden uit de mouw en de vermissing van Erica noopt haar zonderlinge beschermengel tot passende maatregelen. Dat het gereedschap messen, honkbalknuppels en duck-tape (veel duck-tape) betreft geeft ons een idee wat we gaan krijgen. Daarna is het doden tellen totdat onze held de einder tegemoet rijdt in zijn pick-up.

Wat begint als een alternatief drama eindigt als een ouderwetse slasher. Het onregelmatige tempo (vooral aan het begin) doet helaas afbreuk aan een voor de rest geslaagde film.

De film opent met een wide shot van een lege vlakte, waar van links een lijkkist naar de kuil in het midden wordt gedragen. De regisseur heeft dus een zwak voor mooifilmerij, dat is vaak oppassen geblazen. De eerste helft van de film vertelt over de reis die de oude man maakt om zijn gehoornde (bezeten!) accordeon terug te brengen naar de maker, de jongeling wil mee en laat zich niet afpoeieren. Een reis waarbij de melancholie van het instrument tot zijn recht komt in een paar sympathieke scenes, maar daarna is de inspiratie al snel op.

Matige films kunnen opgepimpt worden door aan het eind alles in de hens te zetten. Stille hoop daarop blijkt hier loos.