Regelmatig duikt het begrip 'familiedrama' in de media op. Als de film tien minuten onderweg is, is al duidelijk dat we te maken hebben met een man die zojuist zijn gezin heeft omgebracht, maar er geen einde aan maakt. Noch geeft hij zich aan bij de politie. Rest dus tergende nervositeit. Op zich een uitdaging voor een filmmaker, zou je zeggen, maar helaas is The Ape een ergerlijk geval van plagiaat. Van Le fils van de gebroeders Dardenne om precies te zijn. Ook hier kijken we een groot deel van de film in de nek van een hypernerveuze man-met-een-gruwelijk-geheim. Niet OK.
Die ene waarderingsster is voor het stuntwerk in de scene waarin hoofdpersoon en cameraman op de rails gaan staan voor een aansnellende Intercity (en net op tijd wegspringen).

Man wordt wakker onder het bloed dat niet van hem blijkt te zijn. Hij heeft iets op zijn kerfstok maar we weten niet wat, en hij zelf ook niet meer, zo lijkt het. Hij is de 'aap' uit de titel, een botte rij-instructeur met een bluetooth-oortje in. Waarop hij steeds gebeld wordt terwijl hij op de vlucht is, ja voor wat? Deze radeloze angst wordt goed overgebracht door de hoofdrolspeler voor wie tijdens het maken van deze film het scenario zorgvuldig geheim werd gehouden. Het resultaat is een studie in blinde paniek, maar dat is helaas te weinig om boeiend te blijven.