Man wordt wakker in een bolletjespyjama, maar dat is niet zijn grootste probleem. Want hoe komt hij die witte kamer uit? Ondertussen maakt ergens in Mexico iemand zich op voor een showworstelwedstrijd. Hoe deze twee verhaallijnen samenkomen is vooraf niet te raden, maar blijkt achteraf natuurlijk verrotte logisch. Tenminste, als je de fantasie van de maker hebt natuurlijk. Prettig fantasievol als de kleur van de pyjama.

Een Japanse clown wordt in een witte kamer als een soort laboratoriumratje voor de ene IQ-test na de andere geplaatst. Door wie? Waarom? Wat heeft dat te maken met die uitgerangeerde Mexicaanse worstelaar die af en toe in beeld komt? Vragen, vragen. Symbol is een prikkelende, originele en beslist memorabele film, maar de komische factor is toch net als bij zijn voorganger Dainipponjin te traag om de volle mep aan waarderingssterren in de wacht te slepen.

Het is waar: hoe minder je over deze film weet, hoe beter. Wie Matsumoto Hitoshi’s vorige film Dainipponjin (Big Man Japan) twee jaar geleden zag op het IFFR, weet waar de man toe in staat is. Vermenigvuldig dat met factor 10 en u hebt ongeveer een idee van wat u te wachten staat.

Twee losstaande verhalen (een Mexicaanse worstelaar bereidt zich op voor een wedstrijd; een man - Hitoshi zelf, in de pyjama van het jaar - wordt wakker in een hermetisch gesloten witte kamer) komen in het laatste kwartier op briljante manier samen. Daarmee verklap ik echt niets, want die ontknoping valt voor een gewone sterveling niet te raden. Voorlopig de kneiterigste kneiter van het festival, met als bonus een hilarische Kiss-parodie, en als we zes sterren tot onze beschikking hadden zou ik die geven.

Symbol is zaterdag nog te zien. Besluit snel, want hoewel Luxor gisteren (anders dan op de IFFR-site staat) nog lang niet uitverkocht bleek, zou de wel eens heel snel een culthit kunnen worden. En anders moet u hem in april op Imagine: 26th Amsterdam Fantastic Film Festival gaan zien. Zone 5300 heeft het u gezegd…