‘Deze film is één van de beste in zijn genre,’ aldus programmeur/journalist Tony Rayns bij de introductie. Dat genre is dan de door-flashbacks-en-flashforwards-geteisterde-thriller-met-plotgaten-en-continuïteitsfouten-vol-identieke-Japanners-die-elkaar-onherkenbaar-achter-stofdoeken-in-het-duister-zo-bloederig-mogelijk-de-tanden-uit-de-bek-rossen. Een nagesprek met drie andere doorgewinterde filmbuffs leverde vier verschillende interpretaties op van hoe de vork nu écht in de steel zat. Over winter gesproken: de Seven Years In Tibet-achtige apotheose duurt waarschijnlijk zo lang omdat de regisseur het zonde vond om zoveel geld uit te trekken voor een handjevol shots. En dan gaat de film ineens, na ruim twee uur geweld, als een nachtkaars uit. Wie kennis wil maken met filmmaker in focus Sai Yoichii kan beter elders starten, wie wil weten hoe een Japanse giallo eruit ziet begint hier.