Zoals je dus blijkbaar Japanse giallo’s hebt, zo heb je dus ook Waalse giallo’s. Amer begint al goed met de zeer authentiek aanvoelende, Goblin-achtige muziek onder de openingscredits. Wat volgt is een - zoals het in dit genre hoort - onsamenhangende mix van thriller, horror en erotiek, opgebouwd uit nerveuze cuts en extreme zoomshots. We volgen een meisje van jeugd tot volwassendom, waarbij de film de vorm aanneemt van achtereenvolgens gothic horror, softseksfilm en slasher. Elke handeling is met nadruk gefilmd en van geluidseffecten voorzien; zo worden zelfs boodschappen bij de kruidenier en een potje straatvoetbal omineus.

Alleen de muziek blijkt vintage italorock uit de seventies, de rest komt volledig uit de koker van regisseurspaar Hélène Cattet en Bruno Forzani. Het resultaat is een uiterst geslaagde ode aan de giallo, die met grote kennis van het genre gemaakt en prachtig gefilmd is, al voert vorm de boventoon en lijkt de inhoud een beetje met het badwater weggegooid. Dat laatste scheelt toch net die ene ster.

Een enigszins nerveus (vooral zij), maar enthousiast duo licht toe: ’We hebben ons bij het script sterk laten inspireren door de muziek. We hebben het samen geschreven, telkens gaven we elkaar het script weer door en vulden we elkaar aan.’
Dachten jullie tijdens het schrijven nooit op enig moment: nu gaan we echt te ver en is elke logica zoek?
Forzani: ‘Het was wel constant zoeken naar een, hoe zeg je dat, equilibrium... eh, balans, ja.’
Wat betekent de titel?
‘Amer betekent ‘bitter’, het is de smaak die na afloop bij het publiek moet achterblijven. Maar het is ook een woordspeling op ‘à mer’: Frans voor ‘aan zee’, waar de hele film zich in feite afspeelt.’
Als je één favoriete giallo zou moeten noemen?
‘Profondo Rosso van Dario Argento, geen twijfel mogelijk! Maar ook Lucio Fulci is van grote invloed geweest.’
Wat wordt jullie volgende project?
’We gaan een versie van Amer maken vanuit een mannelijk perspectief, die zich in Brussel gaat afspelen.’