Typisch zo'n film waarvoor het erop of eronder is - mijn oordeel: een schitterend gefotografeerde mislukking. Een versimpelde, koude versie van Werner Herzogs Aguirre der Zorn Gottes. Want hoe lyrisch van stijl ook, prikkelende verrassingen komen we niet tegen. Deze filmvikingen doen hier wat ze gewoonlijk doen, namelijk elkaar uitdunnen bij elk meningsverschil dat zich voordoet. Een ander manco is de keuze voor gekerstende Vikingen (hun hoofdman heeft een onverstandige obsessie voor de weg naar Jerusalem, onder zijn leiding komen ze uit aan de Amerikaanse kust). Je zou toch iets meer van de cultuur en godenwereld van de historische Vikingen willen terugzien - tenslotte hebben ze het ruim twee eeuwen uitgehouden in Amerika. Iets dergelijks was ook het probleem met Refns vorige film Bronson, over een langgestrafte gevangene met een primitieve persoonlijkheid. De regisseur mag dan gefascineerd zijn door zijn onderwerp, de aanname dat de kijker die fascinatie zal delen is een slag in de lucht.