Mads Mikkelsen begint de film als Eenoog, een zwijgende slaaf die gebruikt wordt als oefenobject voor nieuwe krijgers. Dat valt niet mee: de een krijgt bijvoorbeeld extra kieuwen, van de ander wordt de hersenpan gelicht. Totdat Mads zich weet te bevrijden en er ineens geen krijgers meer over zijn. Het begin van een trektocht, waarbij hij terechtkomt bij een tot het Christendom bekeerde groep Vikingen, om zich daar bij aan te sluiten. (Noot: deze waren net klaar met het brandschatten van een nederzetting: de karkassen van de mannen liggen nog na te smeulen en de vrouwen zijn naakt bijeengedreven voor de handel.) Ze gaan op zoek naar de heilige stad van het beloofde land, Jeruzalem, een reis die de groep per schip naar de nieuwe wereld voert. De titel is pas goed te begrijpen als we Wikipedia er even bij open slaan:

In de Noordse mythologie was het Walhalla een speciale hemel, voorbehouden voor de gesneuvelden in de strijd. Voor de Vikingen was het sneuvelen in de strijd de hoogste eer die een man kon halen; de angst om een natuurlijke dood te sterven was zo groot dat veel mannen zich op het sterfbed lieten doorboren met speren.

We kunnen hier alvast verklappen dat praktisch iedereen die gevreesde natuurlijke dood weet te ontwijken. De film is traag met statische dialogen, wat de bedoeling heeft om een mystieke sfeer op te wekken. Of dat werkt, daarover zullen de meningen verschillen, voor ondergetekende wel. Scenario is duidelijk geïnspireerd door Heart of Darkness van Joseph Conrad (denk aan: Apocalypse Now).