De Striptekenaar en De Jakhals
31-01-2010 23:50
Zondagavond in een vrijwel uitgestorven danszaal in de Schouwburg (een wat
onwerkelijk aandoend groot verschil met de avond ervoor). De Jakhals maakt zijn entree. De frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, in wiens gezelschap wij ons
bevinden, trekt zijn aandacht. De Jakhals maakt een mooie show van dat
feestje der herkenning, waarbij hij zijn gezicht ten hemel richt en een
soort flamenco-achtig dansje uitvoert in zijn strakke Italiaanse pak. Het
ritueel heeft wel iets van een scène uit The Sopranos. Het
enige wat er nog aan ontbreekt is dat De Jakhals er een langgerekt
‘Madoooonna’ uitfloept. In plaats daarvan posteert hij zich
tussen mij en De Striptekenaar en de dames in het gezelschap. Enkele
ogenblikken later zal hij de hand van een van de dames vastpakken zonder
haar aan te kijken, wederom zijn gezicht naar boven richten en het dansje
nog een keer doen.
De Jakhals klaagt ach en wee, met de theatrale gedrevenheid van de mobsters uit eerdergenoemde TV-serie. Het is het einde van het IFFR, Rotterdam, de wereld, zo’n lege danszaal. Niet genoeg volk om hem te bewonderen, is hij daarom helemaal naar de Schouwburg gekomen? De Jakhals heeft een ego dat bij zijn enorme lengte past, een ego met een eigen postcode, hij is niet geïnteresseerd in het gezelschap rond De Striptekenaar en nauwelijks in De Striptekenaar zelf. Wij, honden als wij zijn, laten De Striptekenaar achter met De Jakhals, om in de foyer van de Schouwburg een biertje te drinken met de rest van het Zone-team.
Daar komt ook de Striptekenaar de foyer binnen. Vulde het ego van De Jakhals soms inmidddels de hele lege danszaal?
‘Och,’ zegt De Striptekenaar een beetje beteuterd, ‘Hij had het ene stoere verhaal na het andere, en toen hij aan zijn vierde of vijfde wou beginnen, onderbrak ik hem om te zeggen dat ik dat he-le-maal niet erg vind dat-ie zo stoer is, omdat ik hem gewoon waardeer om wie hij is en niet om wat ‘ie is. En toen is ‘ie boos weggelopen. Terwijl ik het juist goed bedoelde.’
Eén ding is zeker: als het je lukt om je op je tenen te laten trappen door de frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, dan is je ego héél erg groot. Madoooonna!
De Jakhals klaagt ach en wee, met de theatrale gedrevenheid van de mobsters uit eerdergenoemde TV-serie. Het is het einde van het IFFR, Rotterdam, de wereld, zo’n lege danszaal. Niet genoeg volk om hem te bewonderen, is hij daarom helemaal naar de Schouwburg gekomen? De Jakhals heeft een ego dat bij zijn enorme lengte past, een ego met een eigen postcode, hij is niet geïnteresseerd in het gezelschap rond De Striptekenaar en nauwelijks in De Striptekenaar zelf. Wij, honden als wij zijn, laten De Striptekenaar achter met De Jakhals, om in de foyer van de Schouwburg een biertje te drinken met de rest van het Zone-team.
Daar komt ook de Striptekenaar de foyer binnen. Vulde het ego van De Jakhals soms inmidddels de hele lege danszaal?
‘Och,’ zegt De Striptekenaar een beetje beteuterd, ‘Hij had het ene stoere verhaal na het andere, en toen hij aan zijn vierde of vijfde wou beginnen, onderbrak ik hem om te zeggen dat ik dat he-le-maal niet erg vind dat-ie zo stoer is, omdat ik hem gewoon waardeer om wie hij is en niet om wat ‘ie is. En toen is ‘ie boos weggelopen. Terwijl ik het juist goed bedoelde.’
Eén ding is zeker: als het je lukt om je op je tenen te laten trappen door de frisbesikte Amsterdamse Striptekenaar, dan is je ego héél erg groot. Madoooonna!
Reacties
Bij mijn weten heeft deze Jackhals al heel lang geen Jackhals-filmpje meer
gemaakt.
Reactie toevoegen