Groots opgezette epic van de val van Nanjing in 1937 in stemmig zwart-wit. Het is een historisch gegeven dat wij veelal kennen van een enkel zinnetje uit de geschiedenisles (waarin het woordje 'verkrachting' opvalt). City of Life and Death slaagt erin iets van de gruwelen voelbaar te maken, met een letterlijke zee van gedode burgers. Met name de eerste helft maakt indruk.
Tot zover klinkt dit u vast als een vijfsterrenfilm in de oren, maar de teller blijft toch op 4. Naar verluidt zorgde de film in China voor controverse door het genuanceerde beeld dat hier van de Japanners geschetst wordt. Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Er wordt in het tweede uur ingezoomd op het al dan niet overleven van een dozijn hoofdfiguren. Hiervan gaat de meeste aandacht naar Todakawa, een Japanse soldaat met gewetensbezwaren. Iets dergelijks geldt ook voor de Duitse zakenman John Rabe. Een nazi die huilt om zijn Chinese personeel, dat is een ontregelend beeld. Dit soort uitzonderingen zullen er heus geweest zijn, maar het beestachtige sadisme van de Japanners is dermate spreekwoordelijk dat de keuze merkwaardig te noemen is. Een ander minpunt is de aanzwellende pianomuziek bij dramatische momenten. Bij de eerste poging van de vertoning was het geluid afwezig. Wat bleek? De beelden waren al indrukwekkend genoeg; de muziek biedt slechts overbodige onderstreping. De vertolkingen en regie zijn zondermeer geslaagd als eerbetoon aan de slachtoffers die in de toenmalige Chinese hoofdstad vielen.