Een vergelijking met het oerrauwe Deense gevangenisdrama R is eigenlijk onvermijdelijk. Gedurende het eerste halfuur kun je beide films bijna over elkaar heen leggen, zó identiek verloopt het verhaal van een jonge crimineel die wegens een geweldsmisdrijf de bak in draait en zich daar vrijwel direct voor het karretje gespannen ziet van zware jongens in ruil voor bescherming. De Marokkaanse Malik moet een Arabische medegevangene uit de weg ruimen die op het punt staat te getuigen. Voor Malik, die op harde wijze leert dat hij van de gevangenisleiding niets hoeft te verwachten, zit er niets anders op dan zijn opdracht uit te voeren, en al snel is hij de rechterhand van Corsicaanse gangsterbaas César.

Gevangenissen zijn corrupte instellingen waar je in gaat als kruimeldief en uit komt als doorgewinterd crimineel, áls je er al levend uitkomt, zo luidt de boodschap van zowel Un Prophète als R Maar naarmate beide films vorderen lopen de vergelijkingen steeds verder uiteen. Niet alleen zijn Deense gevangenen groter, gemener, lelijker en getatoëerder zijn hun Franse neefjes, ze zijn ook minder betrouwbaar en dat is fnuikend voor je gevangeniscarrière. En waar R het rauwe realisme nimmer laat varen, daar voert regisseur Audiard Maliks slachtoffer als spookverschijning op in enkele luchtige terzijdes. Maar het grootste verschil zit ‘m in de moraal: Un Prophète (de titel verwijst naar de voorspellende gaven van Malik, waardoor hij het lot op cruciale momenten te slim af lijkt te zijn) maakte door zijn heroïsche karakter in Frankrijk nogal wat discussie los. Toegegeven, als waarschuwing tegen een crimineel pad - als een soort Shawshank Redemption in reverse - kun je beter R op scholen vertonen, maar toch: ook al is Un Prophète een ‘rags to riches’-verhaal, niemand met een goed stel hersens zal een voorbeeld nemen aan Malik. Un Prophète is gewoon een heel goed gemaakte, spannende en meeslepende film van een regisseur die weet aan welke touwtjes hij moet trekken, niet meer en niet minder.