In Het Parool verscheen recent een wat zuur, paginagroot stuk van Jos van der Burg. Het IFFR zou ‘het’ kwijt zijn, de laatste filmregisseur van belang waarvan het festival kon zeggen dat ze hem ‘ontdekt’ hadden, is Christopher Nolan (Memento, The Dark Night), en dat was in 1999. Bovendien, aldus Van der Burg, was zijn Following (beloond met een Tiger Award) al op twee eerdere buitenlandse festivals te zien geweest. Nou en, zult u zeggen, het IFFR was er anders toch maar mooi vroeg bij. En Van der Burg vergeet maar even gemakshalve dat Let The Right One In, door de Nederlandse journalisten uitgeroepen tot Film van 2009, al in 2008 in Rotterdam te zien was. Maar Van der Burg houdt vol dat er al 10 jaar geen spraakmakende films te zien zijn geweest. Is dat terecht? Nee, Let The Right One In is slechts één van de vele voltreffers die het festival programmeerde. Het is alleen de vraag of het festival dat zelf eigenlijk wel doorheeft. Tomas Alfredsons gelauwerde meesterwerk werd in elk geval door het festival nauwelijks als zodanig herkend. De film kreeg geen overdreven aandacht, was slechts een van de zovele wereldprémières. Pas nadat de laatste voorstelling had plaatsgevonden werd het dé film die je gezien moest hebben.

Van der Burg heeft dus wel gelijk als hij bedoelt dat het IFFR zijn pijlen richt op de verkeerde films. Hij haalt daarbij de openingsfilm van vorig jaar aan, The Hungry Ghosts van Sopranos-acteur Michael Imperioli, een keuze die leek te zijn ingegeven door opportunistische motieven, zoals de populariteit van de acteurs. De film zelf was op zijn best een aardig tv-drama en heeft inmiddels nog steeds geen distributeur.

Afgaande op de openingsfilms van de laatste jaren zou je inderdaad zeggen dat het IFFR geen gelukkige keuzes maakt. Ook Paju is een film die er niet uitspringt, en dat terwijl er in Korea heel wat goede films worden gemaakt. Bovendien lijdt de tweede film van Tiger Award-winnares Chan-Ok Park aan een - zeker in het eerste halfuur verwarrend - flasforward/flashbackeuvel, als een melodrama dat meer wil zijn dan het eigenlijk is (NB: Christopher Nolan liet ons zien hoe de flashback de hoofdrol in een film voor zijn rekening kan nemen). En hoewel het met het groeiende aantal mondiale filmfestivals steeds moeilijker wordt om een wereldprémière als openingsfilm te hebben, lijkt het festival met de keuze van de openingsfilms bang om werkelijk een eigenzinnige keuze te maken, bang om het publiek af te schrikken met een film die wel eens verkeerd zou kunnen vallen, zoals Let The Right One In, die je natuurlijk per ongeluk voor een genrefilm zou kunnen aanzien. Gelukkig kan het publiek altijd zelf nog keuzes maken…