Op het moment van schrijven kijkt een afgeladen Pathé 1 naar de openingsfilm van het 39e International Film Festival Rotterdam, Paju van de Koreaanse regisseuse Park Chan-Ok. Benieuwd of het publiek, zielsgelukkig dat het een kaartje heeft kunnen bemachtigen voor deze zo gewilde feestelijke avond, er na een halfuurtje flashbacks en flashforwards nog het hoofd bij kan houden. Gelukkig is er na afloop ergens wel een bar binnen bereik (BBB), en daar gaat het voor een groot deel óók om, nietwaar? Ondertussen gaan wij (om te beginnen: nuchter) als vanouds van start met het IFFR-blog, vol meningen, aan- en afraders, strips en cartoons, en dat maar liefst 10 dagen lang, onafgebroken.

Nee, we hebben geen van onderstaande films gezien, maar ofwel hebben we uit betrouwbare bronnen vernomen dat het kneiters zijn, ofwel is onze keuze gefundeerd op jarenlange ervaring en gedegen kennis van de regisseur in kwestie. Of we er na het zien van de film in kwestie nóg zo over denken, en of u het met onze prognose eens zult zijn, dat lezen we later wel weer op dit blog. In willekeurige volgorde:
Amer: deze pastiche van Italiaanse horrorthrillers is een persoonlijke tip van het hoofd van de pers Bert Jan Zoet, en hij zit er niet vaak naast (zie: [REC]). En anders weet u bij wie u mag gaan klagen.
Symbol: volgens Britse journalist en Zone 5300-affiliate Neil Young is dit één van de beste films die hij in het afgelopen jaar zag, en tien keer beter dan Dainipponjin van dezelfde regisseur. Wie die laatste film twee jaar geleden op het IFFR zag, weet dus dat Symbol niets minder dan een meesterwerk kan zijn. En anders kunt in dit geval achteraf klagen bij de heer Young.
Red White & Blue: Simon Rumley was wat ons betreft een van de grote verrassingen op het IFFR van 2006 met zijn Living And The Dead , maar er waren er ook die de film met heel hun hart haatten, onder wie de hiervoor genoemde heer Young. U kunt uw eventuele teleurstelling met hem verdrinken. (En in het tegenovergestelde geval kunt u het glas heffen met Rumley, die te gast is op het IFFR.)
Mother: Koreaan Bong Joon-Ho gaf ons al Memories of Murder en The Host, dus u hoeft geen twee keer te denken voor u een kaartje voor deze film koopt. Schokkend Nieuws-journalist Mark van den Tempel zag hem in Cannes en concludeerde: ‘Mother is praktisch volmaakt, een moordmysterie in de stijl van Memories of Murder.’
Dogtooth: ook door SN in Cannes gesignaleerd, deze ‘Griekse variant op Josef Fritzl’, en goed bevonden. Een stel ontspoorde ouders houdt hun drie schijnbaar naïeve jongvolwassen kinderen in ‘splendid isolation’. Ze mogen de ommuurde villa niet verlaten, althans niet tot hun hoektanden eruit vallen. Een echte familiefilm.
Hadewijch: eerlijk gezegd hebben wij na het indrukwekkende debuut van regisseur Bruno Dumont (La Vie de Jesus) niets meer van hem gezien, maar ergens hebben we het idee dat dit portret van religieus fanatisme er evenzeer in zal hakken.
Lourdes: nog meer geloofsfanatisme, maar dan in een kuuroord. Jessica Hausner verrastte al eerder op het IFFR met haar Twin-Peaks-in-Oostenrijk-achtige Hotel, waarvoor ze een Zilveren Méliès ontving. Deze film scoorde vier prijzen in Venetië.
En tot slot: Yellow Kid, gewoon, vanwege het onderwerp - films over dolgedraaide Japanse striptekenaars, daar zijn wij altijd razend benieuwd naar!