Werner Herzog houdt wel van een geintje. Nicholas Cage is hier de foute smeris uit de titel en een soort stofzuiger voor allerhande pretpoedertjes. Naar verluidt was Abel Ferrara witheet over deze 'remake' van zijn Bad Lieutentant (1993), maar het vermoeden rijst dat dit uit jaloezie is. Herzog wint op punten: Ferrara baarde opzien met een full frontal van Harvey Keitel, maar bood verder slechts een held die met een steile curve naar de verdommenis gaat en wat katholieke flauwekul, terwijl Herzog een heel aardige satire maakte op de genrefilm van de politieman-die-niet-volgens-het-boekje-te-werk-gaat, met enkele verrassend grappige twists.
En dan is er de karaoke-act van Herzogs leguanen...

Een jong stel kampeert in de bossen terwijl ze zich als zuigvisjes hechten aan rijke, eenzame burgers, die dat willens en wetens toelaten. Een aparte levenstijl, dat wel. De regie omzeilt de vraag hoe de deal steeds tot stand komt, terwijl verder voorspelbaarheid troef is: zij speelt het hard (want, zo weten we via een handige hint, zij heeft nooit nestwarmte gekend) en hij krijgt wroeging en biecht alles op aan een stel dat hem als een ersatz/adoptiezoon in huis zou nemen. Op een vrijscène met toekijkende oma na is alles binnen de lijntjes gefilmd. Ziemlich unspannend.

In het inleidende praatje was van het Japans van de regiseeur twee woorden te verstaan: hard-boiled en film noir. Soo, de held van het verhaal verliest op jeugdige leeftijd zijn broertje aan een ciminele kidnapper. Op latere leeftijd gaat hij naar hem op zoek. Het begin van een turbulente thiller met een vrij conventioneel verhaal, en een onconventioneel aantal doden. Om in filmtermen te spreken: Face/Off meets Kill Bill Vol.1.

Man wordt wakker in een bolletjespyjama, maar dat is niet zijn grootste probleem. Want hoe komt hij die witte kamer uit? Ondertussen maakt ergens in Mexico iemand zich op voor een showworstelwedstrijd. Hoe deze twee verhaallijnen samenkomen is vooraf niet te raden, maar blijkt achteraf natuurlijk verrotte logisch. Tenminste, als je de fantasie van de maker hebt natuurlijk. Prettig fantasievol als de kleur van de pyjama.

Cultregisseur verfilmt ook eens een formulefilm met een formulescript en formule-acteurs. Agent werkt zich steeds meer in de nesten met corruptie en drugsgebruik, maar als in een blije high-schoolfilm worden al deze problemen in 1 korte scene rondom het einde afgewikkeld. Nicholas Cage 'speelt' Nicholas Cage; de kijker verveelt zich.

Wat begint als zwarte komedie wordt gaandeweg een Lynchiaans associatief drama, waarin we de onttakeling van Tony's succesvolle leven krijgen te zien. Helaas is de stijlbreuk niet goed voor de continuiteit, en worden goede scenes afgewisseld met niet zo terzake doende filmerij.

(Wél met de meest originele manier van hoe een onderbroek een einde aan iemands leven kan maken.)

Zoals je dus blijkbaar Japanse giallo’s hebt, zo heb je dus ook Waalse giallo’s. Amer begint al goed met de zeer authentiek aanvoelende, Goblin-achtige muziek onder de openingscredits. Wat volgt is een - zoals het in dit genre hoort - onsamenhangende mix van thriller, horror en erotiek, opgebouwd uit nerveuze cuts en extreme zoomshots. We volgen een meisje van jeugd tot volwassendom, waarbij de film de vorm aanneemt van achtereenvolgens gothic horror, softseksfilm en slasher. Elke handeling is met nadruk gefilmd en van geluidseffecten voorzien; zo worden zelfs boodschappen bij de kruidenier en een potje straatvoetbal omineus.

Alleen de muziek blijkt vintage italorock uit de seventies, de rest komt volledig uit de koker van regisseurspaar Hélène Cattet en Bruno Forzani. Het resultaat is een uiterst geslaagde ode aan de giallo, die met grote kennis van het genre gemaakt en prachtig gefilmd is, al voert vorm de boventoon en lijkt de inhoud een beetje met het badwater weggegooid. Dat laatste scheelt toch net die ene ster.

Een enigszins nerveus (vooral zij), maar enthousiast duo licht toe: ’We hebben ons bij het script sterk laten inspireren door de muziek. We hebben het samen geschreven, telkens gaven we elkaar het script weer door en vulden we elkaar aan.’
Dachten jullie tijdens het schrijven nooit op enig moment: nu gaan we echt te ver en is elke logica zoek?
Forzani: ‘Het was wel constant zoeken naar een, hoe zeg je dat, equilibrium... eh, balans, ja.’
Wat betekent de titel?
‘Amer betekent ‘bitter’, het is de smaak die na afloop bij het publiek moet achterblijven. Maar het is ook een woordspeling op ‘à mer’: Frans voor ‘aan zee’, waar de hele film zich in feite afspeelt.’
Als je één favoriete giallo zou moeten noemen?
‘Profondo Rosso van Dario Argento, geen twijfel mogelijk! Maar ook Lucio Fulci is van grote invloed geweest.’
Wat wordt jullie volgende project?
’We gaan een versie van Amer maken vanuit een mannelijk perspectief, die zich in Brussel gaat afspelen.’

Een corrupte politieman met Geert Wilders-kapsel haalt een veroordeelde huurmoordenaar uit de gevangenis die een perverse seriemoordenaar voor hem moet opsporen, zogenaamd omdat de moordenaar een jeugdvriend van de veroordeelde is, maar eigenlijk gewoon omdat de cop nog te lui is om zijn eigen veters te strikken en liever op het vriendinnetje van de veroordeelde past: dat kan alleen in Thailand (maar het had ook bijvoorbeeld Korea kunnen zijn).

Na een eerste halfuur waarin de film nog alle kanten opschiet en de ondertitels voor bescheiden hilariteit zorgen (‘You sound you love her very much’), vindt deze bizarre thriller zijn draai, mede dankzij een parallelle verhaallijn over de twee jeugdvrienden, die zowaar ontroert tussen alle gewelddadige gore. Een ontknoping die voor de oplettende kijkers niet helemaal onverwacht komt, zorgt voor een voor het genre ongewoon emotioneel geladen slotscène. Kleine aanrader.

Documentaire over een Spaanse holocaust-fabulant die in 2005 door de mand viel. De eerste tien minuten verlopen vlot, er wordt in hoog tempo uitgelegd hoe de vork in de steel zit: Enric Marco zat niet zoals hij decennialang voor het Spaanse publiek had volgehouden, in concentratiekamp Flossenburg, maar in een reguliere gevangenis in Kiel. Later zou hij 'voor de goede zaak' zijn ervaringen aandikken tot een KZ-getuigenis. Anders dan het beruchte geval Binjamin Wilkomirski is hij nooit echt in zijn eigen leugens en halve waarheden gaan geloven. Wat nu pijnlijker is? Tja. Marco is in elk geval een irritante, ijdele persoonlijkheid die bij wijze van een halfslachtige biecht afreist naar Duitsland. Deze tocht voegt echter weinig informatie toe aan wat al vanaf het begin duidelijk was.