De Brusselaar Ivan is goed met cijfers. Heul goed zelfs. Het is altijd fijn om van je passie je werk te maken en zo belandt hij bij een Amsterdamse bank, waar hij een snelle carrière maakt, totdat het hem begint te dagen dat dit niet helemaal zijn wereld is. Een korte synopsis doet sommige films geen recht, zo ook hier. Oscar van Rompay draagt de film met een zeldzaam, jongensachtig charisma. Hij is als een Pinokkio in de wereld van high finance, die zoals te raden valt geen fijne plek is, maar Win-win fietst handig langs diverse valkuilen. Prettige film.

Een clubje Australische bierpunks doet stomme dingen, zoals hun huisje verrampeneren, scharrelseks en het consumeren van diverse soorten drugs, waaronder ook heroïne. U raadt vast hoe dat afloopt. Oorspronkelijk in 1986 gedraaid, met een piepjonge Michael Hutchence (hoe het daarmee afliep weten we ook allemaal) in een hoofdrol als zanger van het bandje 'Dogs in Space'. Bij vlagen leuk voor wie in de jaren 80 zelf ook punk was, maar door het volledig ontbreken van enige verhaallijn is dit een ervaring die zich laat omschrijven als een urenlange aflevering van The Young Ones, waar alle grappen uit zijn geknipt.

Opblaaspop komt tot leven en stelt zich de vraag wat liefde is, en hoe echte mensen met elkaar omgaan. Op haar ontdekkingstocht in de wereld van mensen komt ze er geleidelijk aan achter dat liefde en het hebben van een hart ook pijn kan doen, en dat dode mensen niet meer gerepareerd kunnen met een tubetje solutie (er komt raar rood spul uit zo'n mens).

Japanse hervertelling van Pinocchio, of beter: een adaptatie van het manga-verhaal wat hier aan ten grondslag ligt. Ongeveer zoals de Disney-versie zich verhoudt tot het origineel. Keurig verzorgde produktie, maar naast een mooie hoofdrol en een paar aardige details zit er helaas te weinig in deze film om echt te blijven boeien.

De angst van ouders voor de dag dat hun kinderen uitvliegen schijnt volgens de info van het IFFR een typisch Grieks syndroom te zijn (waarin religie overigens geen rol speelt). Dogtooth is een upperclass-versie van Rolf de Heers Bad Boy Bubby. We zien een gefortuneerd, maar hoogst pathologisch gezin. Papa is fabrieksdirecteur. De zoon en de beide dochters zijn al in de twintig, maar zijn systematisch geestelijk klein gehouden. Alles buiten het tuinhek is gevaarlijk of geheim. Dit web van leugens levert groteske en zeer onbehaaglijke taferelen op, maar ook grappige momenten. Zowel acteerwerk als script zijn geloofwaardig uitgewerkt, met veel eigenaardigheden die voortvloeien uit het steeds uitdijende web van verzinsels en versprekingen van de ouders: zo heet een zoutvaatje hier een telefoon en een vagina een 'keyboard', en is de stem van Frank Sinatra die van grootvader. De ouders gaan ver, zeer ver om de situatie in stand te houden. Pa heeft zelfs een bewakingsvrouw van zijn fabriek bereid gevonden zich te prostitueren voor zijn zoon om hem rustig te houden. Het leven van de drie 'kinderen' is volstrekt ledig en onwerkelijk; ze brengen hun dagen door met spelletjes rond het zonovergoten zwembad. Dogtooth is uiterst beklemmende psychohorror, maar kent ook enkele bloederige momenten. Als een zwerfkatje zich in de tuin waagt, gaat de zoon het met een heggeschaar te lijf, omdat hem is geleerd dat katten levensgevaarlijke monsters zijn. Er komt pas een scheurtje in de hermetische stolp als een van de dochters een paar videobanden vindt met beelden van de buitenwereld: Rocky en Jaws.
Gaat dit zien. (Kattenliefhebbers: u bent gewaarschuwd)

De vraag die Korine zichzelf stelde was: hoe breng ik afvalneukers in beeld? Nou, dat bleek eenvoudig: hij liet zijn spelers tegen American-sized kliko's oprijen. Zulks kenmerkt het hele project: de acteurs bij dit improvisatietheater werd blijkbaar gevraagd om steeds de meest gemakkelijke, botte of onbehouwen richting te kiezen. Het resultaat daarvan is erg saai: alsof je een film lang naar dronken mensen met maskers op zit te kijken. Ja, die maken geregeld wat kapot.

Korine heeft er geen verhaallijn ingestopt, en ook een spanningsboog ontbreekt: lui vandalisme geldt ook voor de manier waarop de film gemaakt is. Dat laat de vraag of deze voorstelling als doel heeft om de kijker uit frustratie zelf wat te laten slopen? (De bioscoopzaal, een buurman, een Sixt-auto...)

Indierock, rap en heavy metal uit Teheran, je ziet of hoort het zelden, maar het is er wel. Net als in de nadagen van de Soviet-Unie kent Iran blijkbaar een bloeiende undergroundcultuur van jongeren die gepassioneerd met muziek bezig zijn. De titel verwijst naar een Iraanse wet die katten en honden op straat verbiedt. Dan gebeurt alles maar binnenskamers. Met een dun verhaaltje over een stel dat een band wil vormen om daarmee naar het buitenland te kunnen reizen - zo'n band moet aan allerlei regeltjes voldoen om aan de benodigde reisdocumenten, echt of vals, te kunnen komen - krijgt de kijker een reeks muzikale staalkaart van plaatselijk talent voorgeschoteld, met veel gepalaver en geschuifel door obscure nauwe steegjes, tegenslagen en sentiment. Maar er valt ook te lachen. We zien onder anderen een heavymetalband repeteren in een stal vol koeien die van al die decibels al een tijdje van de melk zijn, totdat ineens de drummer omvalt. Hepatitis, luidt de diagnose. Spinal Tap ligt soms niet veraf. Je kunt ook maar beter lachen als je voor het maken van muziek gestraft kan worden met boetes, gevangenisstraf en zweepslagen. Toch heeft hier het drama het laatste woord.

Update: op zaterdagavond net op een demonstratie tegen het Iraanse regime gestuit, voor de Doelen.