De uitdrukking 'lijken in de kast' wordt als kapstok genomen in deze tegenvallende fantasiefilm. Meneer Bennet en meneer Davis zijn een soort telepatische detectives die aan huis problemen oplossen in een Engelse rustieke plattelandsomgeving. Boeiend wordt het voor geen moment. Paprika Steen (toch altijd een fijne actrice om te zien) verdoet haar talent in dit Catweazle-gedoetje.
En moest dat nou, die knalharde Bulgaarse vrouwenkoren de godganse film lang?

In het noorden van Finland ligt een familie met elkaar, erfelijke beheptheid (de ziekte van Huntington) en financiele problemen overhoop. Een lach en een traan, zou je zeggen, maar dit is Finland. De weg naar acceptatie van de harde feiten leidt eerder langs gemok en regelmatig een flinke scheut alcohol dan heftige uitbarstingen. Zonder dat er veel verwikkelingen te bespeuren vallen maken het lome tempo, de ronde karakters en de fantasie van het Chinese adoptiedochtertje dat een gat in de muur wil graven om in China uit te komen Väärät juuret tot een genietbaar familieportret.

Een Japanse clown wordt in een witte kamer als een soort laboratoriumratje voor de ene IQ-test na de andere geplaatst. Door wie? Waarom? Wat heeft dat te maken met die uitgerangeerde Mexicaanse worstelaar die af en toe in beeld komt? Vragen, vragen. Symbol is een prikkelende, originele en beslist memorabele film, maar de komische factor is toch net als bij zijn voorganger Dainipponjin te traag om de volle mep aan waarderingssterren in de wacht te slepen.

Manifest voor een Vrije Val is precies wat de titel belooft: een ironische preek tegen het veilige bungeejumpen en een pleidooi voor een duik in het diepe vol gevaar. Korte (12 min) film waarin we de regisseur zien oefenen, bungelend boven een vijver en de gracht in fietsend. Haarscherpe fotografie en fijne humor.

Finland is tangoland nummer twee (na Argentinië dus). Men heeft zelfs tot op de minuut bijgehouden wanneer de tango Finland heeft bereikt, als bij een historische veldslag (1913). Hoezo sloeg deze muziek zo aan in dit verre land? Wel, de melancholieke volksaard natuurlijk! Ingewikkelde analyses kunnen we overslaan, waarna we getrakteerd worden op scherpe observaties. We zien in deze documentaire een middelbare dame vertellen over haar overleden echtgenoot terwijl een cafétafeltje verderop een meisje slaande ruzie krijgt met haar flirtende vriendje. We brengen een bezoek aan de grootste tangozaal van Finland, uitgerust met een vitrine voor wassen beelden van de grootste sterren, waaronder Unto Mononen, die voor zijn veertigste zelfmoord pleegde en aan wiens hit Happy Land de filmtitel is ontleend. Daarna is de beurt aan een zingende outsiderkunstenaar die een hele dierentuin inclusief palmbomen uit afvalmaterialen heeft gebeeldhouwd. Wie gevoelig is voor dit soort couleur locale zal zich bij Prisoners from the Ground niet vervelen.

Grappige combinatie van twee Rotterdamse regisseurs die zelfs ooit buren waren. Small world.

Horrorklassieker uit 1983 van David Cronenberg, die hiermee zijn maatschappijkritische visie op de nieuwe videocultuur wilde neerzetten. De maatschappijkritiek is gedateerd, de special effects zijn Cronenbergiaans knullig (er worden weer genoeg voorwerpen in op maat gemaakte gaten in mensen gestoken) maar de suspense blijft overeind. Leuk.

Het is waar: hoe minder je over deze film weet, hoe beter. Wie Matsumoto Hitoshi’s vorige film Dainipponjin (Big Man Japan) twee jaar geleden zag op het IFFR, weet waar de man toe in staat is. Vermenigvuldig dat met factor 10 en u hebt ongeveer een idee van wat u te wachten staat.

Twee losstaande verhalen (een Mexicaanse worstelaar bereidt zich op voor een wedstrijd; een man - Hitoshi zelf, in de pyjama van het jaar - wordt wakker in een hermetisch gesloten witte kamer) komen in het laatste kwartier op briljante manier samen. Daarmee verklap ik echt niets, want die ontknoping valt voor een gewone sterveling niet te raden. Voorlopig de kneiterigste kneiter van het festival, met als bonus een hilarische Kiss-parodie, en als we zes sterren tot onze beschikking hadden zou ik die geven.

Symbol is zaterdag nog te zien. Besluit snel, want hoewel Luxor gisteren (anders dan op de IFFR-site staat) nog lang niet uitverkocht bleek, zou de wel eens heel snel een culthit kunnen worden. En anders moet u hem in april op Imagine: 26th Amsterdam Fantastic Film Festival gaan zien. Zone 5300 heeft het u gezegd…

De IFFR-site zegt: "Bekroond en bejubeld, deze uiterst kalme, soms droogkomische, maar onweerstaanbare verhandeling over de grens tussen rechtshandhaving en rechtsgevoel."

Film die de fout maakt om teveel realiteit in het verhaal te introduceren. (Als mensen behoefte hadden aan realiteit gingen ze niet naar de film.) Te traag om boeiend te blijven.

Paranormale loodgieters komen bij de mensen thuis en helpen de lijken uit de kast. Totdat ze voor een moelijker klus worden ingezet, en hun eigen demonen tegenkomen. Film in het genre "wel aardig".

6 Scènes in twee delen. Deel 1: 5 kortere fragmenten van verschillende lokaties en wat er daar gebeurt (er vliegt een vliegtuig over, er waait een blaadje voorbij, stalen buizen worden geperst). Deel 2: statisch shot van een vierkante koeltoren die iedere 10 minuten een tribute aan de Twin Towers geeft door een explosie van stoom uit alle spleten en gaten te lossen. En dit dan 5 keer achter elkaar, terwijl het langzaam donker wordt.

Een conceptuele film is altijd een experiment, maar de 'verontrusting' die Benning wou laten zien is hier een raadsel. Je kan hoogstens hopen op fascinatie, die het fragment van de staalfabriek zeker heeft, maar 1 uur lang kijken naar een koeltoren, heet dat meditatie? Of loze pretentie?