Een Schotse cabaretier maakt een uitglijer met verstrekkende gevolgen. Een en ander heeft ook te maken met de manier waarop hij in zijn privéleven puinhopen bouwt: scheiding, ruziezoeken, cokeverslaving, schulden etc. De filmtitel zegt genoeg in dit geval: hij heeft op een strenge kostschool gezeten, wie zal daar met plezier op terugkijken? Het scenario is strak in elkaar gezet, vol snedige dialogen (dat zit bij de Britse cinema doorgaans wel snor) en een vakkundig gebruik van flashbacks. Teveel verraden doen we liever niet. Alleen de ontknoping is wat te clean na alle voorafgaande wrangheid.

Een vergelijking met het oerrauwe Deense gevangenisdrama R is eigenlijk onvermijdelijk. Gedurende het eerste halfuur kun je beide films bijna over elkaar heen leggen, zó identiek verloopt het verhaal van een jonge crimineel die wegens een geweldsmisdrijf de bak in draait en zich daar vrijwel direct voor het karretje gespannen ziet van zware jongens in ruil voor bescherming. De Marokkaanse Malik moet een Arabische medegevangene uit de weg ruimen die op het punt staat te getuigen. Voor Malik, die op harde wijze leert dat hij van de gevangenisleiding niets hoeft te verwachten, zit er niets anders op dan zijn opdracht uit te voeren, en al snel is hij de rechterhand van Corsicaanse gangsterbaas César.

Gevangenissen zijn corrupte instellingen waar je in gaat als kruimeldief en uit komt als doorgewinterd crimineel, áls je er al levend uitkomt, zo luidt de boodschap van zowel Un Prophète als R Maar naarmate beide films vorderen lopen de vergelijkingen steeds verder uiteen. Niet alleen zijn Deense gevangenen groter, gemener, lelijker en getatoëerder zijn hun Franse neefjes, ze zijn ook minder betrouwbaar en dat is fnuikend voor je gevangeniscarrière. En waar R het rauwe realisme nimmer laat varen, daar voert regisseur Audiard Maliks slachtoffer als spookverschijning op in enkele luchtige terzijdes. Maar het grootste verschil zit ‘m in de moraal: Un Prophète (de titel verwijst naar de voorspellende gaven van Malik, waardoor hij het lot op cruciale momenten te slim af lijkt te zijn) maakte door zijn heroïsche karakter in Frankrijk nogal wat discussie los. Toegegeven, als waarschuwing tegen een crimineel pad - als een soort Shawshank Redemption in reverse - kun je beter R op scholen vertonen, maar toch: ook al is Un Prophète een ‘rags to riches’-verhaal, niemand met een goed stel hersens zal een voorbeeld nemen aan Malik. Un Prophète is gewoon een heel goed gemaakte, spannende en meeslepende film van een regisseur die weet aan welke touwtjes hij moet trekken, niet meer en niet minder.

Simon Rumley schreef zelf het script en trekt hier alles uit de kast voor een heftig drama: incest, eenzaamheid, aids, kanker, zelfmoord, waanzin, verkrachting en Wraak met een grote W. U zult zeggen: da's een beetje veel. Inderdaad.
Daar was laatst een meisje loos: de losgeslagen Erica doet het met iedereen, bij voorkeur zonder bescherming, en dat blijft niet zonder gevolgen als ze met een rockbandje (ja, allemaal) de koffer in gedoken is en zo ontspoort de film tot een Last House on the Left-achtige bloederigheid als haar gemankeerde beschermengel (een intens kijkende Noah Taylor) mes en honkbalknuppel ter hand neemt.

Erica bedrijft Febo-seks: ze trekt mannen in bed ongeveer als een frikandel uit de muur. En gooit daarna het papiertje achteloos weg. Dat zulk een achteloze houding een fikse inspanning vergt zien we als een van haar bedpartners het waagt om te vragen of ze nog even blijft. Zo komt de film langzaam op gang en komt Erica in contact met een van haar collega's, een veteraan die liever op zichzelf is, maar desondanks zijn drang om haar te willen beschermen niet kan onderdrukken. Zo probeert hij haar voorzichtig wat eigenwaarde te geven, en lijkt ze te kiezen voor hem. Dan komt een aap uit het verleden uit de mouw en de vermissing van Erica noopt haar zonderlinge beschermengel tot passende maatregelen. Dat het gereedschap messen, honkbalknuppels en duck-tape (veel duck-tape) betreft geeft ons een idee wat we gaan krijgen. Daarna is het doden tellen totdat onze held de einder tegemoet rijdt in zijn pick-up.

Wat begint als een alternatief drama eindigt als een ouderwetse slasher. Het onregelmatige tempo (vooral aan het begin) doet helaas afbreuk aan een voor de rest geslaagde film.

Slagerijen als setting leverden in het verleden al menige filmklassieker op (Delicatessen, The Green Butchers), maar wees gewaarschuwd: Vlees is een tenenkrommend pretentieuze Nederlandse Ku(ns)tfilm, die vooral als vehikel voor de natte dromen van de makers lijkt te dienen. Een slager vergrijpt zich aan het slagersmeisje, de slagersvrouw doet het met de baas van het abattoir, het slagersmeisje filmt de slager wanneer die het doet met zijn vrouw, ze filmt zichzelf als ze het doet met wie dan ook, ze filmt het vlees in de slagerij, en er valt een dooie. Vlees = seks = dood, we begrijpen de boodschap, dank u.

Titus Muizelaar slaapwandelt zich door zijn dubbelrol als slager en politieinspecteur (de twee personages blijken om redenen die alleen bekend zijn bij de makers een en dezelfde persoon - Lynch in de polder) en debiteert smakelijke oneliners als ‘Ik zal je strelen en likken tot je nat en glimmend bent.’ Er gaan halverwege nog wat verplichte shockregistertjes open (plasseks, een insecten etend verkrachtingsslachtoffer) voordat gratuit surrealisme de film definitief naar een potsierlijke conclusie laveert. Bij vlagen mooi camerawerk kan niet verbloemen dat de setdesigen van een armetierigheid is waar het lokale amateurtheater geen brood van lust. Wat een verspilling van geld en talent (NB: grand old lady Kitty Courbois staat weliswaar op de titelrol, maar ik moet zeker even in slaap gevallen zijn toen zij in beeld kwam). Dat hoofdrolspeelster Nellie Benner zich zo bloot durft te geven is heel moedig en verdient groot respect, maar ik had haar uit de grond van mijn hart een betere film gegund.

Filmland Zuid-Korea doet veel leuks met blunderende politieagenten. Running Turtle was volgens de informatie van het IFFR een grote hit in eigen land en 'het antwoord' op festivalkneiter The Chaser van vorig jaar. Kim Yoon-Seok neemt weer de hoofdrol van ploeterende detective voor zijn rekening, en hoewel regelmatig zeer amusant, een Chaser of Memories of Murder is het dit keer bepaald niet. We zien Kim als detective Jo Pilseong gokschulden maken, door zijn baas op non-actief te zet worden en uitgefoeterd worden zijn vrouw, een feeks die een noodlijdende stripwinkel(!) drijft en in de avond thuiswerk doet om de eindjes aan elkaar te knopen. Als de gevaarlijke crimineel Song Gitae er vandoor gaat met zijn geld voor die ene keer dat hij geluk heeft bij het gokken, is de boot aan. Hij lijkt geen partij voor de martial arts-expert Song. Maar ja, Jo zal de trots van zijn dochtertje moeten verdienen. En zijn geld terug. Dit is een onvervalste feel-good komedie en dat werkt juist minder grappig of spannend. Een ander manco is de kleurloosheid van de schurk van dienst. Ook is het verhaal hier en daar wat slordig afgewerkt. Maar zeker geen tijdsverspilling, dit.

IJzersterke debuutfilm over een jonge boef die in de gevangenis van Horsens (Jutland) belandt. Kil en grauw is de sfeer, en dat blijft onverminderd voortduren, op een enkel moment na (een koddig potje parkiet-voetbal, waarbij geld wordt ingezet op de vogel die in een kooitje het eerst een pingpongballetje in het doel duwt). Nieuwkomer Rune wordt meteen afgeknepen door de hoger geplaatste gangsters en wordt gedwongen een concurrent, 'de Albanees', de tanden uit zijn bek te rossen. Voordat je ook maar een beetje sympathie voor Rune gaat opbrengen, zie je hem die taak uitvoeren en is het duidelijk dat die jongen niet voor niets in de bak zit. Het lukt hem zijn verblijf een tikje aangenamer te maken als hij een handigheidje ontdekt waardoor hij zich van dienst kan maken voor de drugshandel binnen de muren en zo klimt hij in de pikorde omhoog. Uiteraard mag dit niet lang duren: de finale is gruwelijk.

R zal waarschijnlijk in de schaduw blijven van het bejubelde Un Prophète. Dat is niet terecht, want de timing is toevallig. Beide films zijn kwa thematiek zeer nauw aan elkaar verwant, maar R is volledig gespeend van heroïek en voelt beslist authentiek.

Hoge Piet wordt ontvoerd. De boeven pakken het professioneel aan en vragen 50 miljoen losgeld. Dat is iets te veel: hoge Piet had zoals het een alfamannetje betaamt dure hobby's, zoals het onderhouden van diverse maitresses en het vergokken van bedragen waarvoor een normaal mens jaren voor moet werken. 20 miljoen, meer zit er niet in de familiekas. Er wordt een vinger van hoge Piet opgestuurd zonder dat dat zoden aan de dijk zet. De politie weet met succes tijd te rekken, totdat de boeven het twee maanden later opgeven en hun gijzelaar vrijlaten. In een eventuele Amerikaanse remake zou hoge Piet heroïsch en gelouterd uit zijn persoonlijke hel terugkeren. Dit is echter Frankrijk, waar geldt: als je teveel poen hebt, ben je hoogstwaarschijnlijk gewoon een klootzak. Onze hoge Piet blijkt inderdaad een buitengewoon naar mannetje dat niets om zijn familie geeft en slechts een emotionele band met zijn hond heeft. Dit op zich mooie staaltje cynisme wordt evenwel gehinderd door een te lange stoet van mannen-in-dure-maatpakken, van wie het lastig is uit te maken wat voor functie ze binnen het onderkoelde verhaal hebben: politie, advocaat, zakenpartner of politicus. Het zijn eigenlijk allemáál nare personages. De enige figuur waar soms een vriendelijk woord uit komt, is nota bene de leider van de ontvoerders.